İnsan önce kendinin yol arkadaşıdır.
Kimi zaman sırdaşı, kimi zaman en azılı düşmanıdır.
Şaşkın ördek hallerinin tanığı, yeri geldiğinde şefkatli olduğu kadar gerçeklerle yüzleşme uzmanıdır.
Kriminal dünyanın benim nezdimdeki piri Sherlock Holmes...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
04.06.2021
Çok sevgili mektupdaşlarım yine birlikteyiz. Umarım keyfiniz yerindedir.
Hiçlik ;
Duru, dup duru bir okyanus gibidir. Baktığın zaman sadece dinginlik veren engin bir su.
Ama içine daldığında seni hayrete düşüren müthiş bir zenginlik…
Hiçlik insanoğlunun kendi içindeki okyanusu seyretmesi, içine dalıp zenginliklerini fark edeceği ana kadar sabırla beklediği durumdur benim için.
Öyle bir durumdur ki; beklenti yoktur, acelecilik yoktur, kuşku yoktur. Sadece sakinlik vardır.
Bu minvalde hayat rotamın farklı bir güzergahını aktarmak istiyorum sizlere.
Bu mektup izlere ait. İçimizde ve dışımızda kalan izlere. Farkettiğimiz ya da fark edemeden işlenmiş izlere.
Benim hatırlamadığım bir zamanda oluşmuş ilk fiziki izi anlatarak başlayayım. Daha üç aylıkken oluşmuş, kaşımın üstünde kalan 6 dikişlik bir iz. Göbeğimdeki annemden kalma boşluğu saymazsak bildiğim ilk fiziki izim bu.
Annemin kucağında tıklım tıkış bir otobüste meydana gelmiş. O zamanlar otobüsler seyrek ve kağıt biletle biniliyordu. Gidilmek zorunda olan bir düğün için annemler otobüse binmişler. Ablam yengemin kucağındaymış.
Annemde bilet kutusunun yanında ayakta kalmış. Aşırı kalabalık olduğu için hareket edecek yer yokmuş. Oturan bir kadıncağız beni tutmayı teklif etmiş ama ben sürekli ağlayan bir bebek olduğum için annem vermemiş. Maalesef o an ani bir frenle ben annemin kucağından uçmak suretiyle bilet kutusunun keskin demirine saplanarak durabilmişim. Camdan uçmamı bilet kutusu engellemiş.
Tabi kan revan bir halde kalınca, düğün salonu yerine hastanenin acil servisine geçiş yapmışız. İşte o altı dikiş bu anın eseri. Hala yerli yerinde durur.
Bu defa hatırladığım ve beni yaşamın kıyısına sürükleyen diğer izimi paylaşayım. Şimdi sizi orta okul zamanlarıma götüreceğim. Pek çok değişimin mimarı olan yıllarıma. Hem hayatıma şuan 30 yıllık olan bir dost kervanı ekleyen, hem de yaşamın kıyısına sürükleyen.
Orta okulum tam gündü. O zaman ki adıyla kredili sistemin ilk öğrencileriydik. Bu sistem mevzuları hala ucu açık belirsizlikler bütünü olduğu için detaya girmeyeceğim. Her nesil farklı bir sistemle mezun olmaya devam ediyor.
