𝑺𝒐 𝑭𝒂𝒓 𝑨𝒘𝒂𝒚|𝒀𝒐𝒐𝒏𝒈𝒊✔

⑧

Finale iki bölüm kaldı. Hazır kitabı sonlandırmaya yaklaşmışken yorumları ve oyları arttırırsak sevinirim. Düşüncelerinizi bekliyorum.

Bu bölümde daha da geçmişe giderek, Yoongi ve Sara'nın ilişkileri eskiden nasılmış onu görün istedim.

I need U dinlenmesi tavsiye edilir
🎶

Keyifli okumalar
💛

03.01.2015

Sinirli bir şekilde şirket koridorunda ilerliyordum. Saat oldukça geç olduğu için şirket neredeyse bomboştu. Yalnızca bir kaç çalışanın hala burada olduğunu görmüştüm. Hızlı adımlarla yürümeye devam ettim ve hedefime ulaşınca derin bir nefes verdim.

Ne zaman kendime artık sinirlenmeyeceğim desem bir olay daha yaşanıyordu. Her ne kadar çoğu zaman alttan almaya çalışsamda bazen köpürmeden edemiyordum.

Yoongi'nin stüdyosunun şifresini girdikten sonra kapıyı açtım ve içeri girerek elimde tuttuğum çantamı koltuğun üzerine bıraktım.

"Neden telefonlarımı açmıyorsun?"

Direk konuya girdiğimde Yoongi oturduğu sandalye ile birlikte bana doğru dönmüştü. ilk başta öylece suratıma bakıp, ardından derin bir nefes verdi.

"Kapalıydı."

Bir süre bir şey demedim ve bakışlarımı ondan çekerek kollarımı göğsümün üzerinde bağladım. Bir yandan da istemsizce dizimi sallıyordum.

"Yine aynı şeyi yaptın Yoongi. Tam üç saat önce seninle buluşmamız gerekiyordu ama sen yine gelmedin. Saatlerce seni bekledim."

Gelmemesinden daha çok bana haber vermemesi sorundu. Aramasada olurdu. Bir kaç kelimelik bir mesaj yazmak onun gibi yoğun olan bir insan için bile zor olmamalıydı.

"Şarkıya dalmışım. Buluşacağımız aklımdan çıkmış."

Her şey bir yana bu kadar umursamaz konuşması beni ve ortamı daha da çok geriyordu. Güldüm ve başımı olumsuzca salladım.

"Yine aynı şeyler. Hep aynı."

Kaşları çatıldı ve oturduğu yerden kalkmaya karar verdi. Bana doğru yaklaştığında ona düz bir ifadeyle bakıyordum.

"Çalışıyorum Sara. Önemli olduğunu biliyorsun."

"Bende çalışıyorum." Diye bağırdım. Bağırmam hoşuna gitmemiş olacak ki çatık olan kaşları biraz daha çatıldı.

"Bende senin gibi saatlerce pratik yapıyorum,bende aylarca bir şarkı üzerinde çalışıyorum ama hiçbir zaman verdiğim sözlerden dönmüyorum Yoongi."

Yoongi gözlerini devirip arkasını döndüğünde şaşkınlıkla ona bakmaya başladım. Gidip yeniden koltuğuna oturdu.

"Çok dramatiksin."

Dediği şeyin ardından duyduklarıma inanamıyormuş gibi gülmüştüm. Gerçekten komikti!

"Sana inanamıyorum." Hayret dolu bir sesle konuşmuştum. Birde  gidip rahat rahat koltuğuna oturmuştu.

"Ben sana aynı şeyi yapsam ne hissederdin? Biraz empati  kuramaz mısın?"

Neden bu kadar umursamaz olduğunu bir türlü anlayamıyordum. En azından özür falan dileyip bir şekilde konuyu kapatabilirdi ama o yine kendine göre konuşup kalbimi kırıyordu.

"Muhtemelen umurumda olmazdı."

Kaşlarım verdiği cevabın ardından yukarı kalktı. "Öyle mi?"