The Quintessence

VII. Confession (Part 2.)

Kabanata VII.

Hindi ko alam if I heard her right, but I'm starting to understand why kung bakit ganito siya.

"They're dead." Narinig kong sinabi niya sa mahinang boses.

"I'm sorry, I had to hear that." Sabi 'ko naman.

Nanahimik muna siya at kinuha 'ko ang pagkakataon na 'yon para mabilis na tapusin ang hugasin.

Gusto ko siya I-comfort, but I don't want to pry too much, maybe kung ano 'man ang nangyari noon sa mga magulang niya made a huge impact to her growth.

Hinayaan ko muna na manatili ang katahimikan for a little longer.

"Uhm, are you ok?" Pagco-comfort 'ko.

"MmHm. I'm fine, pasensya ka na if you have to see me like this." Sagot naman niya.

"Wag mo isipin 'yon, Naintindihan ko naman." Damn, eto lang ba yung kaya 'ko sabihin?

Suddenly, nagsimula siya mag-kwento.

"Maliit pa ako 'non--" Pinigilan 'ko siya.

"Hey, you don't have to push yourself, kung hindi mo kaya sabihin sa iba." Sabi 'ko.

"Hindi, kailangan 'ko din 'to, kailangan 'ko din ng makikinig sa'kin, at ikaw palang ang una 'kong pagsasabihan about dito." Paliwanag niya.

Tama siya, kailangan niya ilabas ang iniisip para mabawasan ang bigat ng nararamdaman niya, nagulat lang ako sa sinabi niya na ako palang daw ang pagsasabihan niya sa bagay na 'yon, but I guess I'll take the chance and ask her about it later.

Nagpatuloy siya...

"Normal lang din kami nabubuhay ng family 'ko back in the city, 11 years old ako nung nawala ang mga magulang 'ko." Puputulin ko sana siya para tanungin kung ba't nawala magulang niya

"Hindi ko makakalimutan yung huling gabi na kasama sila." Biglang nag-iba yung emosyon niya, parang unti-unti napapalitan ng galit.

"May mga intruders na pumasok sa bahay namin, actually hindi lang sila normal na intruders na magnanakaw lang sa loob ng bahay niyo or whatever, they're like us too, mga elemental-user pero corrupted sila ng dark energy, ang tawag sa kanila mga Darken, and what they do is very unacceptable, narinig mo naman ba ang tungkol sa kanila?" Hindi nabanggit ng mga magulang 'ko ang tungkol sa mga ganon.

"First time 'ko lang nadinig." Sagot 'ko.

"Ninanakaw nila yung spiritual core along with the elemental core, which is nagsisilbing buhay ng mga katulad natin, the only difference between normal humans and us, kapag inatake ng mga darken ang mga normal humans, the only thing that they can take is their spiritual core---" pinutol 'ko siya dahil nagpo-point out sa utak 'ko yung pinapaliwanag niya.

"Kasi wala silang elemental core but, they can still die, right?" Tanong 'ko naman.

"Not likely, dito papasok yung difference sa atin, kaya ibalik ng elemental core ang spiritual core, that's why, kapag kumilos ang mga darken, they take both, if spiritual core lang ang kinuha nila, the elemental core will remain and reproduce another." Wow! Ang daming niya palang alam, nakakahanga.

"But; the way to save normal humans is US, it comes with a great price also, that is, our life, hindi tayo basta basta mamamatay as long as nasa atin ang elemental core natin, but the way to save them is to pass our elemental core and make them an Innate-Element-User." What?! But suddenly bumalik siya sa topic.

"Kinuha both ng mga Darken ang spiritual core and elemental core ng mga magulang 'ko, and nakita 'ko 'yon with my both eyes." Ramdam 'ko na nahihirapan siya sabihin 'yon sa harap 'ko, but I feel bad for her, really.

Nagpatuloy siya...

"Kakatapos lang namin mag-celebrate ng birthday 'ko, Sobrang saya 'ko non dahil nagluto sila ng favorite kong food at dahil sa bata ako, tuwang-tuwa din ako dahil may Ice cream din at cake noong araw na 'yon, after the celebration, bigla nalang may mga nag-break in sa bahay na hindi namin kilala, nakita 'ko talaga ginawa sa kanila, walang usap-usap, ninakawan nila ng buhay ang mga magulang 'ko, when they left, nakita ko lang yung mga katawan ng parents 'ko sa sahig, wala na, hindi na humihinga, hindi na gumagalaw." Pagku-kwento niya.

Imagine, Birthday niya pa nangyari, she must've been terrified at that time lalo na't bata pa siya noon, I don't know what to say, na-speechless ako at para akong naputulan ng dila.

"Must be hard for you, sorry to hear that." Pagco-comfort 'ko.

Bigla nalang siya na-stuck in silence, Gusto ko siya damayan pero ito yung bagay na hinding-hindi ko kaya gawin, I want to give her my opinion kahit na alam ko na hindi niya 'yon kailangan.

Like she said earlier, gusto niya lang ilabas sa dibdib niya yung nararamdaman niya, base sa attitude niya ngayon siguro, araw araw niya 'yon naiisip at kinakain din siya nito.

On the other hand, I admire her for being strong about it.

Sinubukan 'ko himasin at i-pat ang ulo niya, binigyan niya lang ako ng simpleng ngiti for that.

At least sinubukan 'ko.

Then I begun to speak with my thoughts...

"Alam 'ko mahirap pa din pinagdadaanan mo, I've never been through that kaya hindi kita didiktahan tungkol d'yan, but if I were in your shoes, hindi ko alam, sa ugali 'kong 'to? siguro makokonsumo ako ng galit, siguro hahanap ako ng way para makapag-higanti, pero ikaw? Bilib ako sa'yo, ang lakas mo, hindi ka nagpa-corrupt sa negativities, ito ka pa din standing strong." Pagpapaliwanag 'ko sa kanya.

Out of nowhere, bigla nalang siya tumungo at unti-unti lumakas ang tunog ng pag-iyak niya.

Hinayaan 'ko lang siya, kailangan niya 'yan ilabas para mabawasan ang mabigat na nararamdaman, I really just feel bad for her, Gusto ko gumawa ng bagay kung saan mas gagaan ang pakiramdam niya.

Naghanda ako ng isang baso na puno ng tubig, dahil humihikbi na siya.

Hinila 'ko siya patayo sa inuupuan niya at niyakap 'ko siya.

Di ko alam kung bakit naisip 'ko 'to, pero ito lang yung bagay na tumatakbo sa isip 'ko ngayon.

I gently rub her back and head and hug him tighter.

Nakayakap lang ako sa kanya and I decided to keep this moment until she feels better.

But her cry just keeps on going.