Legendy Zapomnianych Krain

Patroni

Osoby i istoty władające magią doskonale zdają sobie sprawę z faktu, że Światy nie są jedynie krainą fizyczną. Tak naprawdę to co namacalne, jest jedynie marnym skutkiem potężnej mocy, która odpowiada za stworzenie sobie swojej fizycznej reprezentacji.

Świat, w którym możemy biegać boso po mokrej trawie, patrzeć w oczy gwiazd, czy słuchać śmiechu rzek - jest jedynie placem zabaw dla magii i prawdziwej mocy. Plastycznym obrazem, w którym możliwa jest próba odnalezienia nowego sensu konkretnej materii.

Oczywistym więc jest, że osoby studiujące magię lub odkrywające ją w swoich wnętrzach, mogą spotkać się z jej najróżniejszymi formami. I choć prawie każdy czarodziej przyzna, iż wierzy w wszelakie cuda i wypaczenia, to istnieje pewna forma magii, która wzbudza wśród czarujących gorące dyskusje.

Patroni, bo o nich mowa, mają być istotami, które rodzą się w sercach i umysłach konkretnych osób władających magią. Ich obecność i moc tak mocno związana jest z duszą czarodzieja, któremu służą, że nawet najsilniejsi arcymagowie niezdolni są do szczerego osądu, czy wyczuwają dwa osobne źródła mocy, zakorzenionej w ciele czarodzieja.

Patronów nie da się jednoznacznie określić, nazwać czy opisać. Każdy poszczególny Patron może mieć inny kształt, inne zabarwienie emocjonalne, inną budowę astralną. Jednak wszyscy Patroni zdają się być niezdolni do skrzywdzenia czarodzieja, z którymi się złączyli. Zdaje się też, że potrafią oni przybrać postać czegoś, na pozór fizycznej formy, widocznej jedynie dla umysłu, który jest z nimi złączony.

Wielu uczonych twierdzi, że Patroni to jedynie wytwór określający rozdarcie psychiczne osób czarujących. Jest to jedynie wymówka dla gloryfikowania pogłębiającego się wyłomu w duszy maga. Nie mniej, więcej jest tych, którzy czują, że Patroni to strzępki wspomnień czy marzeń, które prześlizgnęły się do Światów. Są to echa dawnych żyć, dusz, czy odbicie przeznaczenia - niezdolne do dopasowania się materialnie do tego świata, połączone z nim jedynie duszą i wolą czarodzieja.

Najczęściej pojawiającą się opowieścią o Patronie w pieśniach i podaniach jest historia młodej Verii.

Veria jako dziecko nie wyróżniała się niczym szczególnym. Widać było w niej talent magiczny, który rodzice, będący również czarodziejami, powoli wzmacniali. Dziewczyna rosła, szukając akceptacji rówieśników i  własnego powołania, niechętnie siadając do zakurzonych woluminów, czy wielogodzinnych prób wzmacniania swojej siły psychicznej.

Jednak zaraz po swoich czternastych urodzinach, Veria zauważyła w sobie zmianę. Obudziło się w niej nieokreślone poczucie straty i tęsknoty, które co noc wraz z promieniami gwiazd wdzierało się do jej sypialni.

Jedyne ukojenie jakie Veria odnajdywała było patrzenie na nocne niebo, w poszukiwaniu spojrzeń jednego z księżyców. Najmniejszego, świecącego chłodnym ale przyjaznym światłem. Kiedy jej oczy spotykały się z tym białym blaskiem, świat dookoła powoli zanikał, zacierając swe boleśnie fizyczne krawędzie.

Nie minęło wiele czasu gdy Veria zaczęła mówić do księżyca, skrzącego na niebie nad jej sypialnią. I choć jej rozum podpowiadał jej, że słowa szeptane bladej kropce na niebie jedynie odbiją się od ścian, to serce wyrzucało z jej ust coraz więcej myśli i marzeń, chcąc podzielić się każdym skrawkiem emocji z nocnym obserwatorem.

Dziewczyna dojrzewała, mając za najwierniejszego przyjaciela księcia nocnego nieba. Nie przeszkadzało jej milczenie i cisza z jego strony. W jej głowie każde słowo wypowiedziane w stronę rozgwieżdżonego nieba, zdawało się od razu znajdywać sens, którego poszukiwała.

Veria czuła też, że w ciemności, otoczona ciszą nocy jest silniejsza. Jej moc ma piękniejsze nici, którymi potrafi tkać to czego potrzebuje. Cień był dla niej tworzywem, a blask ukochanego księżyca nadawał jej tworom niezwykłej esencji. Dla wszystkich z otoczenia dziewczyny szybko stało się jasne, że Veria ma zadatki na bycie wspaniałym czarnym magiem. Została ona więc też wysłana na nauki, do czarodziei tworzących poprzez manipulację pasmami mroku.