Together for never

Kaylee

Met een zucht klap ik mijn dagboek dicht.

Zelfs nu ik alles overdacht heb, blijf ik rillen. Mijn lichaam zindert nog na van de elektrische schok die ik kreeg toen ik hem zag. En koud dat ik het heb, niet normaal! Je zou bijna denken dat we in het midden van de winter zitten, maar niets is minder waar!

Het is eind september. We zijn nog maar een paar weken bezig met school en lessen en het verveelt me alweer. Al hoef ik het gelukkig nog maar even vol te houden. En dan, herfstvakantie! Oh, wat kijk ik daarnaar uit! Een week lang uitgaan met mijn vrienden, plezier maken en gek doen... Met andere woorden het type vakantie waar elke zeventienjarige reikhalzend naar uitkijkt.

En niet veel later examens en dan zijn we alweer vrij. Dit keer voor kerst, mijn favoriete tijd van het jaar. Niet mijn favoriete seizoen, want daar zitten we nu middenin, dat is de herfst. Niet zo verbazingwekkend als je bedenkt dat oranje mijn favoriete kleur is, het is een warme kleur.

Maar de kerstperiode, daar krijg ik een fijn gevoel van. Ik kan het niet goed uitleggen, tenminste niet aan mijn vriendinnen. Zij hebben hun beide ouders nog. Femkes ouders zijn wel gescheiden, maar ze zit er niet zo mee. Ze zegt dat alles nu beter gaat, dat haar vader nu niet meer zo vaak boos is en dat haar moeder over haar bitterheid heen is. En daarbovenop komt nog eens dat zowel haar vader als moeder haar nu shopgeld geven. Ik verwacht niet haar snel te horen klagen.

Daar wil ik niet mee zeggen dat ze oppervlakkig is, helemaal niet! Zelfs ik wist hoe moeilijk ze het had voor haar ouders uit elkaar gingen en Femke is niet iemand die snel met haar emoties te koop loopt. Hoewel, dat zeg ik eigenlijk verkeerd: ze zegt alles wat ze denkt en is een heel uitbundig persoon. Maar dat zijn enkel de oppervlakkige zaken. Niemand kent haar echt, zelfs Julie, Elisa en ik niet helemaal. Daarom dat het voor mensen die haar niet zo goed kennen wel eens lijkt of ze een open boek is en dan denken ze dat haar leven enkel rozengeur en maneschijn is. Maar niets is minder waar.

Langs de andere kant, twee gescheiden ouders hebben is nog altijd beter dan geen. Gelukkig heb ik papa tenminste nog, want een wees zijn... Daar moet ik niet aan denken. Al voel ik me soms wel zo, als ik heel eerlijk ben.

Papa is zo goed als nooit meer thuis, nu ik daar oud genoeg voor ben. En hij vond dat ik op mijn zestiende al oud genoeg was. Prachtig verjaardagscadeau was me dat zeg: te horen krijgen dat pap veel minder vaak thuis zou zijn.

Goddank was Irma er wel steeds voor me. Ik zucht, het was alweer een tijdje geleden dat ik haar had gezien. En haar kennende zou ze super bezorgd zijn en daar had ik nu eigenlijk niet zo'n zin in. Ja, ik at dan misschien niet zoveel als haar, maar wie zou dat wel kunnen? Ze consumeert voor tien! En dat ik de laatste tijd wat 'droefjes' zou zijn, daar is ook niks van waar! Niet met kerst die eraan zat te komen.

Oh, wat kijk ik toch uit naar het moment dat het om vijf uur al gaat schemeren! Niet omdat het dan donker is en dat ik iets te verbergen heb... Of wel omdat het dan donker is, niet omdat ik iets te verbergen heb. Maar als het donker is, zie je de kerstlichtjes een voor een aangaan en dat is waar ik jaarlijks op zit te wachten.

Ik heb mijn zithoekje bij het raam al ingericht: we hebben daar een fijne zitbank, maar in de winter is het glas daar zo koud. Dat komt ervan als je op de tiende verdieping zit natuurlijk. Dus ik heb het er lekker knus gemaakt, zodat ik een fijn plekje heb om alles te bekijken. En dan is het natuurlijk wel weer fijn dat ik zo hoog woon, want van hieruit heb ik een veel beter zicht. Gezellig onder mijn dekentjes met een tasje warme thee in mijn speciale mok. En mijn camera. Wat zou ik toch zonder mijn camera moeten doen?

Maar terug naar Kerstmis: deze zou nog stukken beter worden dan die van vorig jaar. Want dit jaar komt papa langs, wel een hele week lang als ik geluk heb! In tegenstelling tot vorig jaar, al kon hij daar echt niets aan doen.