Sound Of Silence Ft Michael Clifford

28

Als ik wakker wordt hang ik niet meer op Michael zijn rug. Ik lig op een bankje. Vreemd kijk ik rond, waar ben ik?
Het lijkt een dorp. Er staan gebouwtjes om me heen op een soort dorpsplein. Onze rugzak staat naast me op de bank. Michael is nergens te bekennen. Sta ik er nu alleen voor? Wat is er gebeurt nadat ik in slaap viel?

Na, ik schat, 10 minuten komt Michael aanlopen met een onbekende jongen.
'Hey Kelly, je bent wakker,' glimlacht Michael. 'Dit is Dylan. Hij kan ons helpen.' Ons helpen? Hoe?
'Wat is er gebeurd?' Vraag ik.

'Je viel in slaap, terwijl ik ons weg kreeg bij dat bos. Waarschijnlijk zijn ze dat nog steeds aan het uitkammen om ins te vinden.' Hij lacht even bij de gedachte. 'In de verte zag ik dit dorpje en ben er naartoe gegaan. Ik had je hier even neer gezet en ben hulp gaan zoeken. Toen vond ik Dylan,' vertelt Michael.
'Watvoor hulp?' Vraag ik sinister.
'Dylan maakt ID-kaarten. Hierdoor kunnen wij zonder problemen het land uit,' zegt Michael. Ik kijk Dylan aan die een beetje er afwachtend bijstaat. Hij heeft bruin haar en groene ogen. Hij is vrij lang en erg slank.
'Komen jullie mee?' Vraagt hij. We knikken en volgen hem.

We komen aan bij een smal steegje. Dylan loopt verder en wenkt ons.
We lopen hem achterna en hij stopt halverwege het steegje bij een deur. Het gebouw ziet er oud en verlaten uit. Dylan opent de deur en loopt verder. Wij volgen hem naar binnen.

Binnen staat niet veel. Het lijkt zelfs dat het verlaten is. Er staan wat dozen en wat versleten lakens over het lijkt boksen maar dat is det dan ook wel.
Dylan gebaart dat we hem verder moeten volgen. Hij opent een deur en we komen in een gang. Deze is smal en donker. Dylan loopt aan het einde van de gang de hoek om en opent aan het begin een deur. Hij stapt naar binnen en wenkt ons verder.

De ruimte is vies en stoffig en er staat een bureau in met een laptop erop. Bij het bureau staat een bureaustoel waar Dylan op gaat zitten. Aan de andere kant staat een oude stoffe bank.

Michael pakt mn hand en we staan wat ongemakkelijk in de ruimte.
'Ga zitten,' zegt Dylan en wijst naar de bank. We knikken en gaan toch maar zitten. Dylan begint te typen op zijn laptop.

'Heb je de foto's?' Vraagt hij na een tijdje. Michael knikt en schuift een envelop naar Dylan toe. De jongen staat op en pakt de envelop. Hij haalt er twee kleine kaartjes uit, dat dus foto's zijn en legt ze op een apparaatje bij de laptop. Hij gaat weer verder met typen en ik vindt de stilte op het moment erg ongemakkelijk. Michael geeft een klein kneepje in mijn hand en glimlach even naar me.

Opeens begint het apparaatje geluid te maken. Na de stilte schrok ik er even van. Dylan haalt van het apparaatje een pasje af die eruit was gekomen. Hij schuift het naar Michael toe. 'Harold Anderson,' zegt hij. Michael pakt het pasje en ziet inderdaad die naam op het pasje staan met zijn foto erbij.
'Lijkt net echt,' bewonder ik. 'Valt het echt niet bij mensen op?'
'Nee ik heb alle kenmerken kunnen namaken,' antwoordt Dylan.

Tien minuten later ging het apparaatje weer geluidmaken en komt er weer een pasje uit. Dylan pakt het op en schuift het naar me toe. 'Rosa Stone,' zegt hij. Ik pak het pasje op en kijk ernaar. De gegevens kloppen behalve mijn naam. De foto is dezelfde als op mijn paspoort.

Michael schuift Dylan weer een envelop toe. 'Dat is geloof ik voldoende,' zegt hij. 'Kom Rosa, we gaan het land uit,' zegt hij tegen mij. We staan op en lopen weg.

Weg de wijde wereld in.