SAFKAN MELEZ

SM- "Roep'ine merhaba de Melez...."

"Dönmek Güzel..."

------

Daha dayanamadım. Kendimi toprağın güzel kokusuna bıraktım. Olucaklardan habersiz....

"Anne!?"

"Baba!?"

Rüyamda gördüğüm iğrenç yaratık yüzünden uyuyamadım yine. Ben daha altı yaşında bir kız iken neden beni koca odada yalnız bırakıyorlar ki. Korkuyorum Anne. Korkuyorum Baba.

Yatağımdan kalktım. Minik ayaklarıma ev terliğimi giyip hemen karanlık odamdan çıktım. Annem ve babamın odasına gittim. Kapının önüne gelince yavaşca yatağa yaklaştım. İkisi huzurla uyurken hızla ortalarına girdim. Bunu beklercesine hızla kollarını bana sardılar. Tek bir şey hissettim.

Huzur.

*

"Anne!?" "Baba!?"

Yine kabuslarımla baibasa uyandım odamda. On üç yaşında olsam da yine de korkuyorum ben. O iğrenç yaratıktan. Onun sesinden. Yüzünden. Kelimelerinden. Aileme zarar verme isteğinden korkuyorum. Her gece rüyamda bana Melez diye seslenmesinden. İğrenircesine yüzüme bakmasından tiksiniyorum. Ondan tiksiniyorum. Her zaman ki gibi hızla kalktım yatağımdan. Hemen annem ve babamın odasına gittim.

Odaya girdiğimde yatağın boş olması içimde burkulmaya neden oldu. Neredeler ki şimdi. Hızla sarayda dolaşmaya başladım. Annem ve babam nerede olabilirler ki. Lexi'nin odasına gittiğimde uyudugunu farkedince rahatsız etmeden yavaşca kapıyı kapattım.

Aşağıya inmeye başladım. Bella. Hızla bana doğru geldi. Şaşırdım. Bu saatte burada ne işi vardı ki.

"Chole!?" bana korkmuş ve acı bir ifadeyle bakması içimdeki endişeyi körükledi. "Annem ve babam nerede Bella." Bella benim güvendiğim ve güvenebileceğim kişilerden birisiydi. Ailemizin en iyi dostu. Bana teyzelik yapan kişi. Genç olsa bile annem ile arkadaşlıgı, kardeşliği bile geçtiği için aile dostumuz gibiydi bizim.

Yutkundu.

"Annem ve babam nerede Bella." Suratı acıyla büzülünce bildiğini anladım.

Kötü bir şey oldu.

Kötü bir şey.

Kötü.

"Neredeler!" bağırdım sarayda. Yankılandı . "Cevap ver susma.!" sesimi arttırdım. Cevap vermeli. "Sana nerede dedim Bella NEREDE! NEREde nerede.!" sesim kısılmaya başladı. Yere dizlerimin üstüne düştüm . Annem , babam. Nerede. Ağladım. Bellaya baktım. Gözünden akan yaşlarla canım yandı.

Hem de çok. Hıçkırıklarım odada yankılanırken sadece sustu. Sustum. Bekledim.

"Konuş!" sert sesimle ona sordum. Gözlerini yumdu. Tekrar yutkundu. Derin nefes aldı ve o kalbime hançerlenici lafları söyledi.

"Kaçırıldılar." kaşlarımı çattım. Nasıl. Emily Evans ve Albert Evans'ı kaçırmak bu kadar kolay mı.

"Nasıl" afalladım. nasıl olur bu. "Chole bilmediğin şeyler var." sakince konuştu. Bu beni öfkelendirmekten başka bişey yapmadı oysaki.

"Anlat o zaman lanet olasıca ne susuyorsun!" hayatımda bu kadar çıkmaza düştüğümü hiç hissetmemiştim. Annem ve babam. Hayatlarım. Kim? . Bella bana baktı ve onaylarcasına merhametli bakışlarını yüzümde gezdirdi.