İnsan önce kendinin yol arkadaşıdır.
Kimi zaman sırdaşı, kimi zaman en azılı düşmanıdır.
Şaşkın ördek hallerinin tanığı, yeri geldiğinde şefkatli olduğu kadar gerçeklerle yüzleşme uzmanıdır.
Kriminal dünyanın benim nezdimdeki piri Sherlock Holmes...
Kimi zaman da nedenlerin birbirine bağladığı aşkın nevi şahsına münhasır asal sayılarıyız. Sadece kendisine ve diğer bir kalbe özel, sonsuzluğa kucak açanlarız. Bir olmak üzere, kainata meydan okurcasına gelen ruh eşlerinin, buluşması ve anlaşılması için çabalar, tamam olma yoluna baş koyanlar. Aslında yarım olduklarının bilincinde, eş ruhuna ulaşınca kalpleriyle konuşanlardır sevdanın kucağına sığınanlar.
Yaşamın döngüsel düzleminde her insan çeşitliliğini yanına alarak yola çıkar.
Adımlarken bilir ki; özümüz bellidir. Ve minnacık bir tohumdur. Doğuştan gelen bir kimliğe sahiptir.
Yaşam anlarımız çoğaldıkça tohumda gelişir ve değişir. Önce cılız bir filiz verir. Önümüze çıkan durumlara takındığımız tavır filizi büyütür. Seçenekler çoğaldıkça ve biz kararlar aldıkça filiz kök salmaya ve büyümeye devam eder.
Bildiğimiz tek şey tohumdur. Bilmediğimiz ise tohumun büyüyünce ne olacağıdır.
Hayatımızda izlediğimiz yol, yaptığımız doğru ve yanlışlar neticeyi mutlak etkiler.
Kimi zaman eksilirken çoğalmak büyük bir nimettir.
Kimliğimizi şekillendiren her şey, açacak tohumun ne olacağını belirler. Kimi dikenlerin içinden güle varmayı başarır. Kimi de dikenlere dolanmış, gizli mabedi saklamaya çalışan ayrık otu olmayı kendine uygun bulur. Kimi de sadece diken olunacağına inanır.
