Her geçen gün sıkılmadan, her insandan nefret ediyorum. Yavaş yavaş yanlız kalıyorum. Evet hayatta hiç istemediğim bir şey yanlız kalmak ama içimdeki canavar beni amacımdan uzaklaştırıyor. Yapamıyorum. Vazgeçemiyorum. Yüzlerine bile bakmıyorum. Bakamıyorum. Okulda orta sıranın en önünde tek başıma oturuyorum. Kadiş bugün benden de nefret etmenden korkuyorum, dedi. Bende korkuyorum. Beni arkadaşlarından uzaklaştıran şeyi...
Saçma sapan bir şekilde durduk yere belki de hiç suçu yokken kızıyorum ve arkadaşlarımla konuşmuyorum. Bu iyi bişey mi ?
Olsa da ne kadar iyidir ki ?
Kendimden de nefret eder miyim acaba ?
Endişe kafamın her yerinde.
Tamam. Sakin olmalıyım. Neden bu kadar kin dolu bir insan oldum ? Niye arkadaşlarıma kızıyorum ?
Beni daha önce kızdırdıkları mı aklıma geliyor ?
Cümlelerimin saçma biliyorum ama sanki normal benden farklı benim bu...
09.04.15
Perşembe
