My WORLD in YOU ~

Chapter Ten: Past is Trash

Chapter Ten

~

Halos mamatay ako sa shock sa nakita at narinig ko. Oh Well, sabihan niyo na ako ng OA at exagge, eh basta nagulat ako eh. Hindi ko ineexpect na makikita kupa ulit tong ugok na ito >__< A very Unexpected thingy nga naman oh. Parang feeling ko tuloy sinet-up kami ni Ate kase kung titignan mu yung paligid wala kanang makikitang "MONIKHA LICAYAN" , biglang nagdisappear.

So back to ALDRIN. Akala ko talaga. Aish. Akala lang lahat, swear magugulo nanaman tong buhay ko ngayong nagbalik siya, no space for silence ikanga. PAST is PAST never bring it come back, pero bakit dumating uli siya? Ano iwewelcome kuba? Ayy huwag, itapon konalang siya sa ILOG PASIG.

“Past is Past never bring it come back”, yan ang favorite quotation ko dahil…… Honestly, marani talga akong pinagsisihan sa nakaraan ko at nangunguna na doon ang isang lalaking minahal ako ng seryoso pero binalewala ko lang -.- Siguro naging ganti nalang iyon ni kapalaran sa aken, kaya ngayon ako naman ang naghihirap at umaasa sa lalakeng mahal na mahal ko TT_TT

"HOYYY." Sigaw niya, diparin nagbabago. Still bastos paren. Walang ni katiting na changes sa ugale. Pero sa physical.Oh shit. Pwedi munang i-compare sa aking one and only crush ^______^ Ang gwapo, pute, tangkad at ang tangos pa nang ilong niya. HAHA. Ang manyak ko ,physical agad tinitignan ko. Yum :D Paki niyo ba? HAHAHA.

"Ano?" Di parin ako nakatingin sa kanya. Nagu-guilty parin ako sa ginawa ko sa kanya dati eh. Di ko parin makalimutan yun.

“I miss you, Drea.” TAMA! Siya nga talaga si Prince Aldrin. Malay koba? Prince lang yung sinabi niya eh. Aldrin kasi talaga yung tawag ko sa kanya.

“Ahh..A-Aldr..iin” ARG! Chilax Aldrea, kaya mo yan >_<

“Kala ko panaman nakalimutan mona ako.” Nagsmile lang ako sa kanya at yinaya niya akong maglakad-lakad. Hindi naman ako makatangge kase ayoko ng mangyare at maulit payung nangyari date. Ayokong sa simpleng gusto niya, balewalain kupa.

~ EXCUSE ME. Kailangan niyo palang makilala si Prince Aldrin o mas kilala sa tawag kong “ALDRIN”. Matanda siya ng 2 years saken bale 18 years old na siya then 4th year highschool. Wala akong lubos na maisip na dahilan kung bakit bumalik pa siya sa Pilipinas, hindi naman ako assumera para isiping dahil nanaman saken >.<

13 years old palang ako ng nakilala ko siya. Birthday ko nung araw na iyon. Hindi ko naman alam na close pala yung parents namen dahil nga sa business. Siya panga yung rinenta nina Mama na maging escort ko nung birthday ko eh. Marami pa nung nagsasabe na baka kami talaga yung magkatuluyan in the future. Pero hinde, ayoko, aaminin ko magaan yung loob ko sa kanya but it doesn’t mean na gusto ko siya like the way he do to me. Yung nararamdaman kulang sa kanya is parang kapated or friends? Pero yung sabihin nateng LOVE? Imposibe, Imposibleng-imposible.

Naalala kopa nung day after nung birthday ko bigla siyang pumunta sa bahay namen may dala-dalang rose, chocolates,at isang blue magic na teddy bear. Kala ko panga nun napaaga yung valentines eh pero hinde, nagkamali nanaman ako. Ang manhid ko kase >:((

“Aldrea, alam kong biglaan lahat. Pero ayoko ng patagalin pa ito. C-can I court you? I want to be your boyfriend. Wala akong pake sa age gap or what. Mahal na talaga kita simula panung 1st time kang i-introduce ni Mommy saken. I want to marry you someday pero gusto ko munang malaman kung mahal morin ako?” Shocked, Dumbfounded ako ng narinig ko sa kanya yung mga words na iyon. Tama nga siya, sobrang biglaan ng lahat.

“Aldrin? I’m sorry.” Nakita ko kung paano tumulo yung mga luha sa kanyang mata.

“So, I guess …..”  yinakap ku nalang siya TT___TT