Η Μάσκα (The mask)

Η Μάσκα (7)

Όλο το βράδυ καθόμουν και σκεφτόμουν αυτά τα πικρά λόγια του πατέρα μου. Φοβάμαι να σκεφτώ έστω και στο ελάχιστο. Κλείνω τα μάτια μου, παίρνω βαθιές ανάσες και ξεφυσάω. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω και θα πάω σε αυτό το σόου που μου είπε η Κατρίνα. Θα κάνω πρόβες, θα πάω εκεί και θα τα δώσω όλα ακόμα κι αν δεν τα καταφέρω. Τουλάχιστον θα έχω δώσει όλο μου το είναι, όλη μου την ψυχή. Δεν θα ξανασκεφτώ τα ανόητα λόγια του πατέρα μου. Αλήθεια αναρωτιέμαι γιατί τον προσφωνώ ακόμα πατέρα; Δεν του αξίζει αυτή η λέξη. Γιατί κάθομαι και ακούω τα λόγια του που τόσο με πληγώνουν; Γιατί είναι σαν ένα κοφτερό μαχαίρι που στο μπήγει στην καρδιά; Γιατί δεν μπορώ να κλείσω αυτήν την πληγή που όλο ανοίγει και άλλο, και άλλο; Γιατί ακόμα και μετά από όσα μου είπε συνεχίζω και τον αγαπάω; Δεν θα έπρεπε να τον μισώ; Κι όμως εγώ τον αγαπώ και ας με πονάει... Δεν θα αφήσω ποτέ να φωλιάσει η κακία, το μίσος μέσα μου. Για κανέναν και τίποτα. Οι μέρες περνάνε και το άγχος μου μεγαλώνει. Σιγά σιγά φτάνει η μέρα και νιώθω σαν να πνίγομαι, σαν να μην μπορώ να αναπνεύσω. Αν ρωτάτε αν το ξέρουν η μητέρα μου και οι αδερφές μου όχι δεν το ξέρουν. Θέλω να τα καταφέρω και μετά θα το μάθουν. Θέλω πολύ να έχω κάποιον δικό μου δίπλα μου οπότε επιλέγω την Κατρίνα να είναι μαζί μου. Αν και γνωριστήκαμε πριν λίγες μέρες νιώθω σαν να την ξέρω από χρόνια. Με βοηθάει τόσο πολύ είτε με τις συμβουλές της, είτε με τις αγκαλιές της, είτε με τις σοφίες, τα ρητά και τις παροιμίες που θα πει. Δεν το πιστεύω αλλά αύριο είναι η μεγάλη μέρα. Μην νομίζετε όμως ότι θα πάω έτσι. Δεν τολμάω να πάω έτσι. Θα βάλω μια μάσκα. Θα εμφανιστώ μεταμφιεσμένη τουλάχιστον στο πρόσωπο γιατί δεν θέλω να με δει, ούτε να με αναγνωρίσει κανείς μέχρι να επιτύχω τον στόχο μου. Προσπαθώ να κλείσω τα μάτια μου αλλά το άγχος μου δεν με αφήνει να ηρεμήσω. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Βάζω στα ακουστικά μουσική και κατά τα ξημερώματα με πήρε λίγο ο ύπνος. Το πρωί ακούω αυτό το απαίσιο ξυπνητήρι να χτυπάει και να δονείται ταυτόχρονα και το κινητό μου. Μου λείπει ύπνος σκέφτομαι. Αλλά σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπάνιο. Κάνω ένα μπάνιο και ετοιμάζομαι. Η Κατρίνα με περιμένει σπίτι της για να με φτιάξει έστω κι αν δεν φαίνομαι. Θέλω να νιώθω όμορφα με τον εαυτό μου. Στην κυρία Σοφία που έχει το μαγαζί με τα βρεφικά της εξήγησα, της είπα αυτό που ήθελα να κάνω και μου έδωσε λίγες μέρες άδεια. Καλά σχετικό το λίγες. Αν κέρδιζα και έμπαινα στο σόου θα χρειάζεται λογικά να κάνουμε πρόβες μαζί. Αλλά κάπως θα τα βολέψω. Για την ώρα πλησιάζω την πόρτα της Κατρίνας και της χτυπάω το κουδούνι. Έχει τον ίδιο ενθουσιασμό με εμένα. Χοροπηδάμε σαν τρελές πριν καλά καλά πάω και περάσω. Πηγαίνουμε στο δωμάτιο της και μου δείχνει διάφορα φορέματα καθώς ετοιμάζει την πρέσα για να μου ισιώσει τελείως τα μαλλιά. Έχει πάνω στην τουαλέτα της και διάφορα καλλυντικά. "Μήπως να το ξανασκεφτείς για την μάσκα; Αν σε βάψω εγώ δεν θα σε αναγνωρίσει κανείς!! Θα είσαι θεά όχι ότι δεν είσαι