Nefes alamadığım için elimi boğazıma getirip derin derin nefes almaya başladım. Tüm uzuvlarımın acıdığını hissediyordum fakat bu fiziksel bir acı değildi, ruhsaldı. Canım acıyordu, kalbim kırılıyordu, ruhum her geçen gün daha fazla inciniyordu. Ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Duman/ Her Şeyi Yak
Bölüm:8 "Öyle bir boşluktayım ki saatlerce duvara baktıracak türden. Kafamı toplamam gerek ama yapamıyorum. Bütün duygularım ölmüş gibi. Ne gülebiliyorum ne de ağlayabiliyorum. Sanırım yavaş yavaş sona doğru gidiyorum. Sonuma doğru...🥀"
***
"Şeyma, yanıma bir gel bakalım." babamın komutuyla elimdeki çatalları kahvaltı masasına bırakarak hızlı adımlarla babamın yanına ulaştım. Sabah uyandığımda kendimi, yatağımda, evimde huzurlu bir şekilde bulmuştum. Gerçekten insanın kendi evi, ailesi gibi yoktu.
En son, Savaş abimin evinde olduğumu ve bana bağırdığını hatırlıyordum. Krize girince beni bir şekilde eve getirmiş olmalılardı. Sabah ise bu konu hiç konuşulmamamıştı. Kalktığım gibi annemin yanına gelerek ona kahvaltı hazırlamasında yardımcı olmuştum.
Zaten ben de bu konun açılmasını istemediğim için çıtımı çıkarmamıştım fakat babam şimdi bu konu hakkında konuşacak olmalıydı. Yanına vardığımda, "Gel otur şuraya." yanını göstermesiyle hemen oraya giderek oturdum. İster istemez heyecanlanmaya, terlemeye ve gerilmeye başlamıştım.
Uzun bir sorguya çekileceğimi hissediyordum.
"Şimdi sana ne söylersem doğruyu söyleyeceksin Şeyma, tamam mı ?" kafamı salladığımda gülümsedi ve, "Güzel." diye mırıldandı. Savaş abim geldiğinden beri babamın, bana çok daha iyi davrandığını fark ediyordum. Eski babam olsa benimle böyle sakin sakin konuşmazdı. Bağırır çağırır, kırar döker ve beni gözyaşlarım içinde bırakıp giderdi.
"Dün abin sana niye bağırdı?" bu konu hakkında gerçekten hiç konuşmak istemiyordum. O anki çaresizliklerim, kötüydü. Anlatılamayacak kadar kötü. Babam bana sorar gözlerle bakmaya devam ederken kısa kısa ve kesik kesik anlattım. Özellikle Alev ablanın beni suçlamasını söylememiştim. Alev ablanın Niye öyle dediğini bilmiyordum bu yüzden hemen suçu ona atamazdım.
Dalgın bir şekilde karşıya baktı bir süre. Bir şeyleri düşünüyor olmalıydı. "Abin, aranızı düzeltmek için seni kendi evine götürdü." sanki onay bekliyor gibi bana döndüğünde kafamı salladım. "Gerçekten aranızı düzeltmek için miydi yoksa başka şeyler mi vardı?"
Kesin anlamıştı yalan söylediğimi. Tekrardan gözlerim dolmaya başlayınca kafamı hemen yere eğdim. Şu an bana kızabilirdi, bağırabilirdi ve kalbimi kırabilirdi.
Babamın derince nefes verdiğini duydum. "Şeyma, sana şu an kızmıyorum. En başında bana yalan söylememen konusunda anlaşmıştık. Söyle hadi ne olduğunu." yumuşak ses tonuyla biraz daha rahatlarken, "Bilmiyorum." diye mırıldandım. "Ama hiç aramızı düzeltmek için bir şey yapmadı."
