Στην ακρη του νηματος

κεφαλαιο 3

Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξα την πόρτα,έπιασα ένα βάζο από το τραπεζάκι και άνοιξα το φως απότομα.Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν οτί τα πάντα βρίσκονταν στην θέση τους,το δεύτερο ήταν οτί ένας τύπος με κουστούμι καθόταν στην πολυθρόνα του καθιστικου με απόλητη φυσικότητα και με κοίταζε.

Στην αρχή νόμιζα οτί ονειρεύομαι και στην συνέχεια ένιωσα έτοιμη να πέσω κάτω.

Φαίνεται έιχα αρχίσει να χλωμιάζω γιατί ο άνθρωπος αποφάσισε να μιλήσει.

-Μην φοβάσε Έμμα,είπε,θέλω απλά να μιλήσουμε.

Αμέσως βρήκα την φωνή μου,-Ποιός είσαι,τι θέλεις,πως μπήκες,που ξέρεις το όνομα μου?Αρχισα να τον βομβαρδιζω με ερωτήσεις.

-Μια,μια,ειπέ αυτός και γέλασε.

Αυτό με εξόργισε -Θα φωνάξω την αστυνομία,είπα και γέλασε περισσότερο.

Στην συνέχεια σοβάρεψε.-Θα σου απαντήσω,ειπε

Με λένε Ντεϊθ και είμαι στην υπηρεσία κάποιου πολύ σημαντικού ανθρώπου πού δεν μπορώ να σου αποκαλύψω,μπήκα παραβιάζοντας την πόρτα,αυτά που θέλω να σου πώ είναι πολλά οπότε σου προτείνω να κάτσεις,και όσο για την αστυνομία δεν θα στο πρότεινα.

Λέγοντας αυτά παραμέρισε το παλτό του αφήνοντας να φανεί ένα πιστόλι γύρω στα δώδεκα εκατοστά.Ένιωσα να ανατριχιάζω και κατάφερα να ψιθυρίσω,-Τι θέλεις?

-Όπως σου είπα,είναι πολλά αυτά που θέλω να σου πω οπότε καλύτερα να καθίσεις.

Ένιωθα τα πόδια μου να μην αντέχουν άλλο,και σωριάστηκα στην πολυθρόνα διπλα του.

-Θα προσπαθήσω να μην σε καθυστερήσω πολύ,είπε,μία κοπέλα εξαφανίστηκε,η κοπέλα αυτή είναι η κόρη του ατόμου για το οποίο εργάζομαι την οποία όμως θέλησε να κρύψει μακριά από τη δημοσιότητα και έισαι η μόνη που μπορεί να βοηθήσει.

Είχα αρχίσει να τα χάνω και να εκνευρίζομαι -Και πως ακριβώς,ρώτησα,μπορώ να βοηθήσω?

Τότε αυτός απάντησε-Τυχαίνει η κοπέλα αυτή,να είναι η αδερφή σου.