Farklı Pencere || Yarı Texting

10. Bölüm

✨✨✨🦋🦋🦋✨✨✨

Kördü insanlar bir çoğu şeye. Yaşama, fikirlere, duygulara, verilen kararlara, sözlere, olgulara, kibarlığa ve nezakete, dünyası toz pembe insanlara, yardım çığlıklarına, uyumsuzlara, aklı çok yada farklı çalışanlara.
Öylesine körlerki belkide bazı hazineleri başkasının keşfetmesine izin veriyor, ender bulunan ve katkı sağlayacak o türü kurumaya/çürümeye bırakıyor, kökleşmeye başlayan güzel bir çınarı kökünden koparıyor, suyun hemen kenarında ölmemek için çırpınan bir balığı gördüğü halde ölüme terk ediyordu.

Bunlarla kalmayıp farkında oldukları soruna çözüm dahi bulamayıp sürekli yükü başkasına atıp kendilerini aklamaya çalışıyorlardı.

Bu kadar kiri ve körlüğü aklım gerçekten almıyor.
  İnsan değilmiydi diğer varlıklardan aklıyla sıyrılıp bir basamak yukarı çıkan, yaradılanların en şereflisi olan o zaman neden şimdi bu derece aşağılık bir haldeydi. Aklını her türlü kötülüğe kullanan fikirlerine ve görüşlerine at gözlüğü takan bir insan olamazdı, bu derece yükseltici hitaba uygun görülen bunları yapan varlık olamamalıydı.

Düşündükçe zoklayan beynim, yapılan bunca harekete anlam veremeyen aklımla delirecek gibi oluyordum. Gittikçe zoklayan başımı ovarak yoluma devam ettim.
Dışarı her çıktığımda ayrı bir şey gözüme çarpıyor dahada inceleme merakımı öne sürüyordu. Bazen keşke diyordum keşke bende onlar gibi olabilsem var olan tüm sorunları görmezden gelebilsem ama olmuyordu.

Elimdeki poşeti daha sıkı kavrayarak sokağa girip yokuş aşağı yürümeye başladım. Yaptığım tatlıyı anneannemlere götürüyordum.

'Sence beğenirler mi?'

'Bilmemki beğenirler belki'

'İnşallah beğenirler' içimde hem heyecan hemde korkunun oluşturduğu bir kara delik vardı bir anda tüm gücümü emiyor sonra geri veriyordu.
Yaptığım şeylerin beğenilmemesini sevmiyordum yani bir daha yaparken iki kere düşünmeme sebep oluyor özgüvenimi kırıyordu.

Şifresini girdiğim kapı açılırken hızla binaya girdim ve asansörü çağırdım, gelen asansörle en üst kata basıp aynadan kendime bakmaya başladım.

Güzel bir kız mıydım ? Hayır, güzel değildim. Ne kendimi nede bir başkasını kandırmaya değmezdi. Yuvarlak yüzüm, kahverengi ve büyük gözlerim, yüzüme göre bir tık büyük burnum, kalın kaşlarım, küçük bir ağzım ve kıvrık uzun kirpiklerim vardı.
Yüzümde beğendiğim tek şey kirpiklerimdi başkada ne vardıki.

Kördü her halde minik kuş, gerçi doğruya benimle dalga geçmek yada eğlenmek için hesap açıp konuşmuş olabilirdi. Günümüzde böyle zorbalıklar çoktu.

Ben kendime aynada bakadururken asansör durmuş ve kapısı açılmıştı. Daha fazla kendim hakkında düşünmek istemeyerek kapının önüne gelip zile basmıştım. Bir kaç kere daha çaldığım kapının ardından anneannem gözükmüş ve kocaman gülümsemesini sunmuştu.

"Hoşgeldin, gel geç içeri" gülümsemesini eksik etmeden konuşmuş sonrada gözü elindeki poşete takılmıştı.

"Sana tatlı yaptım, inşallah beğenirsin" dedikten sonra gülümsemiş poşeti uzatmıştım. Uzattığım poşeti alıp dahada geniş gülümseyerek sevindiğini belirtmişti.

"Sen bana tatlı yaptın gel sarılayım sana, benim torunum bana tatlı yapmış getirmiş" sarılmayı sevmezdim ama ona gelince hayır diyemiyordum. Bir kaç adım daha atıp sarıldım, benim sarılmama karşın sıkıca sarılmış ne kadar çok sevindiğini yine belli etmişti.
O böyle sevinmişti ya sebepsizce bende çok sevinmiştim.