is this the end?

12.

POV Scarlett

Lamgzaam doe ik mijn ogen open. Ik bedruk een klemmend en misselijk gevoel. Ik lig op de grond, en ja hoor, ik lig in een plas bloed... De geur van rottend vlees glipt mijn neusgaten binnen. Ik begin te kokhalzen maar er komt niks naar buiten. Als of dat zou gaan lukken... Niet echt.
Ik ben leeg, leeg vanbinnen, en leeg in mijn hoofd. Ik probeer op te staan maar wankel echt verschrikkenlijk. Net voordat ik weer in elkaar zal zakken grijp in de bank leuning stevig vast. Ik hijs mezelf weer overeind. De klok geeft aan dat het 7:02 uur is, in de ochtend. Misschien is het beter dat ik naar school ga...
Alles is beter dan in mijn eentje thuis te zitten.

Nadat ik mijn best heb gedaan om spullen te pakken voor school pak ik mijn fiets uit het schuurtje. Het is nog donker buiten, maar dat maakt mij echt helemaal niks meer uit... Ik was altijd bang voor het donker. Het is ook zo dreigend, het drukt je plat en je kan er niks tegen beginnen.

Ik heb net mijn oortjes ingedaan als ik opeens een vreemde wind voel.  Hij schuurt als een schuursponsje langs mijn huid. Mijn muziek word mee gevoerd door de angstaanjagende klanken van de wind. Dan maar geen oortjes!
Ik fiets verder zonder de oortjes die ik net in mijn tas heb gestopt.
"Scarletttt......."
Verbeeld ik me het nou...?
Ik dacht dat ik mijn naam hoorde...
"Ssscaaarleettt....."
Ik hoor het weer!
Die letters...de klank... Iets of iemand begluurt me op dit moment... Het kan niet anders! Diegene fluisterd mijn naam... De wind voerd zijn woorden met zich mee.
In mijn ooghoeken zie ik een zwarte schim staan, maar als ik mijn hoofd die kant op draai is hij weg...
Hij flits telkens voorbij, alsof hij niet bestaat... Maar toch zie ik hem!
Die angst, die doodsangst... Hij sluipt mijn lichaam binnen, hij sluipt mijn hoofd binnen... Allemaal weer opnieuw!
Als een bezetene begin ik keihard te trappen. Ik moet hier zo snel mogenlijk weg!

Nadat ik mijn fiets in de fietsenstalling heb gezet loop ik trillend het schoolplein over. Ik doe de deur open en stap het gebouw in, een onprettig gevoel hangt hier in de lucht...
Ik loop verder naar mijn kluisje. Ik doorzoek hem om de goede boeken te vinden en stop ze vervolgens in mijn tas. Daarna gooi ik hem met een grote klap dicht.
"Scarlett!"
Mijn naam galmt door de ruimte heen. Kay komt er aan rennen. Als ik naar hem opkijk blijft hij verstijfd staan. Hij kijkt me met grote ogen aan. Hij bibberd.
"Scarlett....??"