| O Benim'deki Arya Tunalı'nın hikayesidir. |
Çoğumuz pembe masalların içinde büyütülürdük. Kötü kalpli cadıların her daim mutsuz sona layık görüldüğünü zanneder, zehirli elmaları yesek bile sonunda kurtulacağımızı, yakışıklı bir prens ile tanışıp s...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Herkese yeni bir bölümden merhaba. Bu defa arayı biraz açtığımın farkındayım ama biliyorsunuz ki Amenta isimli kitabımın çıkış tarihiyle çakışıyordu ve dikkatimi onun üzerine yoğunlaştırmam gerekiyordu. Ama artık tekrar döndüğüme göre bölümlere devam edebiliriz.
Görüşemediğimiz süre boyunca nasıldınız? Her şey yolunda mı, okul nasıl gidiyor?
Son bölümde Cesur'dan kötü şeyler duyan Arya bakalım neler yapacak? Hazırsanız bölüme geçelim hemen ❤️
Çocukken babamın bana aldığı içi hava dolu bir balonum vardı. Rengi kan kırmızısıydı. Kocamandı ve o büyük balonun gökyüzüyle kavuşmasını engelleyen şey benim tuttuğum ince ipti. Ne garip diye düşünmüştüm o zamanlar. Şu koskoca balonu bu incecik ip tutuyor. Çok kolay diye düşünmüştüm. Elimde balonla yürürken babam bana dönmüş ve bir elime bir de bana bakmıştı. "Balonu çok sevdin. İstersen senin için ben tutabilirim. Hem böylece eve gidene kadar kaybolmaz," demişti. O zamanlar sinirlenmiştim. "Ne yani, basit bir ipi mi tutamayacağım?" demiştim.
Tutamamıştım.
Çok beğenerek aldırdığım kırmızı balonum bir anda parmaklarımın arasından sıyrılmıştı ve ben peşinden gidememiştim. Boyum yetmemişti.
Babamdan yeni bir kırmızı balon istediğimde ise satıcı aynısından kalmadığını söylemişti.
O anki üzüntümü çok iyi anlıyordum. Hüsranla yere çöktüğümde babam da benim gibi yere eğilmiş, yanaklarımı avcunun içine almıştı.
"O ipi sanki hayatınmış gibi tutman gerekiyor Arya. Ben sana aynı balondan bir tane daha bulurum. Hatta yüzlercesini bile bulurum ama bazen kaybettiğimizde elde edemeyeceğimiz şeyler var. Bir şeyin kıymetini her seferinde kaybettiğinde anlayamazsın. Geri döndürülemez şeyler var. Her zaman elindekilerinin değerini bileceksin. Kolay zor, az çok demeden aynı şekilde tutacaksın. Hayatın o ipe bağlı gibi davranırsan her şeyi kontrol edersin."
Sanırım ben hayatımın ipini de avuçlarımın arasından kaçırmıştım.
Hayatım ne yöne savruluyordu bilmiyordum ve bilmediğim bir şeyin de peşinden koşturamıyordum.
Arama yüzüme kapandığında ne yapacağımı bilemeyerek denize bakakaldım. Her zaman beni sakinleştiren mavilik şu an neden bir işe yaramıyordu? Cesur daha önce hiç ayrılık lafı etmemişti. Her ilişkideki gibi kavgalarımız olmuştu tabii ama hiç ayrılığın esamesi okunmamıştı aramızda. Ses tonundaki ciddiyet beni şaşkına uğratırken telefonu kulağımdan çektim ve aynı anda bir başka aramanın geldiğini gördüm. Annemin telefonunu açarken "Arya neredesin kızım?" deyişi yankılandı.
"Provadaydım. Telefonum kapalıydı," diye mırıldandım üzgünce. Ne düşüneceğimi ve ne yapacağımı bilemiyordum. Anneme belli etmem yanlıştı ama şu an toparlanamayacakmışım gibi geliyordu.
