Together for never

Kaylee

Een gebroken middenhandsbeentje, ik wist niet eens dat er zoiets bestond. Volgens de dokter heb ik geluk gehad: ondanks de standafwijking en de enorme bloeduitstortingen kom ik er met eenvoudig gespalkte vingers nog goed vanaf. Dat ik de twee middelste vingers van mijn rechterhand nu voor een maand of langer niet meer kan bewegen, lijkt hij voor het gemak dan wel even te vergeten. Het is in ieder geval beter dan gips natuurlijk. Maar hoe ga ik nu met deze vingers op school nog iets kunnen doen? Het is uitgesloten dat ik ga schrijven, wanneer zelfs typen op mijn gsm me niet lukt. Maar ik mag dus ook niet meedoen met gym. En dat is praktisch doodgaan voor mij.

Ik bedoel, who cares dat ik nu even geen testen meer ga kunnen maken op een fatsoenlijke manier? Of mijn notities door iemand anders moet laten bijhouden? Zolang hij of zij maar een beetje leesbaar schrijft, is er niets aan de hand toch? Behalve aan de mijne dan.

Buiten een aantal leerkrachten kan toch niemand dat al te erg vinden. Hoewel ze het wel erg vóór me mogen vinden en mijn boekentas mogen dragen. Er is niets mis met een beetje behulpzaamheid.

Ik vind het alvast geen enkel probleem. Zolang ik de lessen volg, lukt het me wel om de leerstof bij te houden.

Maar gym? Iedere week twee uren op de bank zitten en kijken terwijl de rest voetbalt, of boksprongen oefent, badminton mag spelen... Ik ga al wenen als ik eraan denk. Wie weet krijg ik de leerkracht wel zover dat ik een aantal rondjes mag lopen. Maar vergeet het maar dat ik gewoon langs de kant blijf staan! Daar ben ik niet voor gemaakt.

Gelukkig gebruik ik mijn handen niet echt bij het skateboarden. Toch niet al te veel... Oké, in ieder geval niet de hele tijd. Ik doe wel gewoon voorzichtig en ik zal erop letten dat ik niets doe dat me al te veel kans op vallen oplevert en dan zou alles goed moeten komen. Hoop ik dan toch. Met mij weet je natuurlijk nooit. Maar wat is het ergste dat kan gebeuren? Nog eens vallen en mijn andere vingers ook breken? Dan zou ik echt wel enorm veel pech op korte tijd hebben. Ik ben al zo vaak gevallen met mijn skateboard en ik skate nu al zo lang, hoe groot is de kans dat er net nú iets gaat gebeuren? Langs de andere kant... Daar kan ik best niet te lang bij stilstaan denk ik.

Ik kijk op van mijn gsm -wat ben ik blij dat hem niks overkomen is- als Irma haar hoofd om de deur steekt en me zegt dat het eten klaar is. Ze heeft speciaal voor mij spaghetti gemaakt. Italiaans is toch echt wel het einde.

Ik typ nog 'snel' even mijn sms en vertrek dan naar de buren, of eigenlijk buur. Ik weet niets meer over Irma's man, voor zover mijn geheugen terug gaat alleen wat ze me over hem verteld heeft. Terwijl ik deze kleine afstand toch al loop van zolang ik me kan herinneren. En zelfs daarvoor al: toen mijn moeder en Irma's man nog leefden. Zelfs toen ik met mijn hoofd nog niet boven de klink uitkwam, deed ik deze wandeling al.

Wanneer ik binnenkom door de deur die ze voor me op een kier had laten staan, kijkt ze me glimlachend aan.

"Waar bleef je nou? Ik dacht al dat ik alles zelf mocht op eten," zegt ze terwijl ze de slierten elegant om haar vork draait tegen de rand van haar bord aan. Daar ben ik zó jaloers op! Ik kan zelfs met een lepel niet beschaafd spaghetti eten en dan doet zij het even casual in het midden van een gesprek. Over gesprek gesproken, ik moest haar nog antwoorden.

"Ik wilde mijn bericht naar de meiden nog snel afmaken, maar mijn handicap stond me niet toe het op een normaal tempo te doen. En als het niet op de makkelijke manier gaat, dan moet het maar moeilijk," grimlach ik.
"Je hebt je pijnstillers toch genomen?" vraagt ze me bezorgd. Ik moet meteen lachen om dat antwoord, het is toch ook altijd hetzelfde. Mevrouw daar is een wandelende pillenmachine en aangezien ze de helft van de tijd wel ergens een medicament vergeet te nemen, was ze een beetje panisch geworden betreffende het onderwerp pillen. Ik heb haar ooit een agenda gegeven waarin dagelijks staat opgeschreven welke pilletjes ze moet nemen: maandag de ronde roze en de platte gele en dinsdag die grote die ze door twee moet breken... Ze heeft het twee dagen volgehouden geloof ik, daarna vond ik het arme ding vergeten in de vuilnisbak. Ik heb ook een keer geprobeerd haar iedere dag een sms te sturen of een alarm in haar gsm te programmeren, maar het lijkt net of ze expres hier en daar een pilletje vergeet. Gewoon, om mij te enerveren.

