Μαύρος Άγγελος

Γυάλινα τείχη

Alex's POV

Μπαίνω γρήγορα μέσα στο αυτοκίνητο, γκαζώνω και φεύγω μακριά...Συνεχίζω να οδηγώ χωρίς να ξέρω ακριβώς που πάω. Αλλάζω ταχύτητες ξανά και ξανά, περνάω δρόμους, σπίτια, γειτονιές και προσπαθώ να αναπνεύσω αλλά τίποτα. Πνίγομαι, σκέφτομαι και πνίγομαι και γκαζώνω ακόμα περισσότερο...Σου είπε ότι σε αγαπάει λέει μια φωνούλα μέσα μου και φρενάρω απότομα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο και συνειδητοποιώ ότι έχω φτάσει κοντά στον λόφο. Συνεχίζω την πορεία μέχρι το ξέφωτο και μόλις φτάνω παρκάρω το αυτοκίνητο και βγαίνω γρήγορα έξω.

Άλεξ- ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ...φωνάζω μέχρι να ξεμείνω από φωνή, μέχρι να μου κοπεί η ανάσα και μόλις συμβαίνει αυτό ξεσπάω σε κλάματα...Πώς μπορεί να ισχυρίζεται ότι με αγαπάει όταν την κυνήγησα μέχρι εσχάτων για να την κατακτήσω και στην πρώτη προσωπική δυσκολία έφυγε; Δε με άφησε καν να τη βοηθήσω, αποφάσισε για μένα κι έφυγε...Ναι αλλά θα είχες πάει ποτέ στην Αμερική αν δεν ήταν εκείνη; ρωτάει η φωνούλα. Τι σημασία έχει η καριέρα όταν έχασα ό,τι πολυτιμότερο είχα...χρόνια δουλειάς, καριέρας και αφοσίωσης σε τι; σε χρήματα και γκόμενες της μιας νύχτας; Με προκαλεί όσο κανένας άλλος, με βγάζει εκτός ορίων και την ίδια ώρα με μαγνητίζει με ένα βλέμμα της και τα ξεχνάω όλα...Ξεχνάω την προδοσία και την απογοήτευση. Ορκίστηκα ότι δε θα αφήσω ποτέ καμία να πάρει αυτή τη θέση στην καρδιά μου, ποτέ καμία να κατορθώσει να φτάσει τόσο κοντά συναισθηματικά που να μπορεί να με λυγίσει, να με πονέσει...Έγινα ο Καζανόβας που τόσες φορές με έχει αποκαλέσει. Δεν υπάρχουν πλέον σχέσεις στη ζωή μου, γιατί δεν υπάρχει ο παλιός Άλεξ.

Το επόμενο πρωί

Δανάης POV

Τρέχω με μανία αλλά η σκιά φτάνει όλο και πιο κοντά μου. Τα πόδια μου αρχίζουν να ματώνουν αλλά συνεχίζω με όση δύναμη μου έχει απομείνει. Ξαφνικά κοιτάζω δεξιά και αριστερά και βλέπω τα σπίτια της γειτονιάς μου. Σταματάω να τρέχω και γυρίζω να αντικρύσω την σκιά...και αυτή αποκτά μορφή, τη μορφή του. Με κοιτάζει βουρκωμένος, γυρίζει την πλάτη του και αρχίζει να περπατάει προς την αντίθετη πλευρά. Ανοίγω το στόμα μου να φωνάξω αλλά η φωνή μου δεν βγαίνει. Ξεκινάω να τρέχω αλλά δεν μπορώ να τον φτάσω...Πέφτω στα γόνατα και κλαίω καταμεσής στον δρόμο. Γύρνα πίσω, Άλεξ, σε παρακαλώ...

Δανάη- Γύρνα πίσω φωνάζω και ξυπνάω έντρομη από τον ύπνο μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και πηγαίνω κατευθείαν στο μπάνιο, για να ρίξω νερό στο πρόσωπό μου. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη, καθώς παίρνω βαθιές ανάσες. Νιώθω κάτι υγρό να κυλάει στο πρόσωπό μου και αντιλαμβάνομαι ότι κλαίω. Γιατί κλαις ρωτάει η φωνούλα μέσα μου. Για όλες αυτές τις φορές που έτρεξα μακριά του, που τον προσέβαλα αδίκως, που τον κατέκρινα χωρίς να τον γνωρίζω...κι έτρεξα μακριά πολλές φορές από τον μόνο άνθρωπο που μου έδινε απλόχερα αγάπη και μου θύμισε τη θαλπωρή μιας οικογένειας...δεν αφέθηκα ποτέ εξαιτίας της δυσπιστίας μου προς τους ανθρώπους και της δειλίας, του φόβου μου να αποδεχτώ πως υπάρχει έστω ένας άνθρωπος που εννοεί αυτά που λέει...τώρα λέει πως ό,τι είχαμε τελείωσε αλλά ήρθε η σειρά μου να του δείξω πως η Δανάη έχει καρδιά και χτυπάει δυνατά για εκείνον...