The Boundaries Between Us ( Sanrio Boys 1)

Kabanata 4

Charlie

It was late evening when I received a phone call from my father's assistant. It was late evening when I rushed to the hospital to visit my father. And it was late evening, I was so damn tired. Hindi ko alam kung stress ba ito o depress. Hindi ko malaman ang gagawin ko.

My father tried to end his life again and I blamed myself for not being on his side when he needed me more than anything. Ngayon ay na Ospital na naman siya dahil sa tinamo niya sugat sa leeg. Muntik na siyang mag bigti kanina and thanks to Mang Jojo, kung hindi niya naagapan ay baka wala na akong tatay ngayon.

"Papa, take some rest..." I uttered while silently looking at him. Tulog naman siya, pero gusto kong malaman niya na nandito na ako. "Take some rest, papa..." My hot tears streamed down onto my cheeks.

Muntik akong mabaliw ng mawala ang mama ko at baka matuluyan ako kapag sumunod si papa. Until now, hindi niya parin matanggap na wala na si mama—taon na ang lumipas, pero ganito parin siya.

Kulang nalang sabihin ko sa kaniya na nandito naman ako. May anak pa siya. Bakit napaka selfish niya at sarili niya lang ang iniisip niya? But I never had a chance to say those words to him. It could have worsened his situation.

Madaling araw ng tawagan ko si Mavi upang may mapag sabihan ng sama ng loob. But nakaka ilang tawag ako ay hindi niya pa rin sinasagot. Maybe he was already asleep? Maybe he's just busy and tired?

Hinayaan ko nalang si Mavi at nag punta sa kwarto ni papa upang doon sa sofa matulog. pag gising ko ay gising na rin si papa—ngunit naka tulala lang siya sa kisama ng hospital ni hindi niya ako kinakausap kahit anong pilit ko sa kaniya.

"Gusto n'yo po ba makita si Silas, pa? Papapuntahin ko po... "aniko. Dahan dahan siyang tumango. I smiled. "Sandali lang papa."

Lumabas ako sa kwarto upang i-dial ang number ni Silas ngunit bago ko pa nagawa iyon ay agad na nag pop ang pangalan ni Mavi sa screen.

"Hello..." bungad ko.

"Hi, Charlie. Sorry hindi ko nasagot tawag mo ka gabi, busy kasi kasama si Jessica binabantayan ang mother niya sa hospital. Anyways, bakit ka nga pala napatawag? "

Humigpit ang hawak ko ko sa aking cellphone, habang ang mga luha ay nagbabadya nanaman na bumagsak.

Iniangat ko ang aking tinggin upang pigilan ang mga luha. "Uh... wala— wala naman, mangangamusta lang sana ako. Okay ka lang ba? Baka naman nag papagod ka na r'yan? " Aniko.

Umupo ako sa visitors' chair, malayo sa ibang naka upo.

He chuckled in the line. "Hindi naman. Ikaw rin 'wag ka mag pagod. "

I hummed as an answer. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko sa kaniya. Naging doble ang sakit kaysa kanina.

"Kung ano man 'yang pinag daraanan mo kaya mo' yan, Charlie, okay? Ikaw pa, malakas ka, e! Malalagpasan mo 'yan. " I bitterly smiled.

"Oo naman. Malalagpasan ko rin ito 'no... "humina ang boses ko. "But I'm alone." I whispered.

"Uh, Charlie. I'll hang up now, okay? Sasamahan ko lang si Jessica, bye. "

"Bye—" he hung up.

Napakahilamos ako sa aking Mukha dahil sa hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko. I wanted to cry, but I know it wo solve my problem. Gusto ko lang naman ng malalapitan ngayon.

Naalala ko ang sinabi ni Mavi. I am a strong woman. Kaya ko ito. Pero hindi ngayon. I need a friend... I need him.

In the end, Tinawagan ko si silas upang dalawin si papa. Sinabi ko sa kaniya na huwag nalang muna ipaalam sa iba ang nangyari kay papa. Ilihim nalang muna namin mag kapatid. Tsaka nalang namin sasabihin kapag na discharge na si Papa.