Sound Of Silence Ft Michael Clifford

8

De oma van Michael is echt super aardig. We kregen van haar thee met koekjes en we mogen een nachtje bij haar logeren.

Op dit moment zit ik samen met haar op de bank, want Michael is alvast een bed voor me aan het klaarmaken.
'Wat vindt je van Michael?' Vraagt ze. Nee, niet dit soort gesprekken.
'Ik vind het heel aardig van hem om mij te helpen,' zeg ik beleefd, zonder dat ik mijn gevoelens voor hem uitspreek. Ik bedoel, heb ik gevoelens voor hem?
'Ja, Michael is altijd al erg behulpzaam geweest voor de mensen die hij aardig vindt,' zegt zijn oma.

'Ik ben er weer!' Roept Michael vrolijk als hij weer de woonkamer in loopt. Zijn oma neemt een slak van haar drinken en staat dan op en loopt langs Michael naar de keuken. Bij Michael fluistert ze iets in zijn oor dan is ze weg.
'Wat heeft ze tegen je gezegd?' Vraagt Michael.
'Ze vroeg wat ik van je vond,' zeg ik na alle eerlijkheid.
'Wat heb je gezegd?' Vraagt Michael die naast me komt zitten.
'Dat je heel aardig bent om dit allemaal voor me te doen,' zeg ik. 'En trouwens, waarom wil je dat weten? Ik bedoel, ik weet toch ook niet alles wat je tegen mijn moeder hebt gezegd.'
'Daar gaat het niet om. Dat is iets anders,' verdedigt hij zichzelf. 'Trouwens, waar is je moeder zo bang voor? Waar was je vader?'
'Michael, ik heb drie jaar opgesloten gezeten en daarna is de hele wereld veranderd. Mam was zo te zien bang voor Luke en mijn vader heb ik geen idee,' zucht ik.
'Wacht eens. Ik zag bij jou thuis een foto van hem met jou en je moeder. Ik herkende hem ergens van,' zegt hij.
'Oh ja? Waarvan? En stond er serieus nog een foto met mij erop?' Vraag ik hoopvol. Michael weet waarschijnlijk antwoorden op de vragen die ik niet wist die ik moest stellen.
'Ja, er stond een foto van je,' lacht Michael. 'En je vader was twee jaar geleden vredestrijder tegen Luke. Alleen is hij omgekomen in de strijd.' Michael kijkt me spijtig aan.
'Hoe?' Is het enige dat in me op komt.
'Alstublieft haat me niet,' mompelt Michael.

~Flashback Michael~
'Alle vredestrijders moeten weg. Maak ze af. Geef je hier geen gehoor aan, ga je met ze mee naar hell,' zegt Luke. Ik kijk mijn mede soldaten aan die allemaal knikken naar Luke. Iedereen kijkt op naar deze leider. Ik wil eigenlijk niemand vermoorden, maar zou wel moeten als ik wil blijven leven.

Een volwassen man vecht tegen me en alles waar ik aan kan denken is dat ik deze strijd moet winnen. Ik wil niemand doden en heb tot nu toe iedereen waarmee ik vocht, net gewond genoeg gemaakt dat ze te zwak zijn, maar buiten levensgevaar. Zij worden allemaal opgesloten. Door een fout raak ik de man op een verkeerde plek. Hij valt dood neer. Nee! Wat heb ik gedaan?! Ik wilde niemand vermoorden. Een hand laat me opschrikken.
'Goed werk, Michael. Je hebt de leider van de vredestrijders vermoord. Jack Jackson is dood,' zegt Luke. Het voelt echt niet goed om hiervoor complimenten te krijgen. Ik heb iemand vermoord en dat zal me achtervolgen.
~einde flashback~

'Kelly, ik ben er echt niet trots op en geloof me alsjeblieft als ik zeg dat ik nooit maar dan ook nooit dit wilde. Ik heb maanden gedaan om dit te verwerken en het is om eerlijk te zijn nog niet gelukt. Ik ben er echt niet trots op en het spijt me enorm,' zegt Michael na zijn verhaal. 'Je vader was een grote man met veel moed, lef en eerbetoon en je mag trots op hem zijn.'
'Michael, laat me heel even met rust,' zeg ik met tranen die rollen over mijn wangen en ren naar boven.

_______

Moet ik stoppen met dit boek? Want ik heb het gevoel dat niemand het meer leest.