Belki de zaman lazımdı biraz, insanların yüzünün şeklini unutmak için. Gülüşünü, ağlayışını, utandığında yanaklarının kızarışını.....
Sonra sadece beyninde yüzü olmayan bir beden kalıyor. Hissetmiyorsun.Kokusunu hissetmiyorsun, sarıldığında gelen o güven duygusunu, üzüldüğünde seni teselli edişini hissetmiyorsun. Bazen o gidince yalnız hissedeceksin, karanlıkta kaybolacaksın... Sana ışıkları açan olmayacak, senin karanlıkta önünü görmen gerekecek. Kendin açman gerekecek ışıkları. Bazen arayıp bulamayacaksın ışıkları, o zaman sadece kalbini dinlemen gerek.
