Cğata Loresima

Cğata Loresima} 9- Serzeniş...🍂

Bölüm içerisindeki küfürler için şimdiden özür dilerim :)

Bayram, hayat telaşesi derken olağan süremizden biraz geç geldi bölümümüz.
Mazur görürsünüz diye umut ediyorum...

Ocak 2018
-Rize-

Bazı kadınlar ağlamaz, ağlayamaz. Açar bir şarkı, notalarında intihar eder. Gözlerinden akıtamadığı yaşları bir bir içine damlatır. Yüreklerindeki ateşe akıtırlar yaşlarını. Siz adına sessizlik dersiniz, onlar adına suskunluk.

Bazı kadınlar çok güzel susar. Söyleyeceği, bağırıp çağıracağı çok şey varken susar. Aşka susar, sevgiye susar, aileye susar. En önemlisi mutluluğa susar bazı kadınlar...

Umay da o kadınlardandı işte. 15 yaşında ömrünün en güzel, en neşeli yıllarını yaşaması gerekiyordu fakat o yorgun gözleri, çökmüş omuzlarıyla izliyordu etrafı. Ailesi, dostları onu mutlu sanıyordu o ise mutsuzluğunu gizliyordu herkesten. Susuyordu. Annesinin hayran olduğu o ışıklı gözlerinden eser kalmamış, gittikçe sessizleşmişti. Yaşananları umursamıyor, yalnızca köşesine çekilip olan biteni seyrediyordu.

Tüm insanlar onun bu hallerini gençliğine, annesine olan özlemine bağlıyorlardı. Kimse onun gözlerindeki hüzne bakmıyor, kimse uykusuz gecelerini görmüyordu.

Huzur olarak tanımladığı yerdeydi işte...

Annesi tüm ailesini toplayıp memleketleri Rize'ye tatile getirmişti. Tüm sevdikleri yanındaydı, herkes mutluydu. Umay ise ailesinin mutluluğuyla mutlu oluyordu. Elinde tuttuğu defteri ile yaylada bulunan salıncağa oturmuş aşık olduğu rengin birbirine karışmasını izliyordu.

Gökyüzünün ve Karadeniz'in mavisinin birleştiği noktada takılı kaldı gözleri Türk ecesinin. Kaleminin kapağını usul hareketlerle açıp yüreğindekileri defterine nakşetmeye başladı.

'' Öylesine sıkıldım ki her şeyden, herkesten...

Yaşamaktan da yaşatmaktan da yoruldum. Kocaman simsiyah elleri olan bir adam sıkıyor sanki boğazımı. Elini hiç çekmiyor nefesimden. Biraz sert sıksa öleceğim ama öldürmüyor da...

Can çekişmemi seyrediyor.
Arada çekiyor elini, rahatladım sanıyorum.
Tam nefes alacağım, tekrar sıkıyor.
Bu öyle bir his ki... Anlatamıyorum.

Herkesten, her şeyden uzağım.
Uzak kalmak iyi geliyor.
O kadar karışmış ki dünya...
Dost bildiği yara, yara bildiği yar olabiliyor insana...

Öylesine sıkıldım ki. Aile olmaktan, aile olamamaktan...
Kalabalıklar içinde yalnız kalmaktan.
İnsanların içinde insanlara hasret yaşamaktan... ''

Abisinin sesiyle sıyrıldı tüm düşüncelerinden. Defterini kapatıp çantasına koydu. Abisi nerede olduğunu bilmediği için ona sesleniyordu.

''Salıncaktayım abi gel. ''

Abisinin normal insan boyutlarına meydan okuyan bedenini görünce bir gülümseme belirdi Umay'ın yüzünde.

Abi kardeş uykusuzlardı. Kürşad arabayı kullanmış, Umay ise abisinin direksiyon başında uyumaması için 9 saat süren yol boyunca konuşmuş ve onu uyutmamıştı. Hoş abisi biraz canından bezmişti ama Umay verilen görevi tamamlamış ve abisini uyanık tutmuştu sonuçta.

''Naptın ballisi ? ''

'' Hiç abim, herkes bi yana dağıldı ben de oturuyorum öyle. ''

'' Beraber oturalım ''