Chapter 4: Zephyr

17 4 0
                                    

- continuation of flashback -

Since the day that she met Sheldon, she can never remove her smile on her face; her feelings always feels happy; she, is happy.

Daughny was about to go to the place where they always meet, and they call it zephyr. The wind that you can feel is gentle, it is so refreshing, it feels home, it feels comfort, and it feels peace. That is why it is called Zephyr.

She noticed that it looks like it is about to rain cats and dogs, so she brought an umbrella.

When she arrived at that place, she found nothing, there's no abandoned building, there's another building that has been replaced to that place. It looks new, she went to look at the window and then she saw that there are a lot of people, and then she realized that it is now a church because she can hear the topic that the pastor's talking about.

She slapped herself to know if she's dreaming, but she know she's not dreaming, and that's where she started to feel bad about something, she started to get anxious and her heartbeat started to beat rapidly.

Tumakbo si Daughny para hanapin ang lugar, iniisip niya na baka naligaw lang siya ngunit ang kaba sa kaniyang puso ay hindi pa rin mawala, ang bigat at lungkot na nararamdaman nito ay siyang dahilan kung bakit may mga namumuong luha sa mga mata ni Daughny.

Dahil sa kaniyang pagmamadali, dahil sa agad-agarang pagtakbo ni Daughny, nahulog at naiwan niya ang payong na kaniyang dala kanina. Hindi pa rin tumitigil si Daughny sa kaniyang pagtakbo, hindi na niya nakayanan ngunit ang mapaluha habang tumatakbo at pilit na hinahanap kung nasaan siya.

Nang mapagod, pagod siyang bumalik sa simbahang kaniyang nakita. Bigo, pagod, bigat, lungkot, at lumbay ang kaniyang naramdaman at nararamdaman ngayon. Nagsimula nang umambon ngunit wala nang pakialam si Daughny, dahil pakiramdam niya ay mas mabigat ang nararamdaman niya kumpara sa ambon. Maya-maya pa ay nagsimula nang umulan, at sa pag-ulan, kasabay non ay ang kaniyang paghikbi sa iyak.

Napa upo na lamang siya at niyakap ang kaniyang dalawang binti. At ngayon, basang-basa na siya sa ulan ngunit 'di pa rin matigil ang iyak at hikbi. Gusto niyang sumigaw ngunit, walang boses ang lumalabas.

Hindi niya alam kung bakit napaka tindi ng sakit na nararamdaman niya, kung bakit ang bigat-bigat, at kung bakit napaka lumbay sa pakiramdam.

Maya-maya, naramdaman niyang may lumapit sa kaniya at kita niya ang anino at mukhang nakapayong, kaya rin niya nalaman dahil alam ramdam niyang tumigil ang tubig ulan na bumabagsak at tumatama sa balat at ulo niya. Hindi man sigurado, ngunit nagbabaka sakali pa rin na siya ang taong nasa harapan niya ngayon.

Unti-onti niyang inangat ang kaniyang ulo upang tingnan kung sino ito, tinignan niya pa ito nang mabuti upang masigurado. Malabo ang kaniyang nakikita dahil sa luha niya na natatakpan ang mata. Pumantay naman ang nasa harapan nito sa kaniya at ang hawak nitong panyo ay ipinunas sa kaniyang luha at pisngi, at doon nakita niya kung sino iyon. Tama siya.

Lalo siyang napaiyak at bigla na lamang napahagulgol na parang bata, niyakap niya ito nang mahigpit at ito ay umiyak sa dibdib niya.

"What happened?" Tanong ni Sheldon.

Umangat ng tingin si Daughny at tinignan niya ito sa mukha.

"I-I was scared.. I-I-I t-thought I lost you. I-I thought I will never see you again.. I am scared.." She said with a trembling voice.

Sheldon suddenly hugged her and comforts her. "Shh.. I'm sorry..." He said in a comforting voice.

After that day, he took her to another beautiful place, just like when they went to the back of the abandoned building which is called Zephyr. It is more bigger and beautiful than the place they went before.

...
———————
(A/N: If you're reading this, it means nakaabot ka na sa part na 'to.)

My Myriad LoveTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon