𝑷𝒐𝒘𝒆𝒂𝒓𝒕𝒉; 𝑾𝒉𝒆𝒓𝒆 𝑳𝒐𝒗𝒆 𝑩𝒆𝒂𝒕𝒔 𝑻𝒉𝒆 𝑷𝒐𝒘𝒆𝒓-𝑻𝒘𝒐- [✓]

✨\~14:επίλογος~\✨

Ξεκίνησα να περπατάω.

Με σταθερό βηματισμό.

Προσπαθώντας να φέρω τις αναπνοές μου στο φυσιολογικό.

Το πρόσωπο μου πρέπει να είχε ασπρίσει στον φόβο.

Δεν πρέπει να ήταν εμφανή όμως κάτω από το τούλι που είχα στο κεφάλι μου.

Ο Jimin στεκόταν εκεί χωρίς να αγχώνεται, χωρίς να φοβάται, χωρίς να είναι χαμένος στις σκέψεις του όπως εγώ.

Καθόταν εκεί και χαμογελούσε στην εικόνα που έβλεπε.

Και εγώ? Εγώ ξεροκατέπινα. Εύχομαι το make up να έχει αφήσει νορμαλ χρώμα πάνω στο δέρμα μου και να μην φαίνεται σαν εκείνες τις χλωμές κούκλες με το έντονο make up.

Ένιωθα τον πατέρα από δίπλα και αισθανόμουν καλύτερα έστω και για λίγο. Μέχρι που κοίταξα τον κόσμο κάτω στις καρέκλες.

Τότε ξανά χτύπησε το άγχος.

Πρέπει όλοι να μείνουν ασφαλής.

Εμένα δεν με νοιάζει τι θα χαθεί και τι θα μείνει εδώ όσον αφορά εμένα.

Αλλά απώλειες για άλλους και τις δικές τους ζωές δεν θα επιτρέψω.

Όλοι θα μείνουν ασφαλής και υγιείς.

Ειδάλλως απέτυχα ως βασίλισσα.

Άλλωστε φύλακας άγγελος και  προστάτης ήμουν έστω και για λίγο.

Θα ήταν γελοίο να μην παλέψω για κάτι που μου "ανήκει" αυτήν την φορά.

Επιτέλους έφτασα στο λουλουδένιο υπόστεγο.

Φαινόταν αιώνας ο μικρός αυτός διάδρομος.

Μόνο και μόνο επειδή πνιγόμουν στις σκέψεις μου.

Ο Jimin μου χαμογέλασε και μου έπιασε τα κρύα μου χέρια.

Στο βλέμμα του φαινόταν πως γνώριζε τι συνέβαινε μέσα μου και όλος εκείνος ο ψυχολογικός πόλεμος με τις σκέψεις μου.

Αλλά δεν ήταν σίγουρος εάν τα κρύα μου χέρια ήταν λόγω του κρύου αέρα που δεν χάθηκε από την πεδιάδα ή επειδή το αίμα μου δεν κυκλοφορούσε στο σώμα μου.

Τα έτριψε διακριτικά για να ζεσταθούν ενώ κοιτούσε τον Παπά.

Ξεκίνησε να μιλάει. Δεν γνωρίζω εάν ήταν η φωνή του Παπά ή το κελάηδισμα των πουλιών που έκανε την ατμόσφαιρα τόσο ελαφριά, με αποτέλεσμα να ξαναχαθώ στις σκέψεις μου, πάντως... Αυτό έγινε.

Χάθηκα στις σκέψεις μου.

Είναι κρίμα που αυτό το κελάηδισμα δεν θα ακούγεται σε λίγο.. θα είναι τόσο αθόρυβο που δεν θα ξεχωρίζει ανάμεσα στις φωνές.