Μαύρος Άγγελος

Κυνηγώντας την ευκαιρία

🔞 Περιέχει ακατάλληλο περιεχόμενο

Άλεξ- Ξάπλωσε μικρή λέει και ξαπλώνει προς τα πίσω στο κρεβάτι. Ξαπλώνω κι εγώ δίπλα του έχοντας το κεφάλι μου γυρισμένο προς το μέρος του

Δανάη- Δηλαδή τώρα θα με αφήσεις να μείνω δίπλα σου;

Άλεξ- Τώρα θα κλείσουμε κι οι δύο τα μάτια μας και θα κοιμηθούμε

Δανάη- Μαααα...δε θέλω!

Άλεξ- Μέχρι πριν λίγο νύσταζες

Δανάη- Και τώρα νυστάζω...

Άλεξ- Αψυχολόγητη ως συνήθως...Τότε γιατί δεν κλείνεις τα μάτια σου να κοιμηθείς;

Δανάη- Φοβάμαι ότι αν τα κλείσω όταν τα ανοίξω δεν θα είσαι εδώ

Άλεξ- Άκου, Δανάη, σε νοιάζομαι παρόλα όσα έχουν γίνει μεταξύ μας αλλά στο είπα και το απόγευμα, μην περιμένεις να αλλάξει κάτι μόνο και μόνο επειδή γύρισες σε μένα

Alex's POV

Τελείωσα την πρόταση μου και γύρισα να την κοιτάξω μόνο για να διαπιστώσω ότι είχε ήδη αποκοιμηθεί. Αφού σιγουρεύτηκα ότι όντως κοιμάται, γύρισα προς το μέρος της κι άρχισα να την παρατηρώ. Έτσι ήρεμα που κοιμόταν δίπλα μου θύμιζε μωρό...σόρρυ κιόλας αλλά δεν σταματάει να μιλάει, να λέμε και την αλήθεια! Το πρόσωπό της φωτιζόταν απ' το φως που έμπαινε από το παράθυρο κι είχε μια μεταξένια όψη. Τα χείλη της ερμητικά κλειστά, λεπτά και καλοσχηματισμένα, με εκείνο το γνωστό ροζ χρώμα να τα ζωντανεύει. Το κορμί της το χάιδευαν απαλά τα γκρι σατινέ σεντόνια του κρεβατιού μου, κι έτσι διαγράφονταν όλες οι καμπύλες του κορμιού της, εκείνες οι μικρές και σχεδόν αόρατες στα μάτια της αλλά απίστευτα θελκτικές και γλυκές στα δικά μου. Με λίγα λόγια, η εικόνα της ήταν καθηλωτική, σαν να είχε μόλις ξεπηδήσει από πίνακα ζωγραφικής. Όμως, μέσα σ' αυτή την καθόλα τέλεια εικόνα υπήρχε κάτι που αποτύπωνε πόνο...κι αυτό το κάτι ήταν η έκφραση του προσώπου της. Έτσι σκεπτική και σκυθρωπή ήταν λίγο πριν φύγει μακριά μου, έτσι είναι και τώρα...Η καρδιά μου σφίχτηκε παρατηρώντας την και χωρίς να το καταλάβω το χέρι μου βρισκόταν ήδη στο πρόσωπο της και την χάιδευε απαλά, σχεδόν μελωδικά. Ξαφνικά, η έκφραση του προσώπου της άλλαξε, γαλήνεψε. Τότε απομάκρυνα το χέρι μου κι αποφάσισα να ακολουθήσω τις σκέψεις που είχα πριν την σημερινή ημέρα, τις σκέψεις που με συντροφεύουν τα τελευταία χρόνια και δεν είναι τίποτα παραπάνω από το κενό που ένιωθα μακριά της και την προσπάθεια να πιστεύω πρώτος απ' όλους εγώ στον εαυτό μου.