Μαύρος Άγγελος

Ένα βήμα πριν τον θάνατο...

Συνεχίζω να τρέχω και ξαφνικά νιώθω ενα χέρι να με τραβάει...
Γυρίζω τρομαγμένη κι αντικρίζω το αγόρι που ειδα να κάθεται πριν λιγο στο παγκάκι. Πριν προλαβω να μιλήσω...

??- Απλα οι γονείς μου χωριζουν... Και το λεω σε σενα σε μια άγνωστη για να μάθεις να μη μιλάς χωρις να ξερεις.

Δεν ειπα τίποτα απλα συνέχισα μέχρι το σπίτι. Ουτε το ονομα του δεν έμαθα... Και να φανταστείς πως σκέφτηκα και ειπα τόσα πραγματα χωρις να τον ξέρω... Πρεπει να μαθω να ελέγχω το στόμα μου εχει δίκιο.

Author's POV
(Για όσους δεν ξέρουν τα pov ειναι το πρόσωπο το οποίο διηγείται την ιστορία)

Και ξαφνικά η Δανάη συνειδητοποίησε πως δεν ειναι η μόνη που εχει προβληματα και πως ισως τα δικα της προβληματα δεν ειναι τοσο σοβαρά όσο των άλλων. Ομως και το δικο της δεν ηταν ασήμαντο...

Δανάης POV

Αλλα εχω κι εγω τόσα προβληματα... Όσα πρόσωπα περνούν απ'τη ζωη μου φεύγουν, ειναι σαν να με στοιχειώνει κάτι, σαν να ειμαι καταραμένη... Για μενα οι φίλοι ειναι οικογένεια και δεν εχω κανέναν. Δεν εχω οικογένεια εγω, δεν εχω στήριγμα. Όλοι πιστεύουν πως εχω μια ευτυχισμένη οικογένεια στην οποία μπορω να στηριχτώ ομως οχι. Ο πατέρας μου δουλεύει πολλές ώρες και οταν γυρνάει ειναι τοσο εξαντλημένος που λέμε μόνο ενα γεια, η μαμα μου με πιέζει συνεχεια να διαβάζω, να φέρνω καλούς βαθμούς και νομίζει οτι εχω προσαρμοστεί στο καινούριο σχολειο και ο αδερφός μου ειναι στην Ελλάδα και σπουδάζει χωρις να τον νοιάζει πως ειμαι... Ειμαι μόνη μου... Με τη Χαρά απλα κανω παρέα, εξάλλου το μόνο που τη νοιάζει ειναι τα αγορια οχι οτι της εχω ανοιχτεί, βεβαια, ποτε, για να μαθω περισσότερα. Μου λείπουν τοσο πολύ οι φίλοι μου στην Ελλάδα... Ο Νίκος, ο Δημήτρης, η Αλεξάνδρα... Καυτά δάκρυα άρχισαν να κυλούν στο πρόσωπο μου... Κάθε φορα που τους σκέφτομαι αυτο παθαίνω, ομως τέλος! Απο'δω και στο εξής θα γίνω δυνατή για να μην εχω ανάγκη κανέναν. Θα "κλειδωσω" την καρδιά μου με ολα τα συναισθήματα της και θα βυθιστώ στο χάος... Μόνο αν βρεθεί κάποιος να αλλάξει αυτη τη μίζερη ζωη και της δώσει χρωμα θα αφήσω το φως να με διαπεράσει!

Βασανιζομουν μ'αυτες τις σκέψεις για ώρες μέχρι που αποκοιμήθηκα. Στον υπνο μου ειδα στιγμιαία εκείνο το αγόρι. Η Κυριακή πέρασε ήρεμα. Ξαναπήγα για τρέξιμο στο πάρκο μηπως τον συναντήσω αλλα δεν ηταν πουθενα...