Biliyordum, herkesin anlatamadığı bir hikayesi vardı.
Ruhlarımız anlatılamayanlarla doluydu.
Hepimizin bir acısı vardı derinlerde.
Ve hepimiz kendi hikayemizin katiliydik.
Benim hikayem ise 'O'ydu.
Ve yine ben kendi hikayemin katiliydim.
(Alevin evi terk ettiği günün gece yarısı-2. Bölüm-)
''Güzelim'' adlı kişiden 1 yenisesli mesaj:
Özür dilerim... Özür dilerim sevgilim... (Nefesi kesiliyor sık sık.)
Bunları hak etmedin. Etmedik... Seni böyle bıraktığım için beni affet. Biliyorum hayatın bugünden sonra bir daha aynı olmayacak. İçine büyük bir acı ektim. Seni aldatmamdan daha çok yakacak canını yokluğum. Özür dilerim. Hep bencil bir insandım. Ama seni çok sevdim sevgilim. Annemin babamı sevmediği kadar çok sevdim. İklim haklıydı... (acıyla gülüyor) Babasıyla arasına girmemem gerekirdi.
(Derin bir nefes alıyor)
Bugünde benim son günüm Korhan. Seninle geçirdiğim son gün... Beni affet. Çünkü kimse beni affetmedi. Belki böyle daha mutlu oluruz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çocukken bir gün her şeyin düzeleceğini söylerdi annem. Sonra uzun siyah saçlarımı tarar ve güzelce örerdi.
'' Benimde eskiden senin gibi saçlarım vardı, böyle uzun, parlak...''
''Neden şimdi kısalar?''
''Baban uzun saç sevmiyor. Kısa saç daha çok yakışıyormuş. Hem bende sevmeye başladım kısa saçı.''
''O zaman neden geçen gece keserken ağlıyordun?'' saçımı okşayan elleri bir anlığına durdu ve kısa bir süre sessizlik oldu.
''Sabah düşmüştüm ya hani... Hala canım acıyordu o yüzden.'' dedi sesi çatallaşırken. Sonra dizlerinin hemen önünde oturan bana doğru eğildi ve yanağıma bir öpücük kondurdu, ardından koltuktan kalkıp koşarak mutfağa doğru ilerledi.