Als ik een tijd lang geprobeerd heb mijn spaghetti net zo fatsoenlijk als haar te eten, geef ik het op. De spaghetti hangt over mijn hele gezicht. Ik kan er niet aan doen dat mijn hand niet mee wilt werken vandaag! Als ik zelfs op goede-hand-dagen mijn pasta niet normaal kan eten, waarom zou het me nu dan wel lukken. Dit keer is het niet mijn schuld. Hoewel ik als ik eerlijk ben wel móét toegeven dat het mijn schuld is dat mijn hand zich nu in deze staat bevindt.

Ik zucht even en wil rechtstaan om een mes te nemen vanuit een van de schattige witte lades van haar keukenkasten, als een lachende Irma me tegenhoudt. "Blijf maar zitten, je mes ligt al op tafel. Na al die jaren is dat wel standaard geworden lieverd. Ik blijf maar hopen dat je het ooit een keer zult oppakken, maar tevergeefs blijkbaar. Zoals je ziet liggen ook de servetten al klaar." Verward en -even tussen ons- een beetje beledigd, kijk ik haar aan.

"Wat oppakken? Het mes, of hoe ik mijn spaghetti correct moet eten?" Ze lacht me uit. Mijn bejaarde buurvrouw met super spaghetti skills zowel in het koken als eten ervan, lacht me uit. Dit kan niet waar zijn toch? Klagen andere ouderen van dagen niet juist dat we te brutaal zijn en denken dat we cool zijn en weet ik niet wat nog meer? Per slot van rekening ben ik helemaal niet oud. Aangezien ze me blijft uitlachen neem ik aan dat het geen grapje is.

"Dat lijkt me aan jou om uit te zoeken, maar ik vind het een pracht van een antwoord dat je me daar gaf."

De lachrimpels rond haar ogen doen me denken aan een stralenkrans rond het hoofd van een heilige. Zo kijkt ze nu ook uit haar ogen, heilig. Beter nog. Schijnheilig!

Nors begin ik mijn pasta aan te vallen met mijn mes en prop ik de klein gesneden stukjes in mijn mond. We zeggen niets meer tot we beiden ons bord leeg hebben, maar Irma blijft glimlachen dus de stilte voelt niet pijnlijk. We ruimen af, al doe ik net iets minder dan ik anders zou doen en dan ga ik in haar gezellige woonkamertje op de bank zitten terwijl zij aan de kleine afwas begint. Daar ben ik toch maar mooi onderuit gekomen. Ik begin steeds meer voordelen te zien van dit hele ik-kan-mijn-hand-niet-gebruiken-ding.

Mijn telefoon trilt in mijn broekzak en met een handige beweging haal ik hem uit mijn linker broekzak. Het voelt raar om hem daar te hebben zitten, maar het zal zijn vaste plekje worden voor de komende maand. Op het laatst laat ik hem toch nog uit mijn vingers glippen en ben ik dicht bij het punt van weer een nieuwe bijna dood ervaring voor dat ding. Gelukkig weet ik hem met mijn arm en schoot toch nog op te vangen. Door dat knappe staaltje acrobatiek begin ik toch even aan mezelf te twijfelen. Misschien moet ik dat 'handig' nog eens overdenken.

De sms is van Elisa. Ze is bezorgd en wilt weten of alles wel goed met me gaat. De schat. Ik probeer kort te antwoorden zonder haar nog ongeruster te maken en zonder mijn vingers al te veel in te spannen en wil mijn gsm weer wegsteken. Uiteindelijk besluit ik, bang voor nog zo'n handige actie, om hem toch maar naast me neer te leggen op de bank en net als ik dat doe, begint hij weer te trillen. En houdt meteen ook niet meer op.

De sms'jes die binnenkomen zijn voornamelijk van Femke die me maar blijft volspammen met vragen of ik nu een sexy litteken krijg.

To: Femke xx

We hebben het hier over mijn hand hoor Fem, geen idee wat daar zo sexy aan is.

Ik doe niet al te veel moeite om haar antwoorden nog verder te lezen omdat ze toch allemaal over hetzelfde gaan, maar scrol verder naar beneden. Julie heeft me ook nog iets gestuurd.

From: Jules

Wát heb je gedaan??? Oh en leg me nog eens uit waarom ik ook alweer niet verbaasd ben...

Ik ben in het midden van een antwoord wanneer Irma me iets toeroept vanuit de keuken.

"Hoe ging het ook al weer met dat vriendje van je dat eerder vandaag aan de deur stond? Heb je een date?"

En dan valt mijn gsm toch nog uit mijn handen.