the ShowCase :::...

~ Love it when you cry

🎆Happy 10K view to ShowCase!🎆

*نویسنده کانش را در هوا قِر میدهد*

لاو یال. 💘

~°~°~°~

JK pov:
نور کم و درد خفیفی توی سینه م ، باعث شد چند بار با چشم های بسته ، پلک بزنم...
چه اتفاقی افتاد؟

ذهنم ، آخرین اطلاعاتی که از اطرافم داشت رو بهم یادآوری کرد;
وسایل نقاشی...
صحبت با وی...
و... و....
اون زن!

بلافاصله چشم هام رو باز کردم و نشستم; سفیدی...
سفیدیِ آشنای همون اتاقِ شیشه ای...
روی همون تخت با ملافه های شیری رنگ....
ولی با یک عطرِ نا آشنا!

خدایا شکرت!
من هنوز توی اون خونه بودم!
این یعنی هنوز کوچیک ترین امیدی وجود داشت که آقای وی رو راضی کنم تا من رو به کلوب پس نده!

صدای کلفت و غریبی از کنارم ، با آرامش زمزمه کرد:
"نترس! تو که نمیخوای دوباره بلایی سرِ قلبت بیاری... میخوای؟"

تازه متوجه مردی که کنارم نشسته بود شدم; لباس های شیک و نه چندان تجملاتی ای پوشیده بود.

روپوش سفید به تن نداشت....ولی از گوشیِ پزشکی دور گردنش و عینکِ کوچیک روی بینیش ، سخت نبود که حدس بزنم دکتره...!

با دیدن چهره ی ترسیده م ، لبخند دلگرم کننده ای زد که دو تا چال روی لپ هاش به وجود اورد:
"من دکترِ شخصیِ تِه-... یعنی... وی! آره... دکترِ شخصیِ وی هستم. ممکنه به چند تا از سوال هام جواب بدی؟"

اون گفت تِه؟ و بعد تصحیحِش کرد به وی!

ممکنه اشتباهاً قصد کرده باشه اسمِ اصلیِ آقای وی رو به زبون بیاره!؟

اون اسمش رو میدونست؟!
اسمش با "تِه" شروع میشد؟!

قبل از اینکه بتونم افکارم رو جمع و جور کنم و حرفش رو قبول یا رد کنم ، شروع به نوشتن چیزی توی دفترچه ش کرد و پرسید:
"مشکل قلبی توی خانواده ت ، ارثه؟"

سرم رو به نشانه ی "نه" به دو طرف تکون دادم...

یک ابروش رو بالا فرستاد و با اخم ، فکش رو با جدیت جلو داد:
"پس انگاری زندگی سختی داشتی پسر..."

در لحظه درِ شیشه ای باز شد و وی ، با موهایی که کمی آشفته شده بود و چشم های نگران ، وارد اتاق شد و کنار تخت ایستاد. رو به دکتر گفت:
"وضعش چطوره نامجون؟"

مردی که ظاهرا اسمش نامجون بود ، ایستاد و دفترچه ش رو چند بار به کف دستش زد:
"نه خوب...نه بد..."

با ایستادنش ، تازه متوجه قد بلندش شدم. دوباره نگاهی به یادداشت های دفترچه ش انداخت:
"مشکل قلبش ارثی نیست...بنابراین فقط با قرار گرفتن توی فضای متشنج ، اینجوری میشه..."