The Boundaries Between Us ( Sanrio Boys 1)

Kabanata 3

Charlie

Being a surgeon is not easy. What more, a general surgeon ka diba? Sa oras na hiwain mo ang balat ng tao—nasa kamay mo na rin ang buhay niya. Sa oras na tanggalin ang ibang parte o palitan ito, nasa kamay mo na ang magiging kahihinatnan nila.

Oo nga't binabayaran kami, but we're not God. Kung sa gitna ng operasyon ay sumuko ang tao—kung sa gitna ng operasyon bawiin ang buhay na pinahiram sa kaniya, we can't do anything about that. Even though we tried to revive them many times, kung oras na ay oras na.

Hindi naman lahat ng surgeon ay successful ang ginagawa. Hindi lang naman sa kalsada ang may tragedya—kahit sa loob ng ospital ay mayroon.

Hospital staff, doctors, nurses—we are the instruments of God. We save people, but we can not save them without him. Because, after all, siya lang naman ang may kayang magbigay at mag bawi ng buhay.

I admitted that I rarely pray, but this time I'll beg for him. Save this child from this agony. Let her live her life to the fullest until she graduates, gets married, has kids or becomes a grandmother. Let her see the world you made for the people.

I wipe my tears and look once again at the aisle where his statue is standing. After that, I left the chapel and proceeded to my work.

Dinalaw ko si Angelie—ang batang o-operahan ko. Maliit ang kaniyang katawan at may katabaan ang pisngi. Mayroon din siyang malaki at mahabang balat sa leeg na pahaba. She's so adorable.

"Kumusta, baby girl?" She tried to look at me, then she smiled at me. "Nagugutom ka?"

She shook her head and closed her eyes. Hirap na hirap siyang idilat ang mga mata niya kung kayat ipinipikit nalang niya.

"Mag paginga kana. Malapit kanang operahan. " Bulong ko sa kaniya.

"Mabubuhay po ako?" She asked. My eyes watered. "Makakapag-aral pa po ako?" I nodded my head many times. Kapag kuwan ay may sumupil na ngiti sa kaniyang labi. "Thank you po..."

Matapos ng tagpong iyon ay hinayaan ko siyang asikasuhin ng mga nurse at pumunta sa opisina ko. Naabutan ko si Dr. Steve na subsob sa kaniyang trabaho.

Dr. Steve is our general surgeon at this hospital. Napaka pulido niya mag trabaho at talagang maaasahan mo. Napaka talino rin. Nasabi ko na ba na siya ang nag top one sa BAR namin? Hindi pa nga siya aware doon.

Noong binisita ko siya at naabutan ko lang siyang nanonood ng Anime, he likes isolating himself kapag tapos ng mga exam namin. Aniya, kailangan niyang makatapos ng isang series para kumalma. Hindi naman kasi porket matalino siya ay hindi na siya kakabahan. Of course, every person has insecurity, kahit ikaw pa ang pinakamatalinong tao.

Ganon siguro ang sakit ng mga matatalino—hindi naniniwala na matalino sila.

"Sabog kana Dr. Steve. Kumain kana ba? " Tanong ko at umupo sa pwesto ko.

"Hindi pa." He said this without leaving his eyes on the paper. "Can you buy me some biscuits in the canteen? Kung pwede lang... "

Nangunot ang noo ko. "Why biscuits?"

"Ayoko ng mabigat sa tyan. Nasa bag ko ang wallet—"

"Hindi na, libre ko na sa'yo." Aniko in Tumayo.

"Thanks, pagpalain nawa ang kaluluwa mo."

Gulat akong napa baling sa kaniya. "Grabe ka naman, parang kukunin na ako n'yan? Ayoko ko pang mamatay! "

He chuckled and glanced at me. "Ang funny mo."

"Funny? 'Yung sa ML? " Aniko. "Ay Fanny pala 'yon,' di mo alam 'no? Mag ML kana rin kasi! " Aniko at lumabas ng opisina.