Gökkuşağı (Deneme)

Soğuk Yüzün

    Günden güne soğuyan o bitik ilişkiler. Soğuktan nefret eder oldum artık. Kış deyince bazılarının aklına kar gelir, kardan adam, kartopu savaşı, kayak, eğlence gelir. Bazılarına ise sonsuz, acı verici bir soğuk. Benim aklıma o donuk yüzün geliyor. Bana güldüğü için Allah'a şükrettiğim o yüzün beni tanımıyormuş gibi ifadesi, gözlerinin süzdüğü saniyeler gelir. Bari saniye değil de dakika olsaydı o anlar. Bari biraz daha baksaydın suratıma. Gözlerini bir daha hiç göremediğim o günden beri tanımıyormuş gibi bakmana da razıyım.

    Sevdiğim mavi gözlerin bende parıldamıyor ya artık... O sonsuz soğuğu çok iyi hissettiriyor işte bana düşüncelerim.

    Yaz deyince aklıma ne geliyor? Yine o donuk yüzün... Dört mevsim yaşayan şu içimi sonu gözükmeyen bir kışa boğdun sevgilim. Sevgilim dememin bir sakıncası yoktur herhalde. Hâlâ ben tarafından seviliyorsun çünkü. Gözlük verilene gözlüklü, akıl bahşedilene akıllı deniliyorsa sevgi verilene de sevgili denir. Ah, doğru... Sevgili denir, sevgilim değil. Sevgilim demek için gerekli olan şey kaybolmuş artık bende. Neymiş peki o? Bilmiyorum. Keşke bilseydim. Bir ara sahip olduysam yine olurdum, ne var ki bunda?

    Ben bir şey kaybetmemiş de olabilirim tabi. Sen kaybettin belki de sevgili. İçinden bir parça kaybettin, bu kaybın sonucunda bana olan sevgini kaybettin, ardından bir de beni kaybettin. Ben senden daha mı az kaybettim yani? Avantajlıyım o zaman. Çünkü sadece iki şey kaybettim ben: seni, bir de kendimi.

Süper avantaj sahibiyim.