Nefes alamadığım için elimi boğazıma getirip derin derin nefes almaya başladım. Tüm uzuvlarımın acıdığını hissediyordum fakat bu fiziksel bir acı değildi, ruhsaldı. Canım acıyordu, kalbim kırılıyordu, ruhum her geçen gün daha fazla inciniyordu. Ben...
Titreyen vücudum ile duvara sürtünerek oturdum. Hiç düşünmeden jiletle kolumu kestiğimde kan yüzüme sıçramıştı ve eş zamanlı olarak kapı kırılmıştı. "Ne yaptın sen gerizekalı!?" gülümsedim.
Bu sefer ben kazanmıştım..
Gökmen, bir süre şoktan çıkamayarak Şeyma'ya baktı. Zihni, algılamıyordu. Oysa açık ve netti.
Ahsen Şeyma, bu olanlara daha fazla dayanamamış ve intihar etmişti.
Gökmen, hızla kendine gelerek bayılmak üzere olan Şeyma'nın yanına gitti ve kucağına almaya çalıştı fakat Şeyma, zihninin kendine oynadığı oyun ile ellerini ve ayaklarını sallayarak Gökmen'in ellerinden kurtulmaya çalışıyordu. Gökmen, hiç umursamayarak Şeyma'yı kolay bir şekilde kucağına aldı ve vakit kaybetmeden aynı zamanda yere akan kanlara basmamaya çalışarak bir daha asla girmek istemediği banyodan çıktı. Bu sırada Şeyma, bu yalancı dünyaya daha fazla dayanamamış ve bayılmıştı. Gökmen, Şeyma'nın bayıldığını görünce daha da hızlanarak, koşar adımlarla merdivenlerden indi.
Korkuyu ilk defa bu kadar net hissediyordu. Bir an aklına, Şeyma'ya yaptıkları veya Savaş'ın yaptığı şeylere göz yumduğu geldi ve kalbine anında pişmanlık nüfus etti. Şu an kucağına savunmasızca yatan Şeyma, bunların hiçbirini hak etmemişti.
"Dayan, Şeyma. Yaklaşık beş dakika sonra hastanede olacağız. Eğer başına kötü bir şey gelirse onun için de kızarım bak." Gökmen, Şeyma ile konuşarak merdivenleri bitirmişti. Hiç salona bakmayarak çıkış kapısına gitti fakat Şeyma'yı baygın gören Demir Bey şaşkınlık, aynı zamanda endişe ile yanlarına gitti.
"Gök-" lafını bitiremeden Şeyma'nın kollarındaki jilet ve kan izlerini görmesiyle dehşetle Gökmen'e döndü. "Oğlum ne oldu!?"
Gökmen, babasını umursamayarak cevap vermeden evden çıktı. Kendi derdi kendisine yetiyordu zaten. Şeyma'yı hastaneye yetiştirdiği zaman babasıyla ilgilenecekti. Hızlı adımlarla arabanın yanına gitti ve Şeyma'yı arka koltuğa yatırdı. Eş zamanlı olarak Demir Bey'de koşarak arkasından gitti. "Gökmen, sana diyorum! Ne oldu Şeyma'ya!?" ağlayacak kıvama gelmişti. Şeyma'ya bir şey olmasına dayanamıyordu fakat Şeyma'ya çektirmekten de geri durmuyordu.
Her şeyin değeri anlaşılır kaybedilince..
"Sizin yüzünüzden intihar etti baba!" diye bağırdı Gökmen. Öfkesine yenik düşmekten korkuyordu. "Daha kaç yaşında kıza hayatı zindan ettiniz. Özellikle o çok sevgili Savaş oğlun. Şimdi git ve babacılık oynama!" Gökmen'de çok masum sayılmazdı fakat bu durumda en haklı Gökmen'di. Bu olaydan biraz ucuz kurtulmuştu.
