Bismillahirrahmanirrahim
Yoksa, yoksa bizi görmüşmüydü? Ya sadece o değilde, başkalarıda gördüyse? Bu durum ailemin kulağına giderse nasıl izah edecektim? Kafamda binbir düşünceyle çektim gözlerimi Muaz'dan.
Binaya girip ikinci kata çıktım ve evin kapısı çaldım. Neyseki annem yerine Hanife açmıştı kapıyı.
-Hoşgeldin.
-Hoşbuldum.
İçeri geçtikten sonra ayakkabılarımı ayakkabılığa yerleştirdim.
-Abla, ne oldu sana? Rengin atmış bembeyaz olmuşsun.
Korktuğum belli oluyormuydu? Anneme görünmeden odama geçmeliydim. Dolabın kapağını kapatıp Hanifeye döndüm.
-Yok bir şey. Ben duş alacağım. Babam evdemi?
-Evet.
Başımı sallayıp odama geçtim. Daha doğrusu Hanifeyle ortak kullandığımız odaya. Yatağıma oturup şalımı çıkardım. Uzun saçlarımı tutan tokayı çekip saçlarımın omuzlarımdan dökülmesine izin verdim. Hala çok tedirgindim.
Annemlere görünmeden banyoya girip hızlıca duş aldım. Sıcak su rahatlama yardımcı olmuştu. Daha iyi hissediyordum. Saçlarımı kuruttuktan sonra annemin seslenmesiyle mutfağa girdim. Herkes yemeğe oturmuştu.
-Hadi kızım sofraya.
Sandalyeyi çekip yerime oturdum. Benim için doldurulan çorbaya kaşığımı sokup çıkarmaktan başka bir şey yapmıyordum. İştahım yoktu ama sofradanda kalkamıyordum. Fark etmemeleri adına bir kaç kaşık içtim çorbadan.
-Havva yarın yemeğe çağırıyor bizi.
Annemin sözünün bitmesiyle kaşığı ağzımdan çıkarıp kasenin yanına bıraktım. Zorlukla yutkunabilmiştim. Gözümün önüne direkt Muaz'ın çatık kaşları geldi.
İstemsizce hızlanan kalp atışlarım göğsümü delecek gibiydi. Ne yapıp ne edip gitmemeliydim. Muaz'ın, Yusuf'un yaptığı hareketi görmüş olabileceği canımı sıkıyordu ki kuvvetle muhtemel görmüştü.
Normalde olsa bu yemek pek kaçıracağım bir fırsat değildi ancak Muazdan çok çekiniyordum. Kendi içimde ne kadar inkar etsemde bana karşı ilgili halleri hoşuma gidiyordu. Hatta bu durum içimde ona karşı küçük bir hayranlık bile oluşturmuştu.
Yemekten sonra herkes kendi halinde takılmış, en sonunda gece olmuştu. Annem ve babam çoktan odalarına çekilmişlerdi. Hanife salonda oturmuş telefonuyla ilgileniyordu. Uykum gelmediği için kendime bitki çayı demledim. Kupayı mutfak masasının üzerine koyup sandalye çekip oturdum.
Tüm akşam düşüncelerimle uğraşmıştım. Yusuf'a en kısa sürede bir çare bulmam gerekiyordu. Ve tabii mahalle kursuylada ilgilenmem gerekiyordu. Bir kaç güne kızlarla orayı dip köşe temizleyecek, daha sonrada açacaktık. Zehra benimle beraber hocalık yapacaktı. Bunu ona ben teklif etmiştim. Hem daha sık görüşmüş olurduk.
-Abla, napıyosun burda?
Hanifenin bir anda seslenmesiyle irkilmiştim. Baş parmağımı damağıma götürüp hafifçe kafamı yukarı kaldırdım.
-Allah seni ne yapmasın! Öyle sessiz sessiz gelinirmi?
Hoşuna gitmişti veledin. Otuz iki diş sırıtıyordu.
-Bitki çayı içiyorum. Sende içeceksen şurda var biraz daha.
-Ay olur valla.
Kendine bir bardak doldurdu. Daha sonra oturacağını düşünmüştüm ama o tepemde dikiliyordu.
-Kızım otursana, ne dikkiliyorsun?
-Abla gel balkona çıkalım. Biraz hava almış oluruz.
Bir Hanifeye, bir de balkona baktım. Bu soğukta ne balkona çıkmasından bahsediyordu.
-Kış vakti ne çıkacağız?
-Hadi ablaa, on dakikadan birşey olmaz. Donmaz sümüklerin.
Kolumu tutup çekiştirmesiyle yerimden kalktım.
-Tamam, tamam. Git içerden hırkamla örtümü getir.
Hanife içeri giderken bende çayları tepsiye koydum. Üzerimde pijamalarım vardı. Hırkamda kalçamın hemen altında bitiyordu. Aman zaten bu karanlıkta kim bizi görecekti?
Hanifenin gelmesiyle hırkamı giyip örtüyü başıma taktım. Balkonun ışığını açmadan çıktık. Sokak lambasının ışığı vuruyordu hafiften. Balkon sandalyelerini çekip oturduk.
Karşıya baktım. Havva teyzelerin penceresi... Odada loş bir ışık vardı. Oranın kime ait olduğunu bilmiyordum hala. Acaba Muaz hangi odada kalıyordu?
-Ecmel hanım, Karadeniz'de gemilerinizmi battı acaba? Geldiğinden beri sus pus olmuşsun.
Gözlerimi pencereden alıp Hanifeye çevirdim.
-Yorgunum biraz.
On dakika deyip yarım saat oturduktan sonra zatüre olma ihtimaline karşılık içeri geçtik. Günün yorgunluğunun ardından kendimi sıcak yatağıma bıraktım...
