the ShowCase :::...

~ Hush yourself!

تخت تکون میخوره...

میتونم اذیت های نورِ آفتابِ صبح رو پشت پلک هام حس کنم.
اتاق روشنه...
و من بیدارم.

نفس عمیقی میکشم و به جای باز کردنِ چشم هام یا بلند شدن از روی تخت، کمی بیشتر بین بالشت و ملافه های خنک و توی تشکِ گرم و نرم فرو میرم.

نفس هام با ریتمِ آروم و منظم ادامه داشت و به بدن و مغزم اجازه دادم آروم و بدونِ هیچ عجله ای هشیار بشه. برعکسِ روز و شب هایی که برای چند شیفت پشتِ سرِ هم کار کردن، حتی فرصت نداشتم به اندازه ی کافی بخوام. چه برسه به اینطور غلت زدن بین ملافه ها و وقت کُشی کردن.

اما صبر کن...
جونگین کجاست؟

و انگار پرسیدنِ همون سوال توی ذهنم کافی بود تا صدای زمزمه های آروم و بچگونه ش رو جایی دور و برم بشنوم:
"من هم میخوا-"

"هیس!"

"ولی من هم میخوام عکس بگی-"

"هیسسسسس!"

"اما شما قول دادید آقای و-"

"هیس خانمِ جئون! هیس!"

"خودت هیس!"

"شما نباید بی ادبی کنید خانمِ ج-"

"هیس!"

"عه؟ حالا ادای بنده رو در می-"

"هیسسسسس!"

"هیس به خودت!"

"شیما نیبایید بی ادیبی کینید آقای وی!"

و اون جر و بحثِ کوتاه ولی شیرین کافی بود تا چهره ی به ظاهر خوابیده ی من به هم بخوره و خنده های کوچیکم بی اختیار از بین لب هام که به یک لبخندِ دندون نما رنگ شده بود، فرار کنند...

و لحظه ی بعد با باز کردنِ پلک های خمار شده م، به دو نفری رو که کنارم روی تخت، کاملا سرحال و بیدار نشسته بودند و برعکسِ چند لحظه پیش حتی برای نفس کشیدن هم صدایی تولید نمیکردند، نگاه کردم.

و من حدس میزدم که بدونم جونگین چرا از بیدار شدنم اونطور هول شده! چون اون خوب میدونست که هیچوقت نباید کاری کنه که من زودتر از آلارمِ کوک شده ی موبایلم بیدار بشم.

ولی اون مالِ دورانی بود که هنوز توسطِ این مرد خریده و توی خونه ش ساکن نشده بودم... دورانی که کم خوابی هام سرِ شیفت های کاریم باعث دردسر میشد و زیاد خوابیدن هام هم همینطور.

هرچند نمیدونم ترسِ مردِ مو طلایی برای بیدار شدنم چه دلیلی داره؟

اوه...! حالا شروعِ روزِ پیش رو به یاد میارم که به خاطرِ بیدار شدن با کابوسِ اون زمزمه ها، چطور بد ترین رفتارِ صبحم رو به اون مرد نشون دادم!

اوه خدای من... به همین خاطر حالا با چشم های درشت شده بهم زل زده و در حالی که نفسش رو اونطور حبس کرده، دوربینِ عکاسیش رو بین انگشت هاش فشار میده؟