Benim bu, okulun koca öğle arasında bomboş bir sınıfta tek başına oturan koca kız... Öğle arasında normal bir insan genelde yemeğini yerken ben anarmol biri olduğumdan tek başımayım. Son ses müzik dinlerken, birden o tatsız olayı farkettim. İnanmıyorum! Kulaklığımın birinden ses gelmiyordu. Nasıl iğrenç bir duygu olduğunu bilirsiniz. Tam şarkının en güzel yerindeyken bi anda sanki bi kulağınız boşlukta kalır. Ahh! Kahretsin ama en güzel yerinde olacak şey değil! Neyseki tek kulaklıkla bile mutlu olabiliyordum. Ben gülmeyi severim ve güldükçe mutlu olurum. Galiba mizahımda iyi çünkü benim söylediğim şeylere genelde gülerler. Bilirsiniz işte lisede eğer yaramaz bir sınıfın içindeyseniz gülen ve güldüren kişi sevilir.Bende o kişiyim işte. Aslında insanları pek kâale almıyorum. Hatta bazen sevdiklerime bile... Ben bazılarına göre gıcık biriyim. Çünkü, her lafa bi cevabım var. Hatta bazı arkadaşlarıma göre hiç beklenmeyen bi anda laf sokuyomuşum. Aman Allah ben niye fark etmiyorum.. Bana göre normal bi söz söylüyorum ve görmemiş arkadaşlarım laf soktuğumu düşünüyor...
