Bully's Target

Με την Γωγούλα της καρδιάς μου [15]

Πριν ξεκινήσω το κεφάλαιο να πω ότι τον τίτλο και κάτι πράγματα που θα υποθούν στην συνέχεια θα τα καταλάβουν μόνο οι γωγούλες aka αυτές και αυτοί που βλέπουν Dat Lilly. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nicol's POV

Με έπιασε τώρα το καταθληπτικό μου. Καλά όχι ότι δεν ήμουν από πριν. Αλλά ναι. Δεν ξέρω αν τελικά ήταν καλό ή όχι που πήγα να το κάνω αυτό και με σταμάτησε ο Μάρκος. Δηλαδή δεν ξέρω αν ήμουν σίγουρη για αυτό που πήγα να κάνω. Ήταν πάνω στην ένταση και μπορεί μετά να το μετάνιωνα. Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω σίγουρα είναι ότι είμαι κουρασμένη από όλη αυτή την κατάσταση

Και έχω σίγουρα ανυσηχήσει πολύ τα κορίτσια. Και δεν έχω ούτε το κινητό για να τους στείλω μήνυμα. Μμμμ καλά θα τους στείλω αύριο γιατί τώρα αν γυρίσω σπίτι θα πεθάνω. Από τους γονείς μου εννοώ. Επίσης θέλω λίγο να μείνω με τον Μάρκο. Όσο και να μου την σπάει, παρά τα όσα μου έχει κάνει, είναι καλός άνθρωπος. Το νιώθω

Και που λέτε όλη αυτή την ώρα ήμουν στην αγκαλιά του και επειδή είμαι crybaby, δηλαδή κλαίω εύκολα και πολύ, έκλαιγαααα. Αυτός είχε στηρίξει το κεφάλι του πάνω στο δικό μου, ενώ με είχε αγκαλιά. Κάνει καλές αγκαλιές το παιζί

Σηκώνω το κεφάλι μου να τον δω και αυτός αφού, σηκώσει λίγο το δικό του, το κατεβάζει για να με βλέπει. Φαινόταν λίγο στον κόσμο του. Λες και κάτι σκεφτόταν

Μάρκος : "Είσαι καλύτερα τώρα?"

Νικόλ : "No I'm not, but it's okay" (= όχι δεν είμαι, αλλά είναι εντάξει)

Με ξαναπήρε αγκαλιά ενώ ξεφύσηξε

Μάρκος : "Τι θα κάνω εγώ με εσένα μου λες?", ρώτησε ρητορικά

Αποφάσησα να 'αγνοήσω' την ερώτησή του και να τον ρωτήσω κάτι άλλο

Νικόλ : "Εσύ?"

Μάρκος : "Εγώ τι?"

Νικόλ : "Είσαι καλά?"

Μάρκος : "Χέσε με εμένα. Τώρα θα ασχοληθούμε με εσένα, εντάξει?", με ρώτησε

Εγώ έγνεψα θετικά ενώ 'έκρυψα' το πρόσωπό μου γιατί χαμογέλασα

Μάρκος : "Θες να σε πάω σπίτι σου? Είναι αργά", είπε και με το που το άκουσα έγνεψα γρήγορα αρνητικά

Νικόλ : "Το σπίτι μου είναι το μόνο μέρος στο οποίο δεν θέλω να πάω αυτή τη στιγμή"

Μάρκος : "Οκει οκει. Εμμ θες να πάμε σπίτι μου? Σε πειράζει?"

Νικόλ : "Δεν θέλω να σου γίνομαι βάρος. Άστο καλύτερα, θα πάω σπίτι μου"

Μάρκος : "Σε παρακαλώ μην ακούω βλακείες. Ποτέ δεν θα είσαι βάρος για εμένα, εντάξει? Έλα πάμε", είπε ενώ έσπασε την αγκαλιά και έτεινε το χέρι του για να το πιάσω