My THE ONE is my number 2

Chapter 58

Chapter 58

Jennie's P.O.V
Pangalawang araw ko dito sa Amsterdam ngayon pa lang unang pamamasyal ko dito kaya naglakad-lakad ako sa park.

Sa aking paglalakad kumakanta ako sa aking isipan.

"♪♪ I guess I found my way it simple when it's right feeling lucky just to be here tonight I'm happy just to be me and being alive!" - thoughts

"♪♪ Gotta picture of you I carry in my heart close my eyes I see it when the world gets dark gotta mem'ry of you I carry in my soul!" - thoughts

"♪♪ Not a day goes by that I dont think of you after all this time you're still with me it's true somehow you remain!" - thoughts

Wala na ibang laman ng isipan ko kundi si Lisa si Lisa si Lisa.

"Saan ka ba Lisa? Bakit di ka na bumalik? May mahal ka na bang iba?" - thoughts

"Sana wala pa Lisa dahil kapag meron na ikakamatay ko!" - thoughts

"It's too hard to say goodbye Lisa! 2 years na ang dumaan mula mawala ka Lisa. Mula mawala ka hindi na ako nagmahal pa mahal na mahal kita Lisa darating pala ako sa point na mawawala ka sa buhay ko if I could back the time ? Wala akong sasayanging oras sana noon pa ginawa ko na ang dapat pero huli na. There will come a day have to walk alone and have to make it on my own!"

Sa gitna ng aking paglalakad meron isang taong pumukaw ng aking pansin. Nakasalamin siya likod lang nakikita ko paupo siya at may tungkod hindi ko alam bakit ko siya iniintindi pero paupo siya sa isang bench may mga gamit na dala.

Hayaan ko na nga basta makiki-upo na lang ako buti na lang nasa pinakagilid siya.

Naglakad na lang ako papunta sa bench nang makalapit ako hindi ko na tinapunan ng tingin basta na lang ako umupo.

Nakatingin lamang ako sa malayo nang magsalita ang babae.

"M-may tao po ba dyan??" - girl

*napatingin ako laking gulat ko...walang ano ano tumulo na lamang ang luha ko*

"Lisa!" - thoughts

"Andito siya?" - thoughts *facepalm*

"Pero bakit ganito ang kanyang itsura ? Napakadungis niya ? At may tungkod pa? Anong nangyari sa kanya? Hindi ako maaring magkamali alam ko siya ito?!" - thoughts *crying*

"Pero bakit ? Di ba niya ako nakikita?" - thoughts

Napatingin ako taas at baba sa kanya.

Hindi ako maaring magkamali alam ko siya ito.

"M-may tao ba dyan?? K-kung may tao man wag mo po akong sasaktan ha b-bulag po kasi ako!"

*bulag siya? Paano nangyari yun?*

"Ah oo s-sorry! W-wag kang mag-alala hindi kita sasaktan!" *pinipigilan ko ang boses ko para di niya mahalatang umiiyak ako*

"Nabosesan kaya niya ako?!" - thoughts

Ngumiti siya sa akin at umiba muli ng direksyon ang ulo niya.

*burst into cry*

Hindi ko mapigilan ang luha ko nakatakip ng palad ko ang bunganga ko baka marinig niya akong umiiyak.

"Lisa!" - thoughts

Pinagmasdan ko siyang mabuti siya nga talaga si Lisa.

Ilang minuto pa ang dumaan di siya umalis kaya inayos ko ang sarili ko para tanungin siya.

"Ah ano pala pangalan mo?"

"A-ako ba kinakausap mo??" - lisa

"Oo!"

"Ako si Lisa Manoban! Hmm ikaw??" - lisa *muli na namang tumulo ang luha ko*

Hindi pa ako agad nakapagsalita dahil sa labis na iyak.

Bigla siyang nagsalita.

"Umiiyak ka ba??" - lisa

*paano niya nalaman?*

Pinilit kong ayusin ang salita ko.

"Ah hindi! Ako nga pala si.....!" *hindi ko pwedeng sabihin muna ang name ko*

"Ako nga pala si Ella!"

"Magandang pangalan!" - lisa *ngumiti siya*

"Alam ko umiiyak ka dinig ko at nararamdaman ko kanina pa actually!" - lisa

"Paano mo nalaman?"

"Simula binigay ko ang dalawang mata ko sa taong mahal ko mas ginamit ko ang malakas na pakiramdam at pandinig ko!" - lisa

Nanlaki ang mata ko sa sinabe niya.

"Hindi kaya siya ang nagbigay?" - thoughts

"S-sino ba ang mahal mo?"

Ngumiti siya.

"Walang iba kundi si Jennie Kim!" - lisa

*burst into cry*

"Ano ba nangyari sayo?"

"Nabalitaan ko kasi noon na merong car accident lulan doon si Jennie dali-dali akong sumugod sa hospital naabutan kong walang tao sakto namang labas ng doctor niya. Tinanong ko kung ano ang lagay niya sinabe ng doctor na labis na nasira sa kanya ay kanyang mata! Kaya ako hindi na ako nagpakita sa mga kaibigan namen at sa Mother ni Jennie. Kasi mukhang wala rin silang balak sabihin sa akin na may nangyari sa kanya pero ayos lang di naman ako galit. *i burst into cry* Hanggang sa dumaan ang ilang araw malapit na rin ako lumipad patungo dito sa Amsterdam wala ako mahanap na donor kaya ang ginawa ko ang mata ko ang aking binigay matagal ng alam ng doctor ang plano ko kaya nung bumalik ako muli sa hospital yun ay ang araw na handa na ako ibigay ang mata ko sa kanya!" - lisa

Habang sinasabe niya ang lahat walang tigil sa pag-iyak pinipigilan ko ang sarili ko baka marinig niya.

Pinilit ko magsalita.

"Ano naging buhay mo matapos mo ibigay ang mata mo sa kanya?" *cracked voice*

Tahimik siya bago nagsalita.

"Miserable! Walang tumatanggap sa akin sa trabaho! May pagkakataon na pinagtitripan ako meron ding mababait. Mag-isa lang akong namuhay sa loob ng dalawang taon!" - lisa

*burst into cry*

Grabe pala ang sinapit niya naawa ako ang sakit sakit makita na yung taong mahal na mahal mo nagdurusa.

Hindi ko kayang makita ngunit mata niya ang aking gamit ngayon.

Gustong gusto ko siyang yakapin di ko pa magawa.

"Saan ka nakatira? Saan ka kumukuha ng pera mo?"

"Kahapon lang may tirahan pa ako ngayon wala na kasi wala na akong pera pambayad ng upa, yung ipon ko sa trabaho ko napagbentahan ng condo at sasakyan ko naubos na ngayon kakarampot na lang! Ngayon palaboy ako sa kung saan lang ako natutulog!" - lisa *ngumiti siya sa akin*

Hindi ko na mapigilan ang luha ko patuloy lamang sa pag-iyak.

Kailangan ko pa rin syang kausapin.

"Kumain ka na ba? Yan ba mga gamit mo?"

"Mula kahapon di pa ako kumain hindi kasi ako makabili! Oo dala dala ko andami nga eh pero natatakot ako baka kunin ng mga loko-loko!" - lisa

*Paano siya kumakain? Paano naliligo? Hindi ko lubos maisip sa loob ng dalawang taon wala syang kasama*

"P-pero paano ka kumakain??"

"May nagbibigay sa akin ,minsan may inuutusan ako kahit paano may mabubuti naman!" - lisa

*konti na lang babagsak na ako sa kinauupuan ko dahil sa mga sinasabe sa akin ngayon ni lisa*