Tutkunun Basamakları /+18

4. Hüzünlü Bulut

Bölüm şarkısı: Ragıb Narin- Mucize

"Evet belayım, nolacak?"

"Bak, bir başka erkek olsa çok daha farklı davranırdı sana" diyerek ciddileştim.

Gerilen yüz hatlarıyla birkaç adım geriye doğru gitti. Korktuğunu anladığımda kurduğum cümleden de pişman oldum.

"Tamam, özür dilerim. Ama sen de bu dilden anlıyorsun yani, napayım?" dedim kendimi savunarak.

Bedenimde korkunç bir kalp çarpıntısı baş gösterdiğinde gözlerimi kapattım. Daha önce hiç olmamıştı sanki. Öyle garip bir histi ki dostlarım şuracıkta heybemdeki kelimelerle sizlere anlatabilmem olanaksız. Bunun adı neydi bilmiyordum. Tek bildiğim karşımdaki genç kızın yüreğimi parçalayıp baştan aşağıya etkisi altına aldığıydı.

Elindeki spatulayla kapıyı gösterdi sinir ve ürkekliğin iç içe geçmiş yüzüyle.
"Şu kapıya bir bak, belki açarsın."

"Tamam" diyerek usulca kalktım yerimden. Sakinleşmeyi dileyerek yürümeye başladım. Dış kapıya varana kadar arkamda spatulasıyla dehşet açacağını sanan küçücük bir cadı duruyordu. Gözümün önünde elinde bıçağı ile duran sarı bir civciv belirdi. Ufak bir tebessümle düşüncelerimden sıyrıldım.

Dış kapıya vardığımda asma kilitle kapatıldığını anladım. Zaten çok şahit olmuştum, İsmet Abi hep o şekilde kapatırdı kapıyı. Hava tam olarak kapkaranlık değildi ama sokak lambaları da yanmıştı. Sorun değildi, elbette Müzik bölümünün kapısından çıkılabilirdi.

Arkama döndüm ki dolan gözlerle bana bakışını yakaladım...

Yıldızları ardına sakladığı masum bakışlarında hüzünlü bir bulut geziniyor gibiydi. Tüm yükünü her an göz pınarına bırakacakmış gibi, öylesine aceleci, öylesine yorgun...