Geceden Armağan(Yoonmin)

15.Bölüm "İmkânsız"

Medya: Benim güzellerim...

Merhabalar, ben geldim...

Desteklerinizi ve fikirlerinizi lütfen esirgemeyin...

***

Min Yoongi'nin Anlatımıyla

Sinirle karşımdaki çocuğa yürüdüğüm sırada Seokjin bir anda önümde belirdi.

"Yoongi gitmemiz gerekiyor!"

"Ona dokundu!"

"Gitmemiz gerek!"

Ben ne olduğunu anlayamadan Jin gözlerimi kapattı ve bağırarak art arda birkaç söz söyledi. En sonunda gözlerimi açtığında halsizce bana doğru sendeledi. Korkuyla onu kavradığımda yavaşça konuştu.

"Gitmemiz gerek..."

Çevreme baktığımda her kesin artık bize değil şaşkınca cam kırıklarına baktığını gördüm. Her ne kadar yerde şaşkın bir şekilde ne olduğunu çözmeye çalışan çocuğu benzetmek istesem de kollarıma yığılmak üzere olan adamın emeklerini boşa çıkaramazdım. Evden çıktığımızda hızla yürümeye çalışarak sağa döndüm.

"Jin! Ona ne oldu?"

Namjoon bir anda yanımda biterek Jin'i benim kollarımdan aldı.

"Bir anda halsiz düştü. Eve gitmemiz gerekiyor."

"Hastaneye gidebiliriz."

"Gerek yok, sadece fazla stres yaptı."

Jin'in güvende olduğunu anlayınca hızla arabamıza yöneldim ve eğilerek arkada sızmış çocuğa baktım. Ne işler açmıştı başıma.

"Namjoon onu buraya getir." 

Ön kapıyı açarak Namjoon'un nazikçe onu yerleştirmesini izledim. Namjoon, hafifçe Jin'in siyah saçlarını okşadı ve bana döndü.

"Seninle gelelim, yardımcı oluruz."

Hobi de onu onaylarcasına mırıldandığında yavaşça konuştum.

"Birazdan burası karışır. Sen Hobi'yi evine bırak lütfen. Ben bu iki ayyaşla uğraşırım. Endişelenmeyin."

Her ne kadar istemeseler de beni onayladır. Namjoon'un arabasına yönelirken ki konuşmaları yavaşça kulağıma çalındı.

"Anlamıyorum o camlar nasıl öyle patladı?"

"Ben de bilmiyorum. Mutfağın çeşmesi de patlamıştı."

Lanet... Hızla arabaya yerleşerek eve doğru sürdüm. Camları anlamıştım fakat musluk? Hava perisi olduğumu sanıyordum. Bakışlarım baygın bir şekilde yatan Seokjin'e döndü. Anlaşılan delice sorularımın cevabını ancak yarın alabilecektim. Binaya gelir gelmez ilk önce Seokjin'i kavradım. İlk defa zayıf olmasına bu kadar sevinerek hızla asansöre yöneldim. Eve girdiğim gibi onu odasına götürdüm ve nazikçe yatağa yatırdım. Boynundaki kolyeyi çıkararak kenara bıraktım. Yavaşça saçlarını okşadım.