Biliyordum, herkesin anlatamadığı bir hikayesi vardı.
Ruhlarımız anlatılamayanlarla doluydu.
Hepimizin bir acısı vardı derinlerde.
Ve hepimiz kendi hikayemizin katiliydik.
Benim hikayem ise 'O'ydu.
Ve yine ben kendi hikayemin katiliydim.
Sayımız yavaşta olsa giderek artıyor ve inanıyorum ki bir gün o kadar kocaman bir aile olacağız ki, o kadar kalabalık olacağız ki. Bu yüzden sizden ricam bir emoji dahi olsa yorum yapmanız ve beğenmeniz.
Ve bu bölümü hala kozasında bekleyen kelebeklere adıyorum...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Birkaç dakika sonunda kalemin dokunuşunu artık hissetmiyordum. Bakışlarım direkt bileğime odaklandı lakin hala yüzü bileğimi gölgeliyordu. Hafifçe bileğime doğru üfledi. Soğuk nefesi bileğimi okşarken boya kırıntılarını bileğimden savurdu.
''Bitti.'' dedi yavaşça geri çekilirken. Gölgenin yerini sokak lambasının turuncu ışığı alırken bileğimdeki resim yavaşça tamamlandı.
Kelebek...
Siyah bir kelebek...
Bileğimin üst kısmında siyah bir kelebek vardı. Onu gördüğüm ilk an içimde bir kelebeğin ilk kanat çırpışını hissettim. O kanat çırpışı bir yerlerde derin bir kasırga yarattı. Dolu gözlerle başımı kaldırıp ona baktım.
''Çok güzel.'' Dedim parmağım narince kelebeği okşarken. O sadece tepkimi izledi.
''O kadar güzel ki. Bu kadar kusursuz olacağını tahmin edemezdim.'' Tam anlamıyla kusursuz sayılmazdı ama bu gece için yeterince kusursuzdu.
''Teşekkür ederim.'' Sesim kısık çıktı. Ona minnet duyarak gülümsedim. Bu gece başıma gelen ilk güzel şeydi çünkü.
''Beğenmene sevindim.'' Dedi.
Bir türlü gülümsememi durduramıyor bir ona bir bileğime bakıyordum. Bembeyaz tenimde kelebek tüm asaleti ile orada duruyordu.
''Devam edelim mi?'' dedi yolu göstererek. Başımı onaylar biçimde salladım. Sonra oturduğu yerden kalkıp ellerini kot ceketinin ceplerine koydu.
Dakikalarca ikimizde sessizce yürüdük konuşmadan. Sık sık bileğime bakıyor gülümsüyordum. O ise ses sigarasını içiyor ve bana eşlik etmeye devam ediyordu.
''Resimle aran iyi olmalı.''
''Sayılır. Küçükken birkaç defa ders almıştım.''
Başımı aşağı yukarı salladım. ''Sen?'' diye sordu ''Resimle aran iyi mi?''
Güldüm. Bu gece ne kadar gülüyordum. ''Maalesef, fazlasıyla yeteneksizim.'' Dedim.
''İyi olduğun bir şeyler olmalı.'' Dedi. Biraz düşündüm.
