Together for never

Casper

"Je hebt zonet mijn dag gered!" Blij kijkt het vrouwtje me aan. Ik glimlach naar haar en doe net alsof het geen moeite was. Alsof ik zo elke dag honderd vrouwtjes opraap vanuit het stof.

"Ach dat geeft niets, ik kon u daar toch moeilijk zo voor mijn voeten op de grond laten liggen. Hebt u nog wat hulp nodig?" vraag ik haar hoffelijk.

"Nee, nee, dat is niet nodig," antwoordt ze snel, "Je bent al zo behulpzaam geweest. Ik wil je dag niet nog verder verpesten."

Ik moet moeite doen om niet te grijnzen wanneer ik reageer met een gemeend: "Ik doe het graag. Ik moet trouwens toch ook naar de appartementen."

"Heus?" vraagt ze en ze kijkt me verwonderd aan. "Jazeker. Etage 10, nummer 21." Ik ben nog niet uitgesproken of ze verandert volledig. Als ik zeg dat ze me aankijkt als een kleuter die voor de kerst een puppy heeft gekregen, dan druk ik me zwak uit.

"Maar dan ben jij een vriend van ons Kaylee!" roept ze nog net niet uit. Ik moet haar twee seconden zo verbaasd aangestaard hebben dat ze even van haar stuk wordt gebracht. "Niet? Alleen Kaylee en haar vader wonen daar hoor. Dus tenzij je voor Christian komt... Nee, dat lijkt me sterk. Zit je niet bij haar in de klas dan? Je lijkt me anders toch even oud te zijn," mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen mij. "Hoe oud ben je eigenlijk, jongeman?" vraagt ze dan ineens helder.

"Oh, ik... euh... achttien, mevrouw. Ik word dit jaar nog negentien," antwoord ik haar verbouwereerd.

"Kaylee is nu zeventien, ze verjaart binnenkort nog..." Voor ze verder kan praten val ik haar in de reden, niet erg beleefd, maar ik zie even geen andere reden om me hieruit te redden.

"Oh KAYLEE! Ik verstond iets totaal anders," lach ik haar vrolijk toe. Dit was nog niet zo'n slecht idee. Ik was door met haar te praten ineens veel verder gekomen dan dat ik was door Lucas hier post te laten vatten. Plots kreeg ik nog een idee, waardoor hier niets van zou worden verraden. "Ziet u mevrouw, ik was mezelf hier moed aan het inspreken. Ik ken Kaylee namelijk inderdaad van school, niet dat ze bij me in de klas zit, maar dat is nu even naast het punt," ik deed mijn best om een beetje verlegen over te komen, "Wat ik eigenlijk wil zeggen, is dat ik haar best wel leuk vind en ik wilde haar vandaag dus mee uit vragen. Maar achteraf gezien durf ik niet zo goed..." Ik liet mijn stem wegsterven.

Haar gezicht klaarde op. "Maar daar hoeft zo'n knappe jongen als jij je toch geen zorgen over te maken? Ik bedoel, volgens mij kan jij genoeg meisjes krijgen," glimlacht ze vriendelijk naar me.

"Aan elke vinger tien," grap ik. En we lachen samen. Ik reik haar haar handtas aan en til zelf de twee boodschappentassen op. Ze wegen elk zoveel als een stapeltje bakstenen. Het is me een raadsel hoe ze die tot hier heeft gekregen.

"Kent u Kaylee goed?" vraag ik belangstellend. Ze kijkt even lachend naar me op wanneer ze haar handtas overneemt. "Oh ja, heel goed, al van toen ze klein was. Toen kwam haar moeder regelmatig met haar bij me langs. Hemel, dat is al een tijd geleden. Nu springt ze regelmatig zelf bij me binnen. Loopt de deur plat eigenlijk," haar lach is zacht, maar zuiver. "Iedere keer als haar vader weer eens weg is. Net als nu dus. Ik kook regelmatig voor haar. Ze is mijn buurmeisje, maar voor mij voelt het meer alsof ze mijn kleindochter is."

Nu is het mijn beurt om haar verbaasd aan te kijken. "Is haar vader zo vaak weg dan? Daar... daar heeft ze me niks over vertelt." Ik hoop maar dat ik door al mijn gevraag niet door de mand val. Maar de vrouw lijkt niets door te hebben.

"Dat verbaast me niets," merkt ze zurig op. "Ze praat er niet vaak over, zelfs niet met mij. Met haar beste vriendin wel, geloof ik. Gelukkig maar! Het is niet gezond om alles zo op te kroppen als je het mij vraagt. Dat neemt niet weg dat ik me zo ook geen zorgen maakt, ze eet zo weinig en ze is vaak stil. Bleek ook, tegenwoordig. Er is iets goed mis, maar ze wilt er niet over praten." Ondertussen waren we het zebrapad over geraakt en dat had meer voeten in de aarde dan je zou verwachten. Druk hier...