Sound Of Silence Ft Michael Clifford

11

'Zullen we hier overnachten? Ik heb zere voeten,' zeg ik en plof neer op de open plek in het bos.
'Oke, ik haal even hout. Zorg dat je niet te veel opvalt,' zegt Michael.

De hele dag hebben we alleen maar gelopen en onze water flessen zijn leeg. Ik heb dorst en maar maag knort. Ik heb zere voeten en mijn haren zullen wel verschrikkelijk zitten.

Ik besluit een basis te maken voor het vuur. Gewoon een paar stenen in een kring en kleine droge takjes als een piramide in het midden. Ik kijk om me heen en zie een berk staan. Ik loop er heen en probeer er wat schors af te halen, wat tot mijn verbazing best goed lukt. Ook dat leg ik in mijn vuur basis. Op dat moment komt Michael terug met hout in zijn handen.
'Ik heb alvast een basis gemaakt,' zeg ik trots en wijs ernaar.
'Super,' zegt Michael blij en legt het hout er vlak naast. 'Wil je een lucifer pakken uit de rugzak?' Vraagt hij. Ik knik en zoek in de rugzak naar lucifer.

Uiteindelijk haal ik die uit het voorste vakje en geef ze aan Michael. Hij steekt het vuur aan en gooit er een paar houtblokken bij. Ik ga naast hem zitten en haal een dekentje uit de rugzak.

In de rugzak zit niet veel; alleen het hoog nodige zoals: slaapzakken, deken, lucifers, een kaart, waterflessen, zakmes en een verbanddoosje.

'Je oma zei dat je ouders zijn omgekomen, wat erg voor je,' probeer ik een gesprek met hem.
'Tja, je leert ermee omgaan. Oma heeft altijd voor me gezorgd en ik was nog jong. Ik zou me weinig van ze herinneren,' haalt Michael zijn schouders op.
'Maar mis je dan niet iets van ze?'
'Tuurlijk mis ik ze. Denk je echt dat ik ze helemaal vergeet? Elke dag denk ik aan de belofte die ik hun had gedaan in het ziekenhuis. Al waren al overleden, heb ik die belofte gemaakt zodat ik iets van ze had. Herinneringen die ik heb zijn vaag en meestal van de brand. Ik mis mijn ouders meer dan ik zou moeten, maar ik probeer me groot te houden. Weet je hoe het is om een ouderfiguur te missen?' Vraagt Michael met een traan op zijn wang.
'Ik wilde niet dat het je van streek maakte,' fluister ik. 'Wil je dat ik erover ophoud?'
'Nee, alsjeblieft, het is fijn om het er met iemand erover te hebben,' zegt Michael.
'Wat is er precies gebeurd? Voor wat jij je herinnert?' Ik weet dat Michael heel mooi verhalen kan vertellen. Het maakt niet uit hoe triest het is, hij vertelt het op een interessante manier waar het graag naar luistert.

'Ik weet het niet meer precies, maar voor wat ik weet was er feest.
Onverwachts kwam er iemand binnen met allemaal zwarte kleding.
'Wat leuk zo'n feestje, jammer dat aan alles een eind komt,' zei hij met een duivelse grijns. Mijn moeder pakte vast en trok haar dicht tegen haar aan. Het kleine jongetje die ik was, wist niet wat er aan de hand was, maar een ding wist ik zeker: dit is niet goed. Ik begroef mijn gezicht in mijn moeders rok. Ik was erg bang. Oma trok me mee naar buiten en zei dat ik maar leuk mocht spelen. Ik ging op de schommel in onze achtertuin zitten maar echt geconcentreerd was ik er niet op. Ik keek naar binnen. Daar stond mijn moeder tegen mijn vader aan te huilen. Iedereen leek te weten wat er ging gebeuren. Terwijl ik mij alleen kon afvragen wie die man was en waarom hij ons feestje wilde verpesten. De man zette het gas van het gasstel hard aan. Al snel kwamen er vele vonken. Het houten huis met alle mensen erin werd met de grond gelijk gemaakt. Ik zag nog de enge man van de brand wegrennen en alleen hij, mijn oma en ik hebben het overleefd.

Een dag erna zijn mijn oma en ik terug gegaan voor spullen die nog te redden viel. Er was één over wat mijn oma heeft gehouden. Ik weet nog steeds niet wat het is, maar ik was meer gefixeerd op de ambulance broeders die naar levende mensen zocht. Mijn beide ouders ademde nog heel zwak en werden meteen naar het ziekenhuis gebracht. Ookal wist iedereen dat ze het niet gingen redden. Ik had een ambulance broeder gesmeekt om mijn ouders te redden.
'Grote vent, we zullen ons best doen,' zei hij. Hij wist al dat het te laat was.

De dader is nog steeds niet bekend, maar als ik hem ooit zie, mag hij vrezen voor zijn leven,' vertelt Michael. Hij heeft tijdens zijn verhaal alleen maar naar het kampvuur gestaard. Ik heb een arm troostend om hem heen geslagen.
'Het is goed dat je er zo open over kan praten,' zeg ik.