τώρα αλλά θα γίνεις παραπάνω θεά από ότι είσαι τώρα..." "Όχι Κατρίνα το έχω πάρει απόφαση. Έτσι θα εμφανιστώ. Σίγουρα θα τους αρέσει... Αλλά εγώ το κάνω για εμένα, για να έχω αυτοπεποίθηση, να νιώθω ότι είμαι μια άλλη κι όχι εγώ. Δεν θέλω να φαίνεται αυτό που είμαι. Και εκτός από αυτό φαίνονται ακόμα τα σημάδια από το ατύχημα. Θέλω να νιώθω ότι είμαι μια άλλη, να ξεχαστώ για λίγο, να φύγω για λίγο, να ταξιδέψω κι όχι να νιώθω ότι "φαίνομαι" αν καταλαβαίνεις πως το εννοώ." "Όχι η αλήθεια είναι πως δεν το καταλαβαίνω. Γιατί είσαι πανέμορφη και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είσαι τόσο σκληρή με τον εαυτό σου. Επειδή είπε αυτά τα πικρά λόγια ο πατέρας σου; Από όσα μου είπες ότι σου είπε θέλω να σου πω κάτι. Τίποτα από αυτά τα απαίσια χαρακτηριστικά δεν σου ταιριάζει. Αλλά εγώ δεν θέλω να σε πιέσω. Κάνε αυτό που νιώθεις εσύ καλύτερα." Και με πήρε μία αγκαλιά. Ένιωσα λίγο σαν να με μάλωσε αλλά τα λόγια της αντηχούσαν τόσο σωστά μέσα στα αυτιά μου. Όμως δεν μπορούσα να ξεχάσω τα πικρά λόγια όλων αυτών που έχουν φωλιάσει μέσα μου. Δεν μπορώ να τα τραβήξω έξω, να τα ξεριζώσω αλλά ούτε και να σπάσω τα δεσμά και να βγω έξω να φωνάξω ότι είμαι ελεύθερη επιτέλους και ότι τίποτα πια δεν θα με ένοιαζε. Δεν θα με ένοιαζε καμία είδους προσβολή. Δεν θα έκλαιγα αν είχα ελευθερωθεί κάθε λίγο και λιγάκι. Δεν θα έφευγα να παίρνω τους δρόμους ή να κλειδώνομαι στο δωμάτιο με τις ώρες για να ακούω μουσική. Όλοι αποσκοπούσαν κάτι από εμένα. Πάντα. Αυτό είναι άδικο όμως. Από μπροστά όλοι το έπαιζαν φίλοι μου και από πίσω με κορόιδευαν για τα κιλά, την εμφάνιση, πόσο χαζή ήμουν και μόνο την ώρα που γράφαμε διαγώνισμα εμφανίζονταν ως δια μαγείας για να αντιγράψουν. Άλλες πάλι με είχαν δίπλα τους μόνο και μόνο για να ζηλέψουν οι φίλες τους. Με είχαν σαν υπηρετικό προσωπικό για να τους εκτελώ την κάθε τους εντολή. Ακόμα και τα αγόρια τότε που αγάπησα πραγματικά ένα παιδί για το χιούμορ του, για αυτό που είναι με κορόιδευε και με κοιτούσε όταν το έμαθε αφ'υψηλού. Και όταν τα έλεγα στην οικογένεια μου το μόνο που έκανε συγκεκριμένα ο πατέρας μου ήταν να λέει "γιατί άδικο έχουν;" Αυτά είναι ανεξίτηλα σημάδια που δεν ξέρω αν θα φύγουν, αν θα κλείσουν ποτέ. Πονάω κάθε φορά που τα σκέφτομαι. Φοβάμαι μερικές φορές να βγω στους δρόμους μην τύχει και τους συναντήσω. Φοβάμαι μην με κοροϊδέψουν. Ακόμα και άγνωστοι και περαστικοί μερικές φορές κάτι ψιθυρίζουν στα αυτιά των άλλων με δείχνουν και γελάνε. Δεν καταλαβαίνω πραγματικά όμως. Τι κακό έχει να είσαι διαφορετικός; Όλοι δεν είμαστε διαφορετικοί; Αλλά από την άλλη όλοι δεν είμαστε άνθρωποι; Έχει διαφορά αν είναι κάποιος παχουλός ή λεπτός; Αν κάποιος είναι μαύρος ή άσπρος; Όλοι έχουμε τα ίδια δικαιώματα, όλοι έχουμε τις ίδιες αξίες και ιδανικά. Όλοι έχουν ένα πιστεύω. Ας πάμε όμως πίσω γιατί περνάει ο χρόνος και αν σκέφτομαι συνεχώς θα με πάρει από κάτω και δεν θα ετοιμαστώ ποτέ. Δεν ξέρω γιατί έχει αφήσει τόσα φορέματα όμορφα πολύχρωμα με διάφορα σχέδια αλλά εγώ έχω κολλήσει σε ένα συγκεκριμένο που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση.