Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bitmesini istemediğin melankoli kanattığın dudaklarının acısı yalnızlığın güzel melodisi
işaret parmağındaki yüzüğü hep orada bi' dolu çöp bakıştığı çöken sisli manzara günlerden çok soğuktu o gün adımları savruk omuzları düşük başı eğik sert bir rüzgar esse ardından yıkılacak gibiydi hayat acıdığı yerden vurmuştu sanki
ilk defa kaldırdı başını baktı semaya, bulutlara acı tebessümü yer aldı yüzünde yumdu gözlerini sonsuzluğa ölmüştü artık anladım ben gömülmüştü ardında kalan kederli manzaraya
ruhunu kaybetmişti bir insan orada ilk defa acısı yayılmıştı arşa
comet 💜🌺 c,e
Bu şiiri yazdıktan sonra şöyle bir sözüne denk geldim Friedrich Nietzsche'den: "Ruhun bedeninden daha çabuk ölecek, hiçbir şeyden korkmana gerek yok." Bu cümlenin ağırlığını, ölü ruhlarla birlikte yaşadığımı farkettiğimde hissettim. Çünkü benim için, Nietzsche'nin ne kasttetiği üzerine düşünmedim, ruhun ölmesi vicdanın ölmesi ile eşdeğer. Merhametsizlik almış başını gidiyor bu topraklarda ve benim elimden bir şey geliyor, ama etkisi yok. Bir'im çünkü.
