is this the end?

10.

POV Scarlett

Ik ging net douchen, iets van een half uur lang ofzo. Ik voelde me echt heel vies... Daarna ben ik naar beneden gegaan om te kijken of mijn ouders er waren, maar natuurlijk, ze waren er niet... Ze zijn altijd veel te druk met hun werk en hebben nooit tijd voor mij. Er lag wel een briefje op het aanrecht. Daar stond:

heeej lieverd,

We hadden een smsje van je ontvangen dat je twee daagjes bij een nieuwe schoolvriendin ging logeren. (godverdomme! Hij heeft mijn telefoon gebruikt...) We vonden het een goed idee van je, zo leer je mensen teminste een beetje kennen. Als je thuis komt zijn wij er even niet, Je vader moest tot er met zondag naar Oostenrijk voor zijn werk dus we zijn maar even met zijn tweetjes gegaan. Je kunt natuurlijk altijd je vriendin uitnodigen hier! Dat zouden wij juist leuk vinden. Nouja, er ligt geld voor eten in het potje op de kast. Als er iets is kun je altijd bij de buren terecht! Het zijn vriendelijke mensen. Veel plezier daar! Kusjes, Papa en Mama.

Ik smijt het briefje weg en ga nors op de bank zitten. Dit hebben ze me nu serieus al iets van twintig keer geflikt! Wat heb je aan zulke ouders... Op dat moment gaat de deurbel. Wie kan dat nou weer zijn!

Als ik de deur open staat Kay voor mijn neus. ''Hey darling, Je was vandaag niet op school ben je ziek?'' Vraagt hij. Ik kijk hem chagarijnig aan. Hij schrikt opeens als hij mijn wang ziet. ''Wat heb jij nou weer gedaan!? Ik kwam alleen maar even je huiswerk brengen maar ik had dit niet verwacht...!'' Ik begin opeens te huilen en zak in elkaar op de grond. Hij knielt voor me neer en bestudeert de grote wond. Hij helpt me overeind en brengt me naar de keuken. ''Ga maar even zitten meid dit ziet er niet goed uit...'' zegt hij tegen mij.

Ik laat hem ook de wonden op mijn benen zien, maar ik durf hem niet te vertellen wat er echt gebeurd is. "Ben je mishandeld of zoiets?'' Vraagt hij op een serieuze toon. Ik kijk hem niet aan en geef geen antwoord. ''Wie was het?'' dringt hij aan. Ik heb eigenlijk helemaal geen zin om het aan hem te vertellen dus ik reageer opnieuw niet. Hij begint boos te worden en verheft zijn stem. ''Zeg nou iets Scar! Ik probeer je alleen maar te helpen!'' ''Als je me echt wil helpen ga je maar weg!'' schreeuw ik recht in zijn gezicht. Hij kijkt eerst even gekwetst maar daarna boos. Vervolgens loopt hij woest naar de deur en slaat hem achter zich dicht.

Leuk! Een paar dagen alleen thuis! Nu ben ik een makkelijke prooi! Ik kan niet wachten... Vermoeid van alles val ik langzaam in slaap op de bank. De laatste gedachte die door mijn hoofd speelt is over het verschrikkelijke wezen dat me achterna zit...