tough love ||

final

Okunma olmadığı için final kararı aldım. Belki daha sonra bölüm eklerim.

    .....

Olduğum yataktan kalkarak, sancılarım ile baş etmeye çalıştım. " robert yardım et." Çığlıklarım evin içini doldururken nasıl olurda beni duymazdı.

Patırtı sesleri ile olduğum yerden kapıya ilerledim. " tanrıya şükür, sonunda duyabildin."

" has,hastaneyemi gitmeliyiz?"

" evet hastaneye gitmeliyiz." Kendi sorusuna sürekli kendi cevap verirken arabaya yaklaşmıştık. Arkadan diğer ev halkıda gelirken biz çoktan arabaya binip son gaz hastaneye ilerlemiştik.

    ....

Üç saatlik doğum vs sonrası artık hastane yatağında yatıyordum. Birazdan bebeğim gelecek ve kokusunu içime çeke çeke huzur bulacaktım. Açılan kapı ile heyecandan duramazken görüş açıma giren kişi ile somurtarak geriye yaslandım.

" buradan gitmen için yanlızca 24 saatin var."

" ne, daha yeni doğum yaptım. Bu kadar acımasız olamazsın bir bebeği annesinden ayırmak da ne demek?"

" sen bundan 9 ay önce kararını çoktan verdin. Şimdi bir an önce siktir olma vakti. Ben senin yerinde olsaydım bebeğin kokusunu içime çekmezdim. Çünkü bebeğin öyle bir kokusu var ki robert bile iki dakika bile ara vermeden sürekli kokluyor bence hazır kimse yokken kalk ve git."

Göz yaşlarım beni yanlız bırakmazken yalvarmaya başladım. " lütfen bebeğim ile yaşamama izin ver, lütfen."

" eğer benim dediğimi yapmaz, burada kalırsan bende elimdeki belgeleri roberto ya göstermekten çekinmem." Benim başka cağremin olmadığını oda biliyordu.

Kapıya dönerek el işareti yaptı. Içeriye iki adam girerken inceleme fırsatı bulamadan kollarımdan kaldırıldım. " nereye?"

" baban seni uçağın içinde bekliyor, bence uçak kalkmadan bir an önce gitmelisin."

Hastaneden çıkarıldığımda, kucağında olduğum adamdan son kez hastaneye bakmak istediğimi söyledim. Iki saniyeliğine arkasını dönerek hastaneyi görüş açıma soktu.

Hoşçakal bebeğim, hoşçakal roberto.

Hoşçakalın ailem.

  ....