İyi Okumalar:)
-Bebeğim?
-Noldu aşkım?
-Telefonuna mesaj geldi bak istersen.
-Tamam.
Kibum bildirime baktı,gözlerini devirdi.Mesaj annesindendi.
''Senden nefret ediyorum,keşke doğmasaydın.''
-Neymiş?
Kibum dertleriyle Jonghyun'u darlamak istemedi,bu yüzden yalan söyledi.
-Bir arkadaşım,ödevi sordu da.
-Tamam.Hadi çıkalım.
İkisi de hazırlandı,okula gittiler.
Kibum'un telefonu mesajdan patlamıştı,annesi ona o kadar mesaj atmıştı ki.Hepsi ölüm tehditleri,silah fotoğrafları ve nefret mesajlarıydı.
Kibum ilk dersten sonra kendini tuvalete attı,sessiz sessiz ağlamaya başladı.
-Niye ben doğdum ki?Niye ben varım?Niye ben varlığımla insanları üzüyorum?
Teneffüs zili çaldı,ders onunla olduğundan girmek zorunda kalmıştı.
Ayağa kalktı,ama başı çok dönüyordu,hatta gözleri bile kararmıştı,tutundu ve ayağa kalktı.Bu sefer daha iyiydi.
Sınıfa girdi,yavaşça sırasına oturdu ve kafasını sıraya koydu.Bilincini kaybeder gibi oluyordu,ama dayanmalıydı çünkü ilişkileri ifşa olmamalıydı.Karanlığa hapsetti kendini derken bir kapı açılma sesi duydu.
Jonghyun'u görünce kapanmak üzere olan gözlerini açtı.Oturduğunda gözlerini tahtaya dikti.
Kafası masanın üzerine düşmek üzereydi,Jonghyun ona söz verdiği zaman ayağa kalkacak hali bile yoktu.
-Öğretmenim,cevap-
Aniden bilincini kaybetti Kibum.
-
-Bebeğim?
-Niye ben evdeyim?Okulda değil miydik?
-Bayıldığın için revire götürdüm seni,sonra da eve gittik.Senin bilincin eve giderken yarı açık olduğundan hatırlamıyorsun.Neden olanları söylemedin ki?
-Sen üzülme ve darlanma diye,zaten stajın yüzünden yeterince yoğunsun iyice darlamayayım diye.
-Saçmalama,ben darlanmam ki,sevgilimsin ondan önce de kardeşimsin.Bundan sonra her gün kahvaltını yapacaksın ve yine annen seni darlarsa anlatacaksın.Tamam mı?
-Tamam.
Hoşçakalın:)
