LİTTLE DEATH - drarry

Beşinci Ölüm

Yavaşça omzuma dolanan kolun sahibine çevirdim bakışlarımı. Gerçi buna da gerek yoktu ya. Son bir haftada yakın arkadaş (?) olduğum çocuğun kokusunu bile kendi kokumdan iyi biliyordum.

Yeşil gözlerine mükemmel uyan orman ve tarçın kokusunu solumamla anında yüzüme huzurlu bir gülümsemenin yayıldığını hissedebiliyordum.

Bu kadar doğru hissettiren bir şeyin bu kadar yanlış ve günahkar olması çok haksızlıktı.

Bu ufacık temasta bile titreyen ellerimi gizlemek için yumruk yaparak sıra altına soktum ve karşımızda oturan sevgililerimize çevirdim bakışlarımı zor da olsa. Her bir hücrem omzuna kafamı koyup güzel kokunun kaynağından derin bir soluk almamı haykırırken bunu yapmak bile mucize gibiydi.

Önümde Harry'nin can yakacak kadar iyi birisi olan sevgilisi ile konuşmakta olan Astoria'ya baktım. Belki de bu hikayenin asıl mağduru oydu. Bana değer verdiğini biliyordum. Değer vermese bile kim hak ederdi ki altında inlemesine sebep olan insanın o ateşli anlarda bile başkalarını düşünmesini.

Hak edemeyeceğim kadar güzel ve iyiydi. Bense sadece daha fazla günahlar olmamak için onu kullanan iğrenç biriydim.

Takip etmediğim sohbetin ortasında kalbimin her hücresini suçlulukla dolduran kişinin birden dönüp yanağıma kondurduğu öpücük ile kaskatı kesilip kızardım.

Yumuşak dudakları ve saniyelik de olsa iyice yanaşması ile burnumu ele geçiren kokudan sonra zaten neden bunu yaptığını ve sohbeti anlamaya bile çalışamayacağımı fark ettim. Ufacık bir temas bile beni arafa hapsetmişti. Bedenimin cennet diye haykırdığına zihnim cehennem diye fısıldıyordu çünkü.

Hiç bir duygumu belli etmeden eve gidene kadar mükemmel bir maske taktım.

Kendimi banyoya kitleyip göz yaşlarımı serbest bıraktığımda ise beşinci ölümümü kazıdım yavaşça sol koluma.

Çünkü iyi çocuklar başka erkeklerin kokusuna bile muhtaç olmamalıydı.

°Depresif şarkı önerisi verirseniz yazar mutlu olur. Slytherin saçlı yazar