Draco's Wife 2 [Η συνέχεια]

Chapter 22

Y/n POV

Ο μήνας του μέλιτος ήταν υπέροχος. Είχαμε γυρίσει πίσω στο σπίτι εδώ και δυο μήνες. Σε μια εβδομάδα θα άνοιγε η σχολή του Χογκουρατς για μαγείες και ξόρκια. Ο αγαπημένος μου Scorpius θα ήταν φέτος μαζί μας εκεί. Η πρώτη του χρόνια. Ο Ντρακο Ανέλαβε την θέση του καθηγητή της άμυνας εναντίων των σκοτεινών τεχνών. Αυτό ήταν κάτι που ήταν αρκετά καλός. Ήταν μια νέα αρχή για όλους μας. Ήμασταν έτοιμοι για όλα.
Καθόμουν δίπλα στο τζάκι. Ο καιρός είχε παγώσει. Σημάδι ότι το φθινόπωρο είχε έρθει ξανά. Διάβαζα ένα βιβλίο ενώ είχα στην αγκαλιά μου ξαπλωμένο τον Ντρακο ο οποίος ήταν έτοιμος να κοιμηθεί. Ο Scorpius καθόταν στον διπλανό καναπέ διαβάζοντας και εκείνος βιβλία μόνο που είχαν να κάνουν με θεωρίες για ξόρκια των πρωτοετών της σχολής. Ήταν αρκετά ενθουσιασμένος. Θα γινόταν ένας υπέροχος μάγος.
Ξαφνικά το στομάχι μου άρχισε να ανακατεύεται και μου ήρθε αναγούλα. Σηκώθηκα γρήγορα (Ξύπνησα τον Ντρακο άθελα μου) και έτρεξα στο μπάνιο κάνοντας εμετό. Αυτό συνέβαινε εδώ και αρκετό καιρό μέχρι που άρχισα να ανησυχώ για αυτό. Ο Ντρακο μαζί με τον μικρό χτυπούσαν την πόρτα μανιωδώς όμως δεν άνοιγα.
«Αφήστε με ήσυχη» προσπάθησα να φωνάξω όμως δεν με έβγαλε πουθενά. Εντός ολίγων λεπτών η πόρτα είχε σπάσει με ένα ξόρκι.
«Το συμβαίνει;» Ρώτησε ο Ντρακο νυσταγμένος κι όμως ανήσυχος. «Τίποτα. Θα πάω λίγο στους γονείς σου. Θέλω να μιλήσω με την μητέρα σου» είπε γρήγορα και βγήκα από το μπάνιο.
Άλλαξα γρήγορα και έφυγα για την έπαυλη των Μαλφόι. Ήταν αργά το βράδυ. Κάποια στις 12 όταν έφτασα εκεί. Χτύπησα την πόρτα δυνατά τρέμοντας. Μετά από πολύ ώρα ένα ξωτικό άνοιξε. «Καιρός ήταν» είπα και έτρεξα μέσα.
Η Ναρκίσσα και ο Λούσιους κατέβηκαν κάτω νυσταγμένοι. Μάλλον είχαν ήδη κοιμηθεί όταν ξεκίνησα. Ασυναίσθητα κράτησα την κοιλιά μου. Η μητέρα του Ντρακο κοίταξε την κίνηση μου. «Λούσιους άφησε μας μόνες, συνέχισε τον ύπνο σου» είπε αυστηρά και κατέβηκε τα υπόλοιπα σκαλοπάτια. Με πήρε από το χέρι και προχωρήσαμε προς την αριστερή πλευρά της έπαυλης όπου ποτέ κανεις δεν πήγαινε προς τα εκεί. Άνοιξε μια τεράστια πόρτα και μπήκαμε μέσα. Ήταν σαν ένα παλιό ιατρείο. «Ξάπλωσε» είπε απαλά και έκανα όπως είπε. Παρατήρησα γύρω μου το δωμάτιο.  Ήταν τεράστιο. Ένα παλιό πτυχίο ιατρικής ήταν κρεμασμένο στον τοίχο. Συγκέντρωσα το βλέμμα μου προς το πτυχίο και είδα να αναγράφεται το όνομα της.
«Ποσο καιρό έχεις καθυστέρηση;»
«Ορίστε;.. τι;»
«Κορίτσι μου από ποτέ έχεις να μετρήσεις τις μέρες σου;»
«Δε..δεν ξέρω. Υποθέτω από τον γάμο και μετά δεν τις έχω μετρήσει»
«Προφυλάξεις παίρνετε;»
«Ό.. όχι» απάντησα αγχωμένη.
Μου έβγαλε την μπλούζα και με ξάπλωσε πίσω στο ιατρικό κρεβάτι. Προχώρησε προς ένα πάγκο και ανακάτεψε κάτι υλικά. Μετά από λίγο επέστρεψε πίσω σε εμένα απλώνοντας πάνω στην κοιλιά μου ένα παχύρευστο υγρό. Όταν άρχισε να ξεραίνεται πάνω μου έκανε ένα ξόρκι.
«Κορίτσι μου.... είσαι 3 μηνών έγκυος. Ακριβώς από τον γάμο» έμεινα άφωνη. Δεν ήξερα τι ακριβώς να απαντήσω. «Για.. γιατί δεν κάναμε εξαρχής ένα τεστ εγκυμοσύνης;» Ήταν η πιο άκυρη ερώτηση που μπορούσα να κάνω. «Χμ πρώτον γιατί θα έπρεπε να πάμε στην Διαγώνιο Αλέα και είναι πολύ αργά και δεύτερον το ξόρκι είναι πολύ πιο σίγουρο. Είχα κάνει το ίδιο για τον Ντρακο χρυσή μου» απάντησε ευγενικά χαμογελώντας μου.
«Νομίζω είναι ώρα να φύγω... θέλω να μείνω λίγο μόνη» «μίλησε με τον Ντρακο. Αξίζει να το μάθει»
«Κι αν δεν το θέλει; Μετά από τόσο καιρό χωριά μπορεί να μην θέλει παιδί. Είναι πολύ γλυκός και καλός πατέρας όμως πολλές φορές είναι ψυχρός. Ζει ακόμα μέσα του ο θανατοφάγος Ντρακο»
«Πίστεψε με.. θα τρελαθεί από την χαρά του»
«Δεν ξέρω.. τέλος πάντων ευχαριστώ για όλα πρέπει να πηγαίνω»