Draco's Wife 2 [Η συνέχεια]

Chapter 14

«Πρέπει να δούμε αν το έμβρυο είναι ζωντανό. Θα ασχοληθούμε με τον Matteo αργότερα»
Έπεσα πίσω. Δεν γινόταν να αυτό.
Πέντε λεπτά αργότερα η κυρία Πόμφρι ήρθε δίνοντας μου να πιω ένα μπλε υγρό έτσι και έκανα. Μετά κενό.

Draco's POV 2 months later

Σήμερα ήταν η μέρα της τελετής. Είχαν αλλάξει πολλες φορες ημερομηνία χωρις να ξέρω το γιατί. Το μόνο που ήξερα είναι ότι καθυστερούσε το σχέδιο αλλά  το σχέδιο θα έμπαινε σε εφαρμογή. Περίμενα με ανυπομονησία να έρθει το βράδυ ώστε να φύγω. Θα έβγαινα από εδώ μέσα  επιτέλους. Αναρωτιόμουν αν θα είχε μεγαλώσει καθόλου η κοιλιά της. Στην σκέψη αυτή χαμογέλασα. Μου έλειπε αφάνταστα πολύ.
Όταν ήρθε το απόγευμα άρχισα σιγά σιγά να ετοιμάζομαι. Όταν θα με ανέβαζαν πάνω ο Ίαν θα έριχνε ξόρκι ώστε να παγώσουν όλοι. Τότε μαζί θα φεύγαμε για το Hogwarts. Το σχέδιο ήταν απλό αρκεί να μπει σε εφαρμογή.

....

Ήταν ώρα. Το ραβδί μου βρισκόταν στην τσέπη μου. Ο Ίαν με περίμενε πάνω κάνοντας πως είναι με το μέρος τους. Όταν ανέβηκα πάνω είδα την οικογένεια μου να κάθεται σε μια γωνία. Η μητέρα μου έτρεμε ενώ ο πατέρας μου της έσφιγγε το χέρι προσπαθώντας να την ηρεμίσει. Τους κοίταξα δίνοντας τους ελπίδα. Θα τα κατάφερνα. Είμαι σίγουρος για αυτό.
Κάθισα στην καρέκλα όπου θα γινόταν το μαρτύριο της τελετής. Κοίταξα τον Βολντεμορτ στα μάτια καθώς με πλησίαζε. Όταν κόλλησε το ραβδί του πάνω μου δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Ίαν εκτέλεσε το ξόρκι που και οι δυο αποφασίσαμε. Τότε σηκώθηκα όρθιος και έτρεξα μαζί με αυτόν. Πίσω μας βρισκόταν οι γονείς μου μη ξέροντας τι είχε συμβεί. Όμως μια τεράστια λάμψη μας σταμάτησε. Γύρισα πίσω και ο Βολντεμορτ είχε βγει ξέρω. Ήταν αδύναμο το ξόρκι. Δεν τον κράτησε. «Δεν θα χαρείς για πολύ την ελευθερία σου. Σου δίνω λίγες μέρες ελευθερίας. Μετά θα γίνεις αυτό που πάντα προοριζόσουν» φώναξε προς εμένα. Γέλασα και έφυγα τρέχοντας υψώνοντας το μεσαίο μου δάχτυλο προς το πρόσωπο του και ξανά γέλασα. Με ένα σφύριγμα οι σκούπες ήρθαν σε εμάς αμέσως και ανεβήκαμε πάνω. Πετάξαμε προς την σχολή και μετά από αρκετή ώρα επιτέλους φτάσαμε. Δεν έβλεπα την ώρα. Έτρεμα στην σκέψη ότι θα ξανά βρισκόμουν κοντά της. Μόλις κατέβηκα από την σκούπα μια φωνή με σταμάτησε. Ήταν ο πατέρας μου μόνος του. «Ντράκο έλα λίγο εδώ» είπε κρυμμένος πίσω από ένα μεγάλο δέντρο. Πήγα γρήγορα για να δω τι θέλει. Τότε ξεκρέμασε από τον λαιμό του μια αλυσίδα όπου κρεμόταν ένα κλειδί. «Πάρε την κοπέλα και πηγαίντε στο σπίτι στην Σκωτία. Θα είστε ασφαλείς εκεί. Θα αργήσει να σας βρει» έμεινα άναυδος. Ο πατέρας μου τέτοια κίνηση; Τον έσφιξα στην αγκαλιά μου πήρα το κλειδί και έφυγα αμέσως. Μαζί με τον Ίαν ανοίξαμε την πόρτα και μπήκαμε μέσα στην μεγάλη αίθουσα. Οι καθηγητές όπως και οι μαθητές έμειναν με ανοιχτό το στόμα. Περισσότερο όμως ο καθηγητής Σνέιπ. Κοίταξα γύρω μου. Δεν ήταν εδώ. Η παρέα μου με κοίταξε με μάτια  βουρκωμένα. Τι είχε συμβεί. Κοιτούσα σαν χαμένος. «Που είναι;» Φώναξα σε όλους. Τότε ο Σνέιπ ήρθε προς το μέρος μου μαζί με τον Μπλεζ και μας έβγαλαν έξω από την αίθουσα.
«Μαλφόι.. υπήρξε ένα πρόβλημα.»
«Που είναι;» Ξανά είπα δυνατά.
«Πρέπει πρώτα να μάθεις ότι ...»
«Έχεις 5 λεπτά να μου εξηγήσεις τι συμβαίνει»
«Καλώς. Στον 3 μήνα υπήρξε ένα συμβάν. Ο Matteo Riddle την βρήκε μόνη της έξω και.. την παρενόχλησε.. γύρισε πίσω με αίματα και μπήκε κατευθείαν στο νοσοκομείο. Κάθε μέρα πίνει λίγο από το φίλτρο ώστε να κρατηθεί από τον πόνο.. όμως πρέπει σύντομα να βγει το μωρό από μέσα της αλλιώς θα χαθούν και οι δυο» στο άκουσμα αυτών των λόγων έμεινα. Κοίταξα τον Ίαν. «Πάω να δω που είναι το μπάσταρδο» είπε εκείνος με θυμό. Τότε έφυγα τρέχοντας για το αναρρωτήριο. Η καρδιά μου έτρεμε. Έσφιξα το κλειδί που κρεμόταν στον λαιμό μου. Ήταν η μόνη λύση για να σωθούμε.
Άνοιξα την πόρτα σιγά σιγά και μπήκα μέσα. Την είδα ξαπλωμένη σε ένα από τα κρεβάτια. Το δωμάτιο ήταν άδειο. Έμεινα στην πόρτα να την κοιτάζω. Έπρεπε να πλησιάσω. Έκανα μερικά ακόμα βήματα όμως δεν άντεξα. Είχα βουρκώσει. «Ντρακο.. Ντρακο μου» την άκουσα να λέει ανασαίνοντας βαριά. «Εδώ είμαι» είπα και της κράτησα το χέρι. «Ήρθα μικρό μου» την φίλησα στο μέτωπο. «Ντρακο το μωρό.. πρέπει να βγει» είπε σφίγγοντας την κοιλιά της από την πόνο. Δεν είχε δυνάμεις. «Σσς» είπα και άγγιξα με τη δάχτυλο μου τα χείλη της. «Θες να φύγουμε από εδώ; Ο Βολντεμορτ με κυνηγάει δεν μπορώ να μείνω για πολλές μέρες εδώ»
Με κοίταξε με μάτια βουρκωμένα και μου χαμογέλασε. Έσκυψα προς το μέρος της και της έδωσα ένα φιλί. Ένα φιλί που για άλλη μια φορά είχα καιρό να νιώσω. Μου έδωσε δύναμη. «Θέλω» είπε αδύναμα.
Τα παιδιά μπήκαν μέσα. Όλη η παρέα. Γέλασα στην όψη τους. Όλοι είχαν αλλάξει. Ετοιμάσαμε τα πράγματα της και τα δικά μου. Ήμασταν έτοιμοι. Οι καθηγητές ήξεραν γιατί έπρεπε να φύγουμε. Τα αγόρια με βοήθησαν στο κατέβασμα των πραγμάτων στην είσοδο. Την πήρα στην αγκαλιά μου σε στυλ νύφης και στην σήκωσα να κατέβουμε κάτω. Ο Σνέιπ μαζί με τον Νταμπλντορ και την καθηγήτρια Μακοναγκαλ είχαν ανοίξει μια πύλη με ένα ισχυρό ξόρκι ώστε να περάσουμε κατευθείαν στο σπίτι. Γύρισα και τους κοίταξα όλους. Πέρασα από την πύλη με εκείνη στην αγκαλιά μου. Πίσω μου οι Μπλεζ, Κράμπ, Γκόιλ, Σέντρικ, Έλεν, Πάνσυ και Ποτερ με ακολούθησαν. Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν εκεί. «Δεν χρειαζόταν να έρθετε και εσείς.» Γύρισα και τους είπα όταν την ξάπλωσα στον μεγάλο καναπέ. «Θέλαμε να έρθουμε» είπαν όλοι μαζί.
Όλοι τακτοποιήθηκαν στα δωμάτια του μεγάλου σπιτιού. Έπαυλη. Εκείνη όμως είχε ανεβάσει πυρετό ήταν κατά κόκκινη και πονούσε πολύ. «Ντρακο.. είναι ώρα.. δεν γίνεται άλλο» είπε κλαίγοντας. Κατέβηκα τότε κάτω και το είπα στα παιδιά. «Να στείλουμε να έρθει η Πόμρφρι» είπε η Έλεν.
«Θα το κάνω εγώ. Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο» είπα. Θα έβγαζα εγώ το μωρό μας από μέσα της. Δεν υπήρχε χρόνος για αναμονή μαίας. «Μπλεζ.. Έλεν..» είπα και κατάλαβαν. Ανέβηκαν πάνω μαζί μου.

Όταν η Έλεν την είχε ετοιμάσει ήμουν και εγώ έτοιμος ψυχολογικά για να το κάνω. Ο Μπλεζ είχε φέρει ψαλίδι, Νυστέρι και ότι άλλο χρειαζόταν. Πήγα και κάθισα  δίπλα της. «Σαγαπω» της είπα και την φίλησα στα χείλη.
Σηκώθηκα όρθιος και κοίταξα την κοιλιά της. Ήταν ώρα. Δεν μπορούσε να γεννήσει φυσιολογικά. Ήταν νωρίς για γενα σε τέτοιο μήνα. Έπρεπε να την ανοίξω.
Με ένα βαμβάκι και λίγο οινόπνευμα καθάρισα την περιοχή κάτω από τον ομφαλό. «Νυστέρι» είπα στον Μπλεζ. Η Έλεν δεν άντεχε στην εικόνα και είχε φύγει. Εκείνη ήταν πλέον λιπόθυμη από το φάρμακο που την βάλαμε να πιει νωρίτερα ώστε να μην νιώσει πόνο. Είχα στην διάθεση μου μισή ώρα μέχρι να ξυπνήσει.
Πήρα το Νυστέρι στα χέρια μου και χάραξα μια γραμμή στο δέρμα της. Το επανέλαβα άλλες 7 φορές σε όλα τα στρώματα μέχρι να φτάσω στο μωρό. Όμως πέρασε  αρκετή ώρα και είχε αρχίσει να ξυπνάει. Προσπαθούσα να βιαστώ όμως δεν πρόλαβα. Όταν έφτασα στο μωρό είχε ξυπνήσει. Το έπιασα στα χέρια μου και το έβγαλα έξω γεμάτο αίματα και το κράτησα στην αγκαλιά μου. Με ένα ψαλίδι έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Έβγαλα τον πλακούντα με το άλλο χέρι και κοίταξα το μωρό. Ήταν αγόρι.
«Μωρό μου υπομονή. Θα σε ράψω και θα κρατήσεις το μωρό» είπα με χαμόγελο. Με κοίταξα με μάτια που έκλαιγαν. Της έστειλα ένα φιλί και καθάρισα τα χέρια μου από το αίμα. Πήρα την βελόνα και την κλωστή και άρχισα να ράβω ένα ένα τα στρώματα του δέρματος της.
Μετά από λίγη ώρα είχα τελειώσει. «Έτοιμη» της χαμογέλασα και την φίλησα στο χέρι. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και ο Μπλεζ μπήκε μέσα με το μωρό στην αγκαλιά του. «Έτοιμος και καθαρός για την μαμά του» είπε χαμογελώντας. Τον έπιασε στην αγκαλιά της και του έδωσε ένα φιλί στο στόμα κλαίγοντας. Ήταν η πιο ωραία ανάμνηση. Η πιο ωραία εικόνα. «Scorpius» αναφώνησε τότε εκείνη. «Έτσι τον λένε».