How You Lost The Girl

CHAPTER SEVEN/SIYETE/7

Nagpatuloy ang magandang daloy ng play na nagaganap sa stage, panay sigaw at cheer ang manood kasama na ako do'n.  Pinaghandaan ang bawat eksena't scipt, ganoon na din ang custome at props na kanilang ginamit. Magaling umarte bilang kontrabida si Allyson which she literally is!

Hindi pa man natatapos ang palabas nauna na akong pumunta sa backstage para manmanan at maka-usap siya. Pretending to be her fan just to get some info would be great, I can just confront her can't I?

Nakakagulat na walang halos taong nandito sa backstage, well maaring karamihan sa kanila ay abala pang manood. Pito kaming nandito naghihintay, gaya ng ginagawa nila I used my phone to waste some time it's also the perfect time to update my social media accounts tamang myday lang.

“Estudyante ka ba dito? It's my first time seeing you here.” A pretty girl approached me, she seemed bored kaya siguro lumapit.

“Hindi, may hinihintay ako.”

“Sino hinihintay mo?”

Itinago ko ang phone ko't ngumiti sa kanya, she looks nice and rich pero mahahalata mo sa tindig niya ang pagiging palaban at mataray.

“Hinihintay ko si Allyson.”

“Are you a fan?”

“Hindi, may kailangan lang akong itanong sa kanya.” May kung ano sa sagot ko na nagpatahimik sa kanya.

“Are you one of Alec's btches?” She said like it was not a rude thing to say, nagkasukatan kami ng titig.

A sea of questions drowned my thirst for answers, anong alam niya kay Alec? May kinalaman ba siya sa aksidenteng nangyari sa kanya? More importantly who is she?

“Anong sabi mo?!”

“Nothing.”

“Anong alam mo tungkol kay Alec!”

“I know nothing but there's something I definitely know, you're a cheap girl!” She replied and headed out, agad ko siyang sinundan.

Aba't mabilis na tumakbo ang bruha kaya napatakbo na din ako. Nagbigay-daan ang mga estudyanteng nakakasalubong namin, may ibang sumita pero wala kaming pakialam.

Sa kaalaman niya sa paligid nililito niya ako para madali siyang makatas na kung saan dehado ako dahil alam niya ang pasikot-sikot sa mga lugar dito. Kulang nalang nga na maligaw ako sa napakalaking school nila.

“HOY! ANONG ALAM MO TUNGKOL KAY ALEC! TUMIGIL KAAA!”

Napahinto ako dahil sa pagsakit ng tagiliran ko, agad akong bumunot ng kung anong matigas na maibabato sa kanya mula sa purse ko. May kung anong sumapi sa akin at natamaan ko siya sa paa't halos kainin niya na ang lupa sa kanyang pagkakatumba.

Gulat ako sa aking nagawa, paniguradong masakit 'yon. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya para alalayan sana siya pero isang agrisibong sabunot ang aking natanggap. Lumaban ako pabalik ng sabunot, mabuti nalang at walang estudyanteng nandito dahil paniguradong pagpipiyestahan kami.

Sa tanang buhay ko hindi pa ako nakipag-away na umabot sa sabunotan kaya't hindi nakapagtatakang natatalo ako. Tanging pagsigaw lang ang nagawa ko sa sakit na nararamdaman ko, I'm doing my best to fight back but it was futile. Nararamdaman ko nalang na dumudugo ang ulo ko dahil sa paghampas niya sa akin ng bagay na ibinato ko sa kanya.

It was that bottle of perfume that caused my downfall, unti-unting umitim ang paligid.

I think I'm going to black out.

--

Third Person's Point of view.

It was one peaceful afternoon, the normal traffic was irritating for others but for someone it's not. She was heavily anxious of going back to her rented condo, she didn't want to face her. She knew how heavy the punishment she might face because of her reckless actions. Causing someone to bleed and lose their consciousness is attempted murder. So she was thinking of a way to talk it out, no jail involved.

Kabado man mabilis na bumaba mula sa taxi ang dalagita, muntik na siyang hindi makabayad. Ang masamang titig ng driver ang lalong nagpakaba sa kanya. Sa sobrang pag-iisip niya hindi niya namalayang nasa tapat na pala siya ng kanyang silid, paulit-ulit na binibigkas ang mga katagang pumasok sa isipan niya kanina.

As she entered the room she sighed upon seeing the unconscious girl in her sofa, it was a relief for her. Hindi niya pa alam ang gagawin, mabuti nalang talaga't nandiyan ang kanyang Yaya Lucia kanina na tumulong sa kanyang damitan at linisan si Ellaine matapos nitong mawalan ng malay sa paaralan.

Ibinaba niya ang gamot na nabili niya mula sa botika at nagmadaling pumunta sa kusina. Malapit nang maggabi kailangan niyang magluto ng napakasarap na ulam bilang peace offering dahil paniguradong magigising na ang kanyang panauhin.

Habang nagluluto parang walang problemang dinadala ang dalagitang tumili sa napakagwapong mukha ng koreanong aktor nasi Cha Eun Woo, hindi niya alam na ito pala ang magpapagising sa natutulog na dalagita. Napahawak ito sa kanyang sumasakit na ulo, palinga-linga sa 'di pamilyar na lugar.

Tahimik siyang nagtungo sa kusina dahil sa mga tiling nanggagaling doon, she stopped on her tracks upon seeing who it was. Everything that was a blur earlier became clearer but she was asking how she got there. Hindi niya maalala kung papaanong napunta siya sa bahay ng babaeng tumawag sa kanyang bitch na kung saan nakipagsabunotan pa siya.

“Ba't nandito ako?” Tanong ni Ellaine upang matigil ang panood ng Kdrama ng dalagita.

“Thank God you're awake, sandali maluluto na 'to.” She said as if they were the closest of friends, apakaplastic!

“Ang sabi ko ba't ako nandito!”

“Well...”

“...”

“You suddenly passed out and it was not my doing, baka sa allergy mo or something. Kaya dinala kita dito sa balay, I'm not that bad of a person you know. Bait ko kayaaa.”

“Talaga?” Ellaine sarcastically asked. “Paexplain ng benda, baka mamaya makulong ka.”

“Ano ba, let's not talk about that! Let's eat alam kung gutom ka, masarap 'to.”

“Ito ba 'yong cliche scene na lalasonin mo ako?” Tanong ni Ellaine habang tinitingnan ang niluluto ng dalagita.

“No, bakit ko naman gagawin 'yon? Kain nalang tayo at pag-usapan ang mga bagay-bagay.”

“Alam ko 'yang ginagawa mo.”

“Anong ginawa ko?” She innocently asked upang tumawa si Ellaine.

“Parang kanina lang pinukpok mo sa akin ang bote ng perfume.”

“It was not my intention to do that, ang sakit kaya ng paa ko!” Dahilan niya pa't itinuro ang medyo nangitim-ngitim niyang paang may pasa.

“Sabihin mo sa 'kin ang lahat ng nalalaman mo kay Alec.” Ellaine calmly said, from the very start she knew how to play her cards.

“What?”

“Ayaw mong makulong 'di ba? Marami akong mga katanongang kailangan masagot!” Ngayon ang malakas na tumawa ang dalaga sa naging sagot ni Ellaine.

“I was like that before so naive, so desperate...”

“Sabihin mo nalang kasi!”

Tumahimik ang silid at sa bawat segundong naghinihintay siya gusto niyang magwala. She wants to know everything so badly, kahit sa huli alam niyang masasaktan siya.