Happy Birthday

Chapter 4

Jonathan POV

Nang makabili na ako ng ihahanda sa bahay ko ay agad na ako sumakay ng tricycle pauwi sa bahay ko. Pagdating sa tapat ng bahay ko ay lumapit sa akin si Manang sa akin.

Manang: Oh Jonathan nakauwi ka na palang bata ka. Andami mo naman pinamili na ihahanda mo ah. Gusto mo ba Jonathan nasamahan kita sa bahay kahit papaano eh may kasama ka sa bahay nyo at mag celebrate ng kaarawan mo?

Jonathan: Magandang Hapon po Manang. Wag na po Manang kasi wala naman pong magbabantay ng tindahan tsaka ok lang po ako sanay naman po ako nag iisa sa bahay eh nang magmulang umalis papuntang abroad ang mga magulang ko *ngiti ko sa kanya*.

Manang: Sigurado ka ba talaga dyan? Di mo naman kailangan itago na malungkot ka kasi wala kang kasama sa pag cecelebrate ng kaarawan mo *pag aalala nyang sinabi*.

Jonathan: Ako malulungkot? Manang, kailan pa ako naging malungkot eh birthday ko yata ngayon dapat laging happy alam mo naman yun eh *pagbibiro ko sa kanya para di na mag alala*.

Manang: *napatawa* Oh sya sige na at baka matunaw na iyang ice cream mo.

Jonathan: Sige po Manang salamat po ulit.

Manang: Ay sige paalam.

Pagkatapos namin magusap ni Manang ay agad ako dumeretso sa bahay ko para ihanda ang mga napamili ko kanina dahil mag gagabi na rin at baka mag video call ulit si Mommy sa akin. Nang maihanda ko na sa lamesa ay tumingin na muna ako sa orasan at mag aalas 7 na ng gabi kaya agad muna ako nag facebook para if ever may bumati man lang sa akin. Pag online ko pa lang sa facebook,ni isang notification walang bumati kahit sa messenger ko wala din (maliban lang sa mga magulang ko na bumati sakin). Agad nalang ako nalungkot nang makita ko yun at habang nag iiscroll sa news feed ay biglang tumawag si Mommy at nag video call kami.

*Video call has been started*

Mommy: Hi anak kumusta dyan sa bahay? Happy Birthday.

Jonathan: Thank you Mommy sa pagbati sa akin *tears of joy*.

Mommy: Oh anak, bat ka umiiyak? Diba dapat happy ka ngayon kasi birthday mo na ngayon?

Jonathan: Eh Ma kasi naman eh ngayon ka ulit nakatawag at nagusap ng ganto eh. Dapat kasi sa araw ng birthday ko nandito kayo ni daddy at nag sasalo salo ng magkakasama *lungkot ko*.

Mommy: Pasensya ka na anak ha alam mo naman ng daddy mo eh nagtatrabaho kami para sa iyo at sa magiging kinabukasan mo.

Jonathan: Si Daddy nga pala, nasaan sya? Hindi mo ba sya kasama?

Mommy: May inaaskaso kasi sya sa trabaho eh pero pinapasabi naman sa iyo na happy birthday eh tsaka alam mo ba ang ganda ng regalo na sa iyo since wala naman kami dyan sa pilipinas.

Jonathan:Talaga po Mommy? Ano po yun?

Mommy: Eto oh *pinakita yung sapatos na Adidas at mga bagong damit*. Oh ano nagustuhan mo ba yung regalo namin sa iyo?

Jonathan: *masaya na may halong lungkot* Okay lang naman po kaso Ma, pede po ba kayo nalang ni Daddy ang regalo ko kasi miss ko na talaga kayo eh *emosyonal kong sinabi*.

Mommy: Gugustuhin ko talaga namin na umuwi ng Pilipinas kaso mas lalo kami tinambak ng Daddy mon ang paperworks dito sa pinagtatrabahuan namin, pero malaki naman ang kiikita ng Daddy mo kada buwan. Alam mo ba na miss na miss ka na namin ng Daddy mo kaya wag kang malungkot ha? At tsaka nandyan naman si Manang eh pede ka naman pakisamahan dyan sa bahay para di ka dyan malungkot. O kaya yung bestfriend mo na si Aira at tsaka yung mga kaibigan mo sa school.

Jonathan: Ma, alam ko naman na busy ang mga kaibigan ko kaya di ko nalang sila sinabihan na birthday ko ngayon eh *palusot ko*. At tsaka si Aira naman eh masakit naman ang kanyang ulo kaya siguradong hindi sya makakapagbisita sa bahay namin. Si Manang naman nag aalala naman sa akin dahil wala akong kasama sa pag cecelebrate ng birthday ko kaya sinabi ko nalang sa kanya na wag na nya akong alalahanin tsaka wala din magbabantay ng tindahan nya. Okay lang naman ako dito Ma, kaya ko naman sarili ko dito sa bahay eh tignan mo Ma andami kog hinanda dito oh *agad pinakita yung mga handa na pinamili ko para sa kaarawan ko*.

Mommy: Andami naman nyan anak ah. Mauubos mo ba kaya yan? HAHAHA biro lang yun anak basta yung mga hinabilin ko sa iyo anak ha wag mong kakalimutan. Ikain mo nalang ako sa mga hinanda mo dyan sa bahay ah?

Jonathan: Opo. Sige end call ko na ito baka langawin yung mga hinanda ko para sakin eh at tsaka diba alam mo naman na strikto ang boss mo dyan sa ibang bansa.

Mommy:Oh sige basta yung mga bilin ko wag mong kakalimutan ah. Bye.

*Video call has been ended*

Nang matapos na angvideo call namin ay sinimulan ko nang ayusin ang mga hinanda kong pagkain salamesa. Imbis na kantahin ko nalang ang "Happy Birthday" ay sa isip ko nalangkinanta dahil ako lang naman ang mag isa dito at baka sabihin ay muka akongbaliw na kinakantahan ang sarili o kaya maingayan yung mga kapitbahay.Sinimulan ko na sindihan ang kandila sa ibabaw ng cake at humiling. Subalitnang hihiling na sana ako ay bigla akong naluha at tuluyan ng umiyak dahil sahindi ko na kaya ang sitwasyon ko. Nasabi ko nalang sa sarili ko na "Sana maymaka-alala nalang sakin na birthday ko ngayon. Nainggit na kasi ako lalo na saeskwelahan na sa tuwing kaarawan ay may bumabati ngunit pagdating sa akin aytila ba'y normal na araw lamang." Yumuko na lamang ako at umiiyak sa harapan ngmga hinanda ko dahil ano pang silbi ng mga hinanda ko kng wala naman kakain nakasama ko (pwede naman si Manang kaso alam kong busy sa pagbabantay sa tindahankaya dadalhan ko nalang sya ng pagkain bukas). Ilang minuto na ako umiiyak ngmay biglang kumatok sa pinto. Iniisip ko kung may bisita ako pero ang alam kona walang bisita na pupunta dito kaya maaring si Manang lang iyon. Pagbukas kong pinto ay agad ako nagulat sa aking nakita kaya agad ako nagpunas ng akingmga luha. Si Ms. Risse nandito?! Sandali lang at ano naman ang dahilan kungbakit sya nandito? Wala naman akong assignment at syempre wala din akongkasalanan na ginawa kaya napaisip nalang ako at nagtataka